Osłuchiwanie

Osłuchiwanie (łac. auscultatio, ang. auscultation) – badanie lekarskie polegające na ocenie dźwięków (szumów, szmerów, tonów) pochodzących od niektórych narządów wewnętrznych, głównie od serca, płuc (wraz z dolnymi drogami oddechowymi), jamy brzusznej (perystaltyka), tętnic, a także tętna płodu.

Osobne artykuły: Szmer oddechowy i Osłuchiwanie serca.

Zobacz więcej w artykule Choroby układu oddechowego, w sekcji Różnicowanie na podstawie objawów przedmiotowych.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Twórcą tej metody jest francuski lekarz René Laennec. Osłuchiwania dokonuje się za pomocą stetoskopu.

Polski emigrant po powstaniu listopadowym, Adam Raciborski, lekarz pracujący we Francji napisał w 1835 podręcznik na temat tej nowej metody badania pt. „Nowy podręcznik osłuchiwania i opukiwania” (fr. Nouveau manuel complet d’auscultation et de percussion), w którym obok osłuchiwania opisał opukiwanie^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Iłowiecki 1981 ↓, s. 196.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Feliks Bolechowski: Podstawy ogólnej diagnostyki klinicznej. Warszawa: PZWL, 1982, s. 8–10; 146. ISBN 83-200-0465-9.
Wielki słownik medyczny. Warszawa: PZWL, 1996, s. 944. ISBN 83-200-1923-0.
Maciej Iłowiecki: Dzieje nauki polskiej. Warszawa: Interpress, 1981. ISBN 83-223-1876-6.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[CITEREFIłowiecki1981196-1] Iłowiecki 1981 ↓, s. 196.

[1]