Antonio Martino

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antonio Martino
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 grudnia 1942
Mesyna

Data i miejsce śmierci

5 marca 2022
Rzym

Minister spraw zagranicznych Włoch
Okres

od 10 maja 1994
do 17 stycznia 1995

Przynależność polityczna

Forza Italia

Poprzednik

Leopoldo Elia

Następca

Susanna Agnelli

Przewodniczący OBWE
Okres

od 12 maja 1994
do 31 grudnia 1994

Poprzednik

Beniamino Andreatta

Następca

László Kovács

Minister obrony Włoch
Okres

od 11 czerwca 2001
do 17 maja 2006

Przynależność polityczna

Forza Italia

Poprzednik

Sergio Mattarella

Następca

Arturo Parisi

Antonio Martino (ur. 22 grudnia 1942 w Mesynie, zm. 5 marca 2022[1] w Rzymie) – włoski polityk, politolog i nauczyciel akademicki, były minister, parlamentarzysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył prawoznawstwo w 1964. Po studiach zajął się karierą naukową. Doszedł do stanowiska docenta ekonomii na Uniwersytecie LUISS w Rzymie. Opublikował m.in. kilkanaście pozycji książkowych poświęconych myśli liberalnej i systemom wyborczym.

Będąc synem Gaetana Martino, zaangażował się w działalność ugrupowania swojego ojca, Włoskiej Partii Liberalnej. W latach 80. bez powodzenia ubiegał się o stanowisko sekretarza krajowego (lidera) tego ugrupowania.

W 1994 znalazł się wśród założycieli Forza Italia, otrzymał legitymację z numerem 2. (zaraz po Silviu Berlusconim). W tym samym roku po raz pierwszy został posłem, uzyskiwał regularnie reelekcję, wchodząc w skład Izby Deputowanych XII, XIII, XIV, XV, XVI i XVII kadencji i zasiadając w niej do 2018.

W latach 1994–1995 zajmował stanowisko ministra spraw zagranicznych w rządzie Silvia Berlusconiego. Od 12 maja do 31 grudnia 1994 pełnił funkcję przewodniczącego OBWE[2]. Po powrocie centroprawicy do władzy od 2001 do 2006 w dwóch kolejnych gabinetach lidera FI sprawował urząd ministra obrony.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Morto l'ex ministro e fondatore di Forza Italia Antonio Martino. huffingtonpost.it, 5 marca 2022. [dostęp 2022-03-05]. (wł.).
  2. Former OSCE Chairpersons-in-Office. osce.org. [dostęp 2022-12-29]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]