Asuny
54°19′19″N 21°23′17″E/54,321944 21,388056| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2006) |
ok. 100 |
| Strefa numeracyjna |
89 |
| Kod pocztowy |
11-410[2] |
| Tablice rejestracyjne |
NKE |
| SIMC |
0468980[3] |
Położenie na mapie gminy Barciany  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kętrzyńskiego  | |
| 54°19′19″N 21°23′17″E/54,321944 21,388056[1]
| |
Asuny (niem. Assaunen, lit. Asūnai) – wieś w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, w północno-wschodniej części gminy Barciany[3]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Wieś jest sołectwem do którego należą: Duje, Sławosze i Święty Kamień.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wzmianka o Asunach pochodzi z 1352 r., kiedy to wielki mistrz krzyżacki Winrich von Kniprode nadał rycerzowi pruskiemu Luprechtowi Sudowenowi 70 włók na polu Assune (nazwa od pruskiego imienia Assune). Włości rycerskie ponownie znalazły się we władaniu Zakonu i wymienione były w 1394 r. już jako wieś czynszowa, lokowana przez wielkiego marszałka Engelhardta Rabe (1387–1392). We wsi zachował się budynek dawnej karczmy z 1506 r., który pełni funkcję świetlicy wiejskiej oraz Ośrodka Kultury Ukraińskiej. Wieś zachowała włościański charakter do czasów współczesnych. We wsi mieszka około 100 osób.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego.
Cerkiew[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec XIV w. powstała tu parafia należąca do archiprezbiteratu (dekanatu) sępopolskiego. Gotycki kościół został rozbudowany po pożarze w 1914 r. Dzwonnica pochodzi z 1845 r. W latach 1525–1945 kościół był świątynią luterańską, a później katolicką – kościołem filialnym parafii katolickiej w Srokowie. Od 1958 r. istnieje tu Parafia Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny obrządku greckokatolickiego (bizantyjsko-ukraińskiego). Świątynia posiada schodkowe szczyty, wystrój cerkwi (XVII w.) w latach 80. XX w. uzupełniony został o ikonostas i malowidła cerkiewne. Przy świątyni wolno stojąca dzwonnica z XIX w. oszalowana drewnem[4]
Demografia[edytuj | edytuj kod]
W roku 1785 były tu 34 domy.
Mieszkańcy: w roku 1910 – 152, w 1925 – 574, w 1933 – 485, w 1939 – 393, w 1970 – 122.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 1056
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 8 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 22, 2013-02-13. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2013-04-29].
- ↑ Piotr Skurzyński; „Warmia, Mazury, Suwalszczyzna”, Wyd. Sport i Turystyka – Muza S.A., Warszawa 2004 ISBN 83-7200-631-8, s. 157.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Oskar-Wilhelm Bachor, Der Kreis Gerdauen, Wűrzburg, 1968.
- „Kętrzyn. Z dziejów miasta i okolic”, Pojezierze, Olsztyn, 1978 (s. 162–163).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Siedziba gminy: Barciany
| Wsie | |
|---|---|
| Części wsi | |
| Przysiółki wsi | |
| Osady |
|
| Przysiółki osad | |
| Osada leśna | |
| Przysiółki | |
| Zniesiona miejscowość |
