Antoni Fiumel

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Gruzin (dyskusja | edycje) o 19:17, 19 kwi 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Antoni Fiumel
ilustracja
pułkownik lekarz pułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

9 lipca 1895
Stawropol

Data śmierci

8 maja 1964

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie II RP
Polskie Siły Powietrzne

Jednostki

Szpital Okręgowy nr 2
Centrum Wyszkolenia Sanitarnego
Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa → Instytut Badań Lekarskich Lotnictwa

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Odznaka Honorowa PCK II stopnia Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Krzyż Wojskowy II Klasy (Belgia) Order Estońskiego Czerwonego Krzyża IV Klasy
Krzyż Zasługi Węgierskiego Czerwonego Krzyża

Antoni Fiumel (ur. 9 lipca 1895, zm. 8 maja 1964) – doktor nauk medycznych, internista, pułkownik lekarz Wojska Polskiego i Polskich Sił Powietrznych.

Życiorys

Antoni Fiumel urodził się 9 lipca 1895 roku. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie.

Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 2[1]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Filii Szpitala Okręgowego Nr 2 w Lublinie, pozostając oficerem nadetatowym 2 Batalionu Sanitarnego[2][3]. W 1928 roku pełnił służbę w Szpitalu Okręgowym Nr 2[4], a następnie praktykował na oddziale wewnętrznym Szpitala Szkolnego Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. 18 lutego 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[5]. Od 1932 roku był pracownikiem Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa[6]. W 1934 roku został kierownikiem tej instytucji naukowej. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 13. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy[7]. W sierpniu 1936 roku, po przeprowadzonej reorganizacji, objął stanowisko dyrektora Instytutu Badań Lekarskich Lotnictwa i sprawował je do wybuchu II wojny światowej[8].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku ewakuował się z Warszawy w stronę Lwowa, a następnie udał się do Rumunii. W listopadzie 1939 przedostał się na Zachód do Francji, a w 1940 do Wielkiej Brytanii. Został żołnierzem Polskich Sił Zbrojnych. Od lipca 1940 sprawował stanowisko szefa sekcji Inspektoratu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii. Od lutego do sierpnia 1945 był lekarzem w ramach polskich jednostek lotniczych PSP.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Od 1947 pracował jako lekarz w sanatorium przeznaczonym dla rekonwalescentów w Eastbourne. Później zamieszkał w Londynie i był zatrudniony na stanowisku lekarza rejonowego. Zmarł 8 maja 1964[9].

Publikacje

Publikował prace w zakresie swoich badań naukowych.

  • O stosowaniu insuliny w stanach niecukrzycowych (1930)
  • Z kazuistyki powolnego zapalenia wsierdzia (1931)
  • Astenia lotnicza (1932)
  • Ratownictwo w zatruciach (1932)
  • O tak zwanym ciśnieniu średnim (1932)
  • Przypadek żółtaczki powstałej na tle zatrucia zawodowego kwasem pikrynowym (1932)
  • Badanie układu krążenia u lotników (1934)
  • Higiena Lotnicza. Podręcznik zbiorowy do użytku personelu latającego (1937, redaktor)
  • Dziesięciolecie służby zdrowia w lotnictwie, 1928-1938 (1938)
  • Podręcznik pielęgniarstwa i ratownictwa (1939)

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 319.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1114, 1134, 1202.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1004, 1024, 1084.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 714, 734.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 20 lutego 1930 roku, s. 66.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 326, 838.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 67.
  8. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 368.
  9. ↑ Antoni Fiumel – biogram na stronie Niebieska Eskadra. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2015-08-24].
  10. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  11. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 280.
  12. ↑ Polski Czerwony Krzyż. Sprawozdanie za 1935. Warszawa: 1936, s. 12.
  13. ↑ Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 11, 19 marca 1936. 
  14. ↑ a b Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 20, 11 listopada 1936. 
  15. ↑ Ppłk Fiumel odznaczony Krzyżem Zasługi Węg CK.. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 185 z 18 sierpnia 1938. 

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Fiumel&oldid=53251453”