Antoni Leszczyński
Antoni Leszczyński (ur. po 1780 w guberni wołyńskiej, zm. 6 lutego 1830 w Warszawie) – fortepianmistrz, majster cechowy, podstarszy cechu.
W latach 1819-1830 prowadził w Warszawie przy ulicy Podwale 501 jedną z najbardziej znanych w owym czasie wytwórni fortepianów (Głębocki:1997 podaje /za: Przewodnik Warszawski na rok 1826, cz. Handel, Warszawa 1826, s. 7/ adres ul. Żabia nr hip. 955[1]. Wcześniej praktykował przez szereg lat w Wiedniu, Paryżu i Londynie (tu u Muzio Clementiego /ur. 23 stycznia 1752 - zm. 10 marca 1832/[2][3]). Po powrocie do Warszawy otrzymał pożyczkę i rozpoczął budowę instrumentów.
Produkował fortepiany gabinetowe o bogatym wzornictwie (inkrustacje z brązu w stylu angielskim). Ich jakość nie odbiegała od poziomu europejskiego. Fryderyk Chopin zarzucał instrumentom Leszczyńskiego niezadowalającą sprawność mechanizmów i niedbałe wykończenie.
- ..."Gdzie się ruszyć Leszczyńskiego nędzne instrumenta"...pisał w 1828 kompozytor. Stwierdzenie to, poza negatywnym określeniem produkcji Leszczyńskiego, świadczy o dużej popularności jego instrumentów.
W fortepianach stosował mechanikę wiedeńską, a później angielską. 31 stycznia 1822 uzyskał sześcioletni patent na budowę fortepianów stojących tzw. fortepiany – szafy. W chwili śmierci pryncypała zakład budował instrument o numerze seryjnym 175.
Fabrykę przejęli dwaj czeladnicy Leszczyńskiego Antoni Krall i Józef Seidler, budując instrumenty ze znakiem firmowym Krall i Seidler.
Narodowy Instytut Fryderyka Chopina posiada instrument nierozpoznanego wytwórcy, który wg przekazów rodzinnych darczyńców przypisywany był Antoniemu Leszczyńskiemu.[4]
Numery seryjne produkcji[edytuj | edytuj kod]
- 1824 r. – 42
- 1827 r. – 102
- 1829 r. – 164
- 1830 r. – 167-175
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Głębocki, Wiesław. "Fabryka fortepianów i pianin firmy 'J. Kerntopf i syn'. Almanach Muzealny 1, 55-64. Muzeum Historyczne m. st. Warszawy. 1997. s. 55
- ↑ Palmieri, Robert, Margaret W. Palmieri. Piano: An Encyclopedia. New York: Routledge, 2003. s. 297
- ↑ Goldberg, Halina. Music in Chopin's Warsaw: Oxford University Press, 2013. s.46
- ↑ Fortepian w zbiorach polskich [online], www.piano.instruments.edu.pl [dostęp 2020-05-23].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Na podstawie książki B. Vogla "Historia muzyki polskiej" tom X "Fortepian polski"