Antoni Frankowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Frankowski
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

23 października 1906
Zasław

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 2001
Bydgoszcz

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za obronę Leningradu” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”

Antoni Frankowski (ur. 10 października?/23 października 1906 w Zasławiu na Wołyniu zm. 30 kwietnia 2001 w Bydgoszczy) – generał brygady LWP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie fornala. W 1924 ukończył technikum budowlane i pracował jako majster na budowach. W 1927 r. został powołany do Armii Czerwonej. W 1931 skierowano go do oficerskiej szkoły artylerii w Kijowie. Po jej ukończeniu pełnił służbę w jednostkach artylerii w Korosteniu i Leningradzie.

W 1937 został w ramach „akcji polskiej” zwolniony z wojska i pracował jako tokarz w jednym z zakładów w Leningradzie. Z chwilą rozpoczęcia wojny radziecko-fińskiej powołano go do czynnej służby i skierowano na front na Przesmyk Karelski do 168 Dywizji Strzeleckiej.

Po rozpoczęciu wojny z Niemcami walczył w 67 Armii na Froncie Leningradzkim. W roku 1943 w stopniu majora został skierowany do Wojska Polskiego, gdzie objął stanowisko dowódcy 2 pułku artylerii Lekkiej a potem 1 pułku artylerii lekkiej, którym dowodził w bitwie pod Lenino, gdzie został kontuzjowany. Przeszedł cały szlak bojowy 1 Armii WP do Berlina na stanowiskach dowódcy artylerii 3 Dywizji Piechoty i 2 Dywizji Piechoty.

Po wojnie był dowódcą artylerii 2 DP w Kielcach, 11 Dywizji Piechoty w Żarach, organizował 14 Brygadę Artylerii Ciężkiej w Pstrążu, dowodził artylerią 11 Korpusu Piechoty w Wałczu, 9 Korpusem Piechoty w Lublinie.

W 1954 ukończył kurs doskonalenia oficerów w Akademii Sztabu Generalnego. W latach 1954–1956 był Komendantem Oficerskiej Szkoły Uzbrojenia w Bartoszycach. Od 1957 r. pełnił funkcję zastępcy dowódcy artylerii Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W 1963 awansował na stopień generała brygady. W tym też roku został przeniesiony do rezerwy a później na emeryturę.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Bydgoszczy. Od 1940 był żonaty ze Stefanią Gajewską (1915-1984), uczestniczką bitwy pod Lenino w stopniu podporucznika. Małżeństwo miało syna Tadeusza[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Henryk P. Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1. Pruszków: 1998.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, tom I: A−H, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toruń 2010, ISBN 978-83-7611-801-7.
  • Alojzy Sroga, Początek drogi. Lenino. Wydawnictwo MON, 1972.
  • Czesław Grzelak, Henryk Stańczyk, Stefan Zwoliński. Armia Berlinga i Żymierskiego. Neriton 2009.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom I: A-H, Toruń 2010, s. 404