Błażej Śliwiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Błażej Śliwiński
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1954
Gdańsk

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia średniowieczna, nauki pomocnicze historii Polski
Alma Mater

Uniwersytet Gdański

Doktorat

1982 – historia
UG

Habilitacja

1988 – historia
UG

Profesura

1993

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Gdański

Okres zatrudn.

1977–2019

Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Słupsku/Pomorska Akademia Pedagogiczna

Okres zatrudn.

1993–2004

Uczelnia

Bałtycka Wyższa Szkoła Humanistyczna w Koszalinie

Okres zatrudn.

1994–2001

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej
Strona internetowa

Błażej Śliwiński (ur. 25 czerwca 1954 w Gdańsku) – polski historyk, profesor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Szkoły Podstawowej nr 67 (1969) i I Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku (1974). Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Gdańskim (1977) i podjął pracę w Instytucie Historii UG. Pracę doktorską obronił w 1982, habilitował się w 1988. Stanowisko profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1994, stanowisko profesora zwyczajnego w 1998, tytuł naukowy profesora nauk humanistycznych w 1993. Specjalizuje się w historii średniowiecznej i naukach pomocniczych historii Polski. Był członkiem Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk. Pełnił funkcję kierownika Zakładu Historii Średniowiecza Polski i Nauk Pomocniczych Historii Wydziału Historycznego Uniwersytetu Gdańskiego[1].

Wykładał też w Wyższej Szkole Pedagogicznej/Pomorskiej Akademii Pedagogicznej w Słupsku (1993–2004), w Bałtyckiej Wyższej Szkole Humanistycznej w Koszalinie (1994–2001) i w Wyższej Szkole Turystyki i Hotelarstwa w Gdańsku (2005–2011). W 2019 przeszedł na emeryturę.

Był też redaktorem naukowym Encyklopedii Gdańska (2012)[2].

W 1999 został odznaczony przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi[3]. Otrzymał też Medal Komisji Edukacji Narodowej (2001), Medal św. Wojciecha (2014)[2] oraz Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2023)[4].

Ważniejsze publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Rola polityczna możnowładztwa na Pomorzu Gdańskim w czasach Mściwoja II (1987)
  • Lisowie Krzelowscy w XIV–XV w[ieku] i ich antenaci : studium genealogiczne, Gdańsk : Wydawnictwo "Marpress", 1993, ISBN 83-85349-10-3
  • Studia z dziejów Pomorza w XII wieku (wraz z Janem Powierskim i Klemensem Bruskim, 1993)
  • Kronikarskie niedyskrecje czyli Życie prywatne Piastów, Gdańsk : Wydawnictwo "Marpress", 1994, ISBN 83-85349-30-8
  • Poczet książąt gdańskich: dynastia Sobiesławiców XII–XIII wieku, Gdańsk : Wydawnictwo "Marpress", Wyd. I 1997 ISBN 83-85349-81-2, Wyd. II 2006 ISBN 83-89091-95-X
  • Dzieje kasztelanii chmieleńskiej (2000)
  • Pomorze Wschodnie w okresie rządów księcia polskiego Władysława Łokietka w latach 1306–1309, Gdańsk : Muzeum Archeologiczne, 2003, ISBN 83-85824-08-1
  • Zawisza Czarny z Garbowa herbu Sulima (wraz z Beatą Możejko i Sobiesławem Szybkowskim, 2003)
  • Herby miast, gmin i powiatów województwