Antoni (Rafalski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni
Антоний
Grigorij Rafalski
Григорий Рафальский
Metropolita nowogrodzki, petersburski, estoński i fiński
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1789
Nujno

Data i miejsce śmierci

16 listopada 1848
Petersburg

Metropolita nowogrodzki, petersburski, estoński i fiński
Okres sprawowania

1843–1848

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia nowogrodzka, petersburska, estońska i fińska

Śluby zakonne

20 listopada 1832

Prezbiterat

16 czerwca 1809

Chirotonia biskupia

8 lipca 1834

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

8 lipca 1834

Miejscowość

Petersburg

Miejsce

Sobór Kazańskiej Ikony Matki Bożej

Konsekrator

Serafin (Głagolewski)

Antoni, imię świeckie Grigorij Antonowicz Rafalski (ur. 8 lutego?/19 lutego 1789 w Nujnie, zm. 4 listopada?/16 listopada 1848 w Petersburgu) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesna działalność[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie kapłana greckokatolickiego. Ukończył seminarium prowadzone przez bazylianów, następnie w latach 1800–1809 uczył się w prawosławnym seminarium duchownym w Ostrogu. Z powodu wyróżniających się wyników w nauce został skierowany na wyższe studia teologiczne w Kazańskiej Akademii Duchownej, jednak z powodu problemów zdrowotnych nie wyjechał z Wołynia, lecz został zatrudniony jako nauczyciel poezji w młodszych klasach seminarium w Ostrogu. 16 czerwca 1809 przyjął święcenia kapłańskie jako duchowny żonaty w soborze Przemienienia Pańskiego w tym samym mieście. W 1812, uciekając przed nadchodzącymi wojskami francuskimi, wywiózł w głąb Rosji archiwum eparchialne oraz zbiory biblioteki seminarium. W 1813 został za to nagrodzony godnością protoprezbitera oraz wyznaczony na proboszcza parafii przy soborze w Ostrogu. Następnie otrzymał stanowisko dziekana. Po powrocie do miasta zaangażował się w odbudowę spalonego w czasie wojny pałacu biskupiego. W 1821 owdowiał.

Od 1823 zasiadał w konsystorzu duchownym eparchii wołyńskiej. W 1830 został przeniesiony do pracy w parafii prawosławnej w Krzemieńcu. 20 listopada 1832 złożył śluby zakonne z imieniem Antoni, a na polecenie metropolity moskiewskiego Filareta natychmiast otrzymał godność archimandryty i został mianowany przełożonym ławry Poczajowskiej, która w tym samym roku wróciła w ręce prawosławnych.

Biskup[edytuj | edytuj kod]

8 lipca 1834 miała miejsce jego chirotonia na biskupa warszawskiego, wikariusza eparchii wołyńskiej. Wybór kandydata na pierwszego w historii hierarchę Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego rezydującego w Warszawie został bardzo starannie dokonany przez Świątobliwy Synod Rządzący, gdyż przyszły biskup warszawski miał w przyszłości uczestniczyć w rozszerzaniu wpływów prawosławia na ziemiach polskich. Antoni (Rafalski) został wybrany, gdyż znał język (poznał go, podobnie jak łacinę, w seminarium bazylianów) i kulturę polską[1] Po powstaniu samodzielnej eparchii warszawskiej i nowogieorgijewskiej 17 stycznia 1840 został jej pierwszym ordynariuszem. Po trzech latach przeniesiony na katedrę nowogrodzką, petersburską, estońską i fińską. Inicjatorem powierzenia mu jednej z najważniejszych eparchii w Cerkwi Rosyjskiej był car Mikołaj I, który zapamiętał go z okresu zarządzania ławrą Poczajowską. Wspierał rozwój pracowni ikonopisarskich i szkolnictwo duchowne. Pozostawał w konflikcie z oberprokuratorem Świętego Synodu N. Protasowem, również jego autorytet wśród wiernych był bardzo niski. Przyczyną tego faktu był niewielki format intelektualny metropolity i jego hulaszczy tryb życia, jaki prowadził w Petersburgu. Zdaniem G. Freezego metropolita Antoni nie odgrywał żadnej roli w pracach Świątobliwego Synodu Rządzącego[2].

W grudniu 1845 uległ nagłemu atakowi paraliżu, jednak tytularnie metropolitą petersburskim i ładoskim pozostawał do 4 listopada 1848, kiedy przeszedł w stan spoczynku. Zmarł 12 dni później w Petersburgu. Został pochowany na cmentarzu Ławry św. Aleksandra Newskiego.

Za swoją działalność na rzecz umacniania pozycji prawosławia na Wołyniu został nagrodzony najwyższymi rosyjskimi odznaczeniami państwowymi: Orderem św. Anny oraz Orderem św. Andrzeja.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. P. Paszkiewicz: Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki PAN, 1991, s. 40.
  2. G. Freeze, The Parish Clergy in Nineteenth-Century Russia. Crisis, Reform, Counter-Reform, Princeton University Press, Princeton 1983, s. 23

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]