Ałła Pugaczowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ałła Pugaczowa
Алла Пугачёва
Ilustracja
Ałła Pugaczowa (2016)
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1949
Moskwa, Rosyjska FSRR

Zawód, zajęcie

piosenkarka

Alma Mater

Rosyjski Uniwersytet Sztuki Teatralnej

Faksymile
Odznaczenia
Zasłużony Artysta Federacji Rosyjskiej Ludowy Artysta ZSRR Ludowy Artysta RFSRR
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Przyjaźni Narodów (Białoruś) Order św. Mesropa Masztoca Order „Przyjaźń” (Azerbejdżan)

Ałła Borisowna Pugaczowa (ros. Алла Борисовна Пугачёва; ur. 15 kwietnia 1949 w Moskwie[1]) – radziecka i rosyjska piosenkarka, kompozytorka, aktorka, autorka tekstów, reżyserka i producentka muzyczna. Ludowy Artysta ZSRR, Zasłużony Artysta Federacji Rosyjskiej, laureatka Państwowej Nagrody Federacji Rosyjskiej.

Uznawana za ikonę rosyjskiej piosenki[2][3] i jedną z najpopularniejszych artystek radzieckich i rosyjskich XX wieku[4][5].

Dysponuje głosem o rozpiętości ponad trzech oktaw (soprankontralt) i charakterystycznej barwie z chrypką. Wykształciła swoisty styl interpretacji, z pogranicza piosenki aktorskiej i rockowej, prezentowany w ramach konceptualnych widowisk estradowych: teatru piosenki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Ukończyła studia na wydziale dyrygentury chóralnej Szkoły Muzycznej im. M. Ippolitowa-Iwanowa w Moskwie oraz na wydziale reżyserii estradowej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej im. A. Łunaczarskiego w Moskwie (1981).

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Ałła Pugaczowa w Berlinie, 1976

W 1975 roku otrzymała Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Piosenki „Złoty Orfeusz” w Słonecznym Brzegu za interpretację piosenki „Arlekino”. Wygrana prestiżowego socjalistycznego festiwalu umożliwiała wydanie płyty w radzieckiej wytwórni płytowej Miełodija, mającej wówczas monopol. Wydany w 1975 roku winylowy krążek z trzema nagranymi przez Pugaczową piosenkami stał się sensacją w ZSRR. Jaskrawa odmienność stylu wykonawczego Pugaczowej wobec dotychczasowych standardów radzieckiej estrady wywołała niesłychany rezonans wśród publiczności. Utwór „Arlekino” stał się radiowym przebojem, piosenkarka zaczęła regularnie pojawiać się telewizji. Wydany w tym czasie singel „Ałła Pugaczowa” sprzedano w nakładzie ponad 15 mln.

W 1978 roku z piosenką „Wsio mogut koroli” zdobyła Grand Prix 2. Festiwalu Interwizji w Sopocie. Jednocześnie zbierała pochwały za główną rolę w filmie muz. Żenszczina, kotoraja pojot (reż. A. Orłow), do którego skomponowała muzykę i kilka piosenek.

Od początku lat 80. stała się w ZSRR obiektem swoistego kultu. Poświęciła się wówczas także pracy kompozytorskiej, tworząc wiele popularnych piosenek, zwłaszcza we współpracy z poetą Ilją Rieznikiem. Od 1985 zwróciła się ku muzyce rockowej.

W 1997 roku reprezentowała Rosję z utworem „Primadonna” w 42. Konkursie Piosenki Eurowizji w Dublinie.

Ałła Pugaczowa, 2009

W 1998 roku zaprezentowała jubileuszowy program Izbrannoje. Występowała z koncertami w większości krajów europejskich, także w USA, Izraelu i Indiach.

Jest m.in. laureatką przyznawanego przez International Biographical Centre w Cambridge imiennego medalu 2000 Outstanding Musicians, nagród w plebiscytach popularności. Szacuje się, że płyty Pugaczowej osiągnęły na całym świecie łączny nakład 250 mln egzemplarzy co stawia ją w gronie liderów światowego show-biznesu zaraz po The Beatles, grupie ABBA i Elvisie Presleyu.

Została odznaczona m.in. Orderem Zasług dla Ojczyzny II i III klasy oraz azerbejdżańskim Orderem Przyjaźni.

Od 2011 roku jest przewodniczącą jury w programie Faktor A, będącym rosyjską wersją formatu The X Factor. Nazwa rosyjskiej wersji została specjalnie zmieniona na cześć Pugaczowej.

17 kwietnia 2019 odbył się jubileuszowy koncert Ałły Pugaczowej „Алла Пугачева. P. S.” na Kremlu w Moskwie, z okazji 70. urodzin piosenkarki. Podobny jubileuszowy koncert odbył się 2 listopada 2019 w Mińsku. Podczas niego Pugaczowa otrzymała białoruski Order Przyjaźni Narodów.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest czterokrotnie rozwiedziona. Jej mężami byli: Mykołas Orbakas (1969–1973), Aleksandr Stefanowicz (1976–1980), Jewgienij Bołdin (1985–1993) i Filipp Kirkorow (1994–2005). Obecnie związana jest z o 27 lat młodszym aktorem i piosenkarzem, Maksimem Gałkinem. Para pobrała się 23 grudnia 2011 roku[6]. Ma trójkę dzieci, córkę Kristinę Orbakaitė (ur. 1971; ze związku z Orbakasem) oraz bliźnięta – Jelizawietę i Garriego (ur. 2013), które urodziła surogatka[7][8].

