Australijski silky terier
 Australian silky terrier | |
| Inne nazwy |
australian silky, silky terrier, sydney silky |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Kraj pochodzenia |
Australia[1] |
| Wymiary | |
| Wysokość |
23 cm |
| Masa |
3,5 – 4,5 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI |
Grupa III, Sekcja 4, |
| AKC |
Toy |
| ANKC |
Grupa 1 – (Toys) |
| CKC |
Grupa 5 – (Toys) |
| KC(UK) |
Toy |
| NZKC |
Toy |
| UKC |
Terriers |
| Wzorce rasy | |
Australian silky terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów miniaturowych. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa[2]. Nie podlega próbom pracy[1].
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Około roku 1820 w Australii Dandie Dinmont terrier pokrył stalowoniebieską suczkę – terierkę szorstkowłosą. Z powstałego w ten sposób potomstwa, dodając krew teriera australijskiego, McArthur Little wyhodował w Australii silky teriera.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Australian silky terrier ma ciało zwarte i niskie, ma dłuższą kufę oraz krótszy włos i ciemniejsze umaszczenie od yorkshire terriera.
Głowa jest średniej wielkości, z czarnym zakończeniem nosa, oczy zaś małe, okrągłe, ciemnej barwy. Uszy nieduże, stojące, przypominają odwróconą literę „V”. Ogon jest obcinany, noszony do góry.
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Szczenięta mają początkowo szatę barwy czarnej i czarnej podpalanej, następnie zmienia się ona na stalowoniebieską lub srebrzystopodpalaną (rudawą).
Włos cienki, lśniący jedwabiście; niezbyt długi na policzkach i kufie; grzywka na głowie, ale włosy nie mogą opadać na oczy.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Australian silky terrier jest to pies wesoły, inteligentny, pełen temperamentu. Oddany właścicielowi, jest łagodny dla dzieci. Łatwy do prowadzenia, bywa uparty. Jako pies aktywny, źle znosi brak ruchu. Jest bardzo posłuszny, jeśli zostanie dobrze wychowany. Pełen zapału i przyjacielski, a także bardzo czujny. Jest odporny z natury i lepiej zniesie mróz niż upał.[potrzebny przypis]
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Według wzorca nadaje się do łowienia szczurów, lecz teraz hoduje się go głównie w domu.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Nadaje się do życia w niewielkich mieszkaniach pod warunkiem zapewnienia mu dużej ilości ruchu. Co najmniej dwa razy w tygodniu powinno się przeczesać jedwabisty włos silky i usunąć z niego wszelkie supły i kołtuny, wczepione gałązki i kolce. Włosy rosnące w uszach i pod ogonem należy usunąć. Czesząc (nigdy na sucho) włos silky trzeba uważać, by równo opadał on na obie strony grzbietu, z przedziałkiem pośrodku. Nie należy także dopuszczać do tego, by włosy z czoła opadały psu na oczy i utrudniały widzenie. Kąpiel – podobnie jak yorkshire terier – jest ze wszech miar wskazana, ale zawsze kończyć się musi gruntownym wysuszeniem suszarką do włosów.[potrzebny przypis]
Popularność[edytuj | edytuj kod]
W Polsce jest rasą mało popularną.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 25. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.