Atut (radioodbiornik)
| Typ |
lampowy, monofoniczny |
|---|---|
| Producent | |
| Państwo | |
| Dane techniczne | |
| Zakresy fal | |
| Fale długie |
150-285 kHz |
| Fale średnie |
525-1605 kHz |
| UKF |
65,5-73 MHz |
| Czułość użytkowa | |
| Fale długie |
200 μV |
| Fale średnie |
200 μV |
| UKF |
45 μV |
| Inne | |
| Moc wzmacniacza |
1,3 W przy h≤10% |
| Napięcie zasilania |
220 V |
| Pobór mocy (sieć) |
40 VA |
| Wymiary |
420×155×150 mm[2] |
| Masa |
3 kg[2] |
Atut – polski radioodbiornik produkowany w Zakładach Radiowych im. Marcina Kasprzaka w Warszawie. Umożliwia odbiór stacji na falach długich, średnich i UKF. Posiada 7 obwodów strojonych, wbudowaną antenę ferrytową, gniazda antenowe i uziemienia, gniazdo magnetofonowo-gramofonowe i obrotowy przełącznik zakresów. Układ odbiornika (superheterodynowy) zawiera 4 lampy elektronowe (ECC 85, ECH 81, EBF 98 i ECL 82) i 2 diody germanowe (DOG-53).
Wersje[edytuj | edytuj kod]
Atut 2 – umożliwia odbiór na falach krótkich (5,95-12 MHz) zamiast UKF. Układ zawiera 3 lampy elektronowe (ECH 81, EBF 89 i ECL 82). Posiada wzmacniacz o mniejszej mocy (1 W).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radio i Telewizja, WNT, Warszawa 1971
- ↑ a b Stare Radio | ZRK, Atut [online], oldradio.pl [dostęp 2017-11-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aleksy Brodowski, Jerzy Chabłowski, Jerzy Auerbach: Radio i Telewizja. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1971, s. 33-34.