Antoni Piechniczek
| [[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}} | |||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
{{{pełne imię i nazwisko}}} | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
{{{data urodzenia}}} | ||||||||
| Data i miejsce śmierci |
{{{data śmierci}}} | ||||||||
| Wzrost |
180 cm | ||||||||
| Pozycja | |||||||||
| Informacje klubowe | |||||||||
| Klub |
{{{klub}}} | ||||||||
| Numer w klubie |
{{{numer w klubie}}} | ||||||||
| Kariera juniorska | |||||||||
| |||||||||
| Kariera seniorska[a] | |||||||||
| |||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||
| |||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||
| |||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||
|
{{{medale}}}
| |||||||||
| Odznaczenia | |||||||||
| {{{odznaczenia}}} | |||||||||
| [{{{www}}} Strona internetowa] | |||||||||
Antoni Krzysztof Piechniczek (ur. 3 maja 1942 w Chorzowie) – polski piłkarz, trener piłkarski, szkoleniowiec reprezentacji Polski, polityk, senator VII kadencji, od 2008 do 2012 wiceprezes zarządu PZPN.
Życiorys
Kariera zawodnicza
Syn Emila i Magdaleny Piechniczków. Jego ojciec był żołnierzem Wehrmachtu, zmarł w 1945 w sowieckim łagrze w Witebsku[1]. Antoni Piechniczek karierę piłkarską zaczynał w Zrywie Chorzów, następnie grał w Naprzodzie Lipiny (1960–1961), Legii Warszawa (1961–1965), Ruchu Chorzów (1965–1972) i francuskim Chateauroux (1972–1973). W 1964 zdobył z Legią Puchar Polski, a w 1968 Mistrzostwo Polski z Ruchem. Rozegrał trzy mecze w reprezentacji Polski (1967–1969). Grał w pomocy i na prawej obronie.
Trener i selekcjoner
Ukończył studia na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. Jako trener pracował w BKS Bielsko-Biała, Odrze Opole, Ruchu Chorzów, Górniku Zabrze oraz w klubach zagranicznych: Al-Rayyan Doha w Katarze, Al-Shabbab, Al-Whda i Al-Nasr w Zjednoczonych Emiratach Arabskich oraz Esperance Tunis w Tunezji. W 1987 zdobył Mistrzostwo Polski z Górnikiem Zabrze.
Pod koniec grudnia 1980 został powołany na stanowisko trenera-selekcjonera reprezentacji Polski. Oficjalnie objął obowiązki 5 stycznia 1981. Uzyskał awans do Mistrzostw Świata w Hiszpanii w 1982, na których drużyna narodowa zajęła trzecie miejsce. Wywalczył również awans do Mistrzostw Świata w Meksyku w 1986, gdzie reprezentacja Polski odpadła w 1/8 finału. Złożył dymisję w czerwcu 1986. Ponownie objął funkcję selekcjonera reprezentacji w maju 1996. Nie udało mu się jednak doprowadzić do awansu do Mistrzostw Świata we Francji. Podał się do dymisji 7 czerwca 1997. Pracował również jako selekcjoner reprezentacji Tunezji (udział w Igrzyskach Olimpijskich w Seulu – 1988) oraz Zjednoczonych Emiratów Arabskich.
Działalność zawodowa i polityczna
Jest długoletnim działaczem Polskiego Związku Piłki Nożnej. Do 15 lipca 2006 pełnił funkcję wiceprezesa do spraw szkoleniowych. Wielokrotnie zapraszany do studia telewizyjnego w charakterze komentatora, eksperta. W 2008 został wiceprezesem zarządu PZPN, funkcję tę pełnił do 2012.
Zasiadał również w radzie rady nadzorczej Odry Wodzisław Śląski[2]. Został wykładowcą Akademii Wychowania Fizycznego w Katowicach.
W 2002 został wybrany z listy Unii Samorządowej (związanej z Unią Wolności) do sejmiku śląskiego. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego sejmiku. Otwierał listę kandydatów Partii Demokratycznej – demokraci.pl do Sejmu w okręgu katowickim w wyborach w 2005. W grudniu tego samego roku przystąpił w sejmiku do klubu radnych Platformy Obywatelskiej. Z jej listy w 2006 ponownie został radnym województwa. W wyborach parlamentarnych w 2007 z ramienia PO uzyskał mandat senatorski w okręgu katowickim, otrzymując 207 243 głosy. W 2011 nie ubiegał się o reelekcję. W eurowyborach w 2014 poparł Polskę Razem[3].
Osiągnięcia sportowe
- Jako piłkarz
- Mistrz Polski: 1968 z Ruchem Chorzów
- Puchar Polski: 1964 z Legią Warszawa
- Jako trener
- Mistrz Polski: 1987 z Górnikiem Zabrze
- Puchar Ligi Polskiej: 1977 z Odrą Opole
- III miejsce na Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 1982 z reprezentacją Polski
Odznaczenia i wyróżnienia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1999)[4]
- Tytuł „Trenera Roku” przyznawany przez czasopismo „Piłka Nożna” (1978)
- Medal Kalos Kagathos[5]
Przypisy
- ↑ Paweł Czado, Beata Żurek, Piechniczek. Tego nie wie nikt, Agora, Warszawa 2015, s. 60.
- ↑ Antoni Piechniczek w Odrze. interia.pl, 5 lipca 2008. [dostęp 2018-02-26].
- ↑ Konwencja Polski Razem Jarosława Gowina w Bytomiu. migalski.eu, 11 maja 2014. [dostęp 2018-02-26].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 grudnia 1999 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2000 r. nr 11, poz. 202).
- ↑ Ogłoszono laureatów medalu „Kalos Kagathos”. uj.edu.pl, 31 lipca 2017. [dostęp 2018-02-26].
Bibliografia
- Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2018-02-26].
|
|
|
- ↑ tymczasowo
<ref> dla grupy o nazwie „infobox”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="infobox"/>- Odra Wodzisław Śląski
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Piłkarze LB Châteauroux
- Piłkarze Legii Warszawa
- Piłkarze Ruchu Chorzów
- Politycy Partii Demokratycznej – demokraci.pl
- Politycy Platformy Obywatelskiej
- Politycy Unii Wolności
- Polscy trenerzy piłkarscy
- Radni sejmiku województwa śląskiego
- Reprezentanci Polski w piłce nożnej
- Selekcjonerzy reprezentacji Polski w piłce nożnej mężczyzn
- Selekcjonerzy reprezentacji Tunezji w piłce nożnej mężczyzn
- Selekcjonerzy reprezentacji Zjednoczonych Emiratów Arabskich w piłce nożnej mężczyzn
- Senatorowie z województwa śląskiego (od 2001)
- Trenerzy piłkarzy BKS Stal Bielsko-Biała
- Trenerzy piłkarzy Górnika Zabrze
- Trenerzy piłkarzy Odry Opole
- Trenerzy piłkarzy Ruchu Chorzów
- Urodzeni w 1942
- Ludzie urodzeni w Chorzowie
- Nagrodzeni Medalem Kalos Kagathos