Antoni Potocki (generał brygady)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Potocki
Ilustracja
Portret Antoniego Potockiego
Generał brygady
Data i miejsce urodzenia

17 czerwca 1780
Monasterzyska

Data śmierci

18 października 1850

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

Wojny napoleońskie

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława I klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Kawaler/Dama Łaski i Dewocji – Zakon Maltański (SMOM)
Rodzinny grobowiec Potockich na Powązkach

Antoni Potocki herbu Pilawa (ur. 17 czerwca 1780 w Monasterzyskach, zm. 18 października 1850) – członek rodu Potockich; hrabia, generał brygady, senator, tajny radca, marszałek szlachty guberni warszawskiej w 1849 roku[1], kawaler maltański (w zakonie po 1806 roku), kawaler Honoru i Dewocji[2], właściciel majątku Monasterzyska.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn starosty halickiego i czorsztyńskiego Józefa Makarego Potockiego (zm. 1821)[3] i Ludwiki Lubomirskiej, córki Stanisława Lubomirskiego, wojewody kijowskiego[4]. Brat Stanisława Potockiego (generała w wojsku Królestwa Polskiego); wnuk Józefa, kasztelana lwowskiego, dziad Stanisława Antoniego Potockiego, założyciela uzdrowiska w Rymanowie-Zdroju.

W 1806 r. porucznik w 2 pułku piechoty legii warszawskiej dowodzonym przez jego brata Stanisława Potockiego, w następnym roku adiutant księcia Józefa Poniatowskiego, któremu towarzyszył w czasie kampanii 1812 r. W 1813 r. dowodził 8 pułkiem ułanów. Od 1815 r. dowodził Pułkiem 1. Strzelców Konnych, a następnie 2. brygadą Dywizji Strzelców Konnych.

Uznany hrabią w Królestwie Polskim w 1821[5].

Odznaczenia: Kawaler Orderu Virtuti Militari w 1808, francuską Legię Honorową otrzymał 23.06.1809 nr 23965, krzyż oficerski Legii Honorowej 28.10.1813, Orderem Świętego Stanisława II klasy odznaczony w 1820 i III klasy w 1819[6], a Znakiem Honorowym za 20 lat służby w 1830[7]. Otrzymał też rosyjskie Order Świętego Stanisława I klasy w 1850 i Order Świętej Anny II klasy z brylantami[5].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie z żoną Izabelą (córką Franciszka Jelskiego) i bratem Stanisławem (kwatera 25-1/2-19/20)[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Tomasz Demidowicz, Reforma szlachectwa w Królestwie Polskim w latach 1836-1861, w: Czasopismo Prawno-Historyczne, Tom LXII – 2010 – Zeszyt 2s. 159.
  2. ↑ Jerzy Baranowski, Marcin Libicki, Andrzej Rottermund, Maria Starnawska, Zakon Maltański w Polsce, Warszawa 2000, s. 224.
  3. ↑ Urzędnicy województwa ruskiego XIV–XVIII wieku. Oprac. Kazimierz Przyboś. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk – Łódź, 1987, s. 70; 380. ISBN 83-04-02512-4 całość, ISBN 83-04-01814-4.
  4. ↑ Lubomirscy02. [dostęp 2015-07-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-27)].
  5. ↑ a b Jerzy Sewer Dunin Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 761.
  6. ↑ Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu Św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny, r. XI, nr 2, Warszawa 1932, s. 39.
  7. ↑ Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędnikow wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki: STANISŁAW POTOCKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-24].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • E. Kozłowski: Potocki Antoni (1780–1850). W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXVII/4, zeszyt 115. Wrocław – Warszawa – Kraków – Gdańsk – Łódź, 1983, s. 792–793.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Potocki_(generał_brygady)&oldid=72008724”