Antoni Wołłowicz (zm. 1822)

Antoni Wołłowicz
	; Bogoria
Rodzina	Wołłowiczowie h. Bogoria
Data urodzenia	około 1750
Data śmierci	26 lutego 1822
	Odznaczenia

Antoni Wołłowicz herbu Bogoria (ur. ok. 1750, zm. 26 lutego 1822) – hrabia, pan na Działynie, senator-kasztelan Królestwa Polskiego od 1817, kasztelan merecki w 1794 (po Antonim Suchodolskim), chorąży nadworny litewski w latach 1786-1794, wojski grodzieński, konsyliarz konfederacji targowickiej^[1], konsyliarz Rady Nieustającej z nominacji sejmu grodzieńskiego (1793)^[2].

Syn marszałka grodzieńskiego Józefa i Marianny z Michniewiczów herbu Lis. Mąż Teofili z Mikoszów herbu Mikuliński, z którą miał dwóch synów: Joachima Józefa (ojca Michała) i Eustachego (ojca Witolda).

W 1788 otrzymał Order św. Stanisława, w 1791 odznaczony Orderem Orła Białego, a w 1798 otrzymał dziedziczny tytuł hrabiowski od króla Prus, potwierdzony w Królestwie Kongresowym w 1820^[3], zatwierdzony w osobach obu jego synów przez Rosję.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 164.
↑ Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 344.
↑ Kuryer Litewski, nr 130, 29 października 1820 roku, [b.n.s.]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Marta Męclewska (opr.): Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008. Zamek Królewski w Warszawie 2008.
Teodor Żychliński: Złota księga szlachty polskiej. R. XI. Poznań: 1889, s. 285
Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Almanach Błękitny. Warszawa: 1908, s. 1003.

[1] Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 164.

[2] Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 344.

[3] Kuryer Litewski, nr 130, 29 października 1820 roku, [b.n.s.]

[1]

[2]

[3]