Należy do najbogatszych Rosjan, pod swoim nazwiskiem produkuje perfumy, buty i odzież. Znana jest również z poddawania się licznym operacjom plastycznym.

28. dnia inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 r. opuściła Rosję i wyjechała do Izraela. Według mediów, na decyzję o wyjeździe mogły mieć wpływ obawy artystki po krytyce polityki Władimira Putina w sprawie działań na Ukrainie, jakie formułował jej mąż, Maksim Gałkin. Gałkin ma korzenie żydowskie, co według prawa Izraela uprawnia ją do ubiegania się o obywatelstwo tego kraju[9]. Pod koniec sierpnia 2022 wróciła do Rosji, brała udział w pogrzebie Michaiła Gorbaczowa, ostatniego przywódcy ZSRR. W październiku 2022 ponownie oświadczyła, że przebywa w Izraelu[10].

Od 2022 posiada obywatelstwo Izraela.

Wybrane piosenki[edytuj | edytuj kod]

  • Robot (Робот) (1965)
  • Arlekino (Арлекино) (1975)
  • Wsio mogut koroli (Всё могут короли) (1977)
  • Sonet Szekspira (Сонет Шекспира) (1977)
  • Nie otriekajutsia lubia (Не отрекаются любя) (1977)
  • Maestro (Маэстро) (1981)
  • Stary zegar (Старинные часы) (1981)
  • Milion szkarłatnych róż (Миллион алых роз) (1982)
  • Przyszłam i mówię (Пришла и говорю) (1984)
  • Ałło (Алло) (1987)
  • Miłość podobna do snu (Любовь похожая на сон) (1994)
  • Gwiaździste lato (Звёздное лето) (1996)
  • Primadonna (Примадонна) (1997)
  • Miłość jak ... (2008)
  • Pierwoje słowo (2008)
  • Sady wiśniowe (Сады вишнёвые) (2008)
  • Gdie że ty, ljubov (Где же ты, любовь) (2012)
  • Nas bjut, my lietajem/Ja smogu (Нас бьют, мы летаем/Я смогу) (2014)
  • Wojna/Tjaniet sierdce ruki (Война/Тянет сердце руки) (2015)
  • Ty mienia nie ostawliaj (Ты меня не оставляй) (2016)
  • Nie zwoni (Не звони) (2016)
  • Kopiejeczka (Копеечка) (2016)
  • Wdwajom (Вдвоём) (2016/2017)
  • Sczastliwyje dni (Счастливые дни) (2017)
  • Ja lietała (Я летала) (2017)
  • Pożiwi w mojej szkurie (Поживи в моей шкуре) (2018)
  • Czto wiżu – to poju (Что вижу – то пою) (2018)
  • Wolnaja (Вольная) (2019)
  • Na konie (На коне) (2019)
  • Sczastie na pokaz (Счастье на показ) (2019)
  • Sieroje palto (Серое пальто) (2019)
  • Kniga żyzni (Книга жизни) (2019)
  • Moj drug (Мой друг) (2019)
  • Jedu k tiebie (Еду к тебе) (2019)
  • Czto-to nado mnie (Что-то надо мне) (2019)
  • Anestezija (Анестезия) (2019)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. David MacFadyen, Red stars: personality and the Soviet popular song, 1955-1991, McGill-Queen’s Press, 2001, s. 211, ISBN 978-0-7735-2106-3.
  2. Ałła Pugaczowa – primadonna rosyjskiej muzyki – Zespoły i Artyści | Altao.pl [online], altao.pl [dostęp 2019-05-11] (pol.).
  3. Symbole rosyjskiej popkultury [online], jezykowo.pase.pl [dostęp 2019-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-25] (pol.).
  4. Ałła Pugaczowa kończy 70 lat | dzieje.pl – Historia Polski [online], dzieje.pl [dostęp 2019-05-11] (pol.).
  5. AŁŁA PUGACZOWA JAKIEJ NIE ZNACIE | MUZYKA ROSYJSKA | Portal o współczesnej muzyce rosyjskiej | [online], muzykarosyjska.pl [dostęp 2019-05-11] (pol.).
  6. Алла Пугачева и Максим Галкин поженились [online], mail.ru, 26 grudnia 2012 [dostęp 2013-08-02] (ros.).
  7. Ałła Pugaczowa i Ryszard Kalisz: późne rodzicielstwo coraz bardziej popularne! [online], 2013 [dostęp 2013-10-10] (pol.).
  8. Алла Пугачева и Максим Галкин стали родителями двойняшек, [w:] yugopolis.ru [online], 2013 [dostęp 2021-01-28].
  9. Russian Megastars Alla Pugacheva, Maxim Galkin Flee to Israel, „Haaretz” [dostęp 2022-03-25] (ang.).
  10. Bethan McKernan, Russian pop star who criticised Ukraine war says she is in Israel, „The Guardian”, 10 października 2022, ISSN 0261-3077 [dostęp 2024-02-01] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Grzegorz Piotrowski: Ałła Pugaczowa – fenomen piosenkarstwa rosyjskiego. Toruń: Wyd. Adam Marszałek, 2003. ISBN 978-83-7322-244-1. OCLC 69609377.