Ariadna Rokossowska
 A.Rokossowska podczas odsłonięcia pomnika jej pradziadka, marsz. Konstantego Rokossowskiego (5 maja 2015) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Ariadna Konstantinowna Rokossowska |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
| |
Ariadna Konstantinowna Rokossowska, ros. Ариадна Константиновна Рокоссовская (ur. 7 października 1980 w Moskwie) – rosyjska dziennikarka.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Prawnuczka marszałka Konstantego Rokossowskiego, córka Konstantina Wiljewicza Rokossowskiego i Ludmiły Okuniewej[1], w 2002 roku ukończyła studia na Wydziale Dziennikarstwa Międzynarodowego Moskiewskiego Państwowego Instytutu Stosunków Międzynarodowych. Podczas studiów pracowała między innymi w agencji informacyjnej ITAR-TASS i w studio „Mieżdunarodnaja Panorama” kanału telewizyjnego „Rossija”. Od 2002 roku w rosyjskim dzienniku rządowym „Rossijskaja Gazieta” („RG”), najpierw jako dziennikarka, później jako zastępca sekretarza wykonawczego redakcji. W 2010 roku wróciła do pracy dziennikarskiej, do 2022 r. pisała w „RG” o polityce w krajach Unii Europejskiej, szczególnie o wydarzeniach w Niemczech i w Polsce[a][2].
W 2006 roku została laureatką rosyjskiej Pierwszej Prasowej Nagrody Narodowej „Iskra”[3]. Publikowała też w Gazecie Wyborczej materiały z cyklu „Z Rosji o Rosji”[4].
Ariadna Rokossowska 30 lipca 2014 r. otrzymała w Ambasadzie RP w Moskwie polski Brązowy Krzyż Zasługi „Za szczególny wkład w tworzenie przyjaznego obrazu Polski w społeczeństwie rosyjskim oraz obiektywne i profesjonalne relacjonowanie spraw polskich”[5][6].
W roku 2020 ukazała się w Rosji książka jej autorstwa pt. „Утро после победы” („Ranek po zwycięstwie”)[b].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według informacji, jakie podała w mediach społecznościowych, po 24 lutego 2022 r. (i krótkim urlopie, który wówczas wzięła) porzuciła tematykę międzynarodową i od tego czasu współpracuje z różnymi tytułami (obok dziennika „RG”, w którym przeszła do działu „Kultura”); pisze o lifestyle, historii, projektach społecznych itp.[8]
- ↑ Książka wydana w serii „75 лет Великой Победы” („75 lat Wielkiego Zwycięstwa”) – ISBN 978-5-17-120641-3, wydawnictwo AST (Издательство АСТ); zawiera wywiady z dziećmi i wnukami dowódców wojskowych tzw. „Wielkiej wojny ojczyźnianej”[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Piotr Skwieciński, „Ariadny Rokossowskiej przypadki rodzinne”, Salon24, 1.09.2011.
- ↑ «Ариадна Рокоссовская. Журналист-международник, обозреватель „Российской газеты”». Rossijskaja Gazieta, 2012. [dostęp 2022-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-21)]. (ros.).
- ↑ Сусанна Альперина: «"РГ" "заискрилась": Ариадна Рокоссовская получила первую премию "Искра"». Российская газета, 2006-01-27. [dostęp 2023-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-25)]. (ros.).
- ↑ Olimpijski grom, wyborcza.pl.
- ↑ Екатерина Забродина, Михаил Синицын: «Обозреватель "РГ" Ариадна Рокоссовская получила награду Польши». Российская газета, 2014-07-31. [dostęp 2023-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-25)]. (ros.).
- ↑ „Polskie ordery dla przyjaciół Moskali”, 31.07.2014, wyborcza.pl.
- ↑ Metryczka książki w księgarni ЛитРес
- ↑ Komentarze A. Rokossowskiej z 15.03.2022 i z 31.05.2022.
.jpg){kind=link}
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Константин Сёмин: Красный маршал. Ариадна Рокоссовская о прадеде // По-живому. [w:] wywiad na YouTube [on-line]. YouTube, 2020-04-16. [dostęp 2020-04-16]. (ros.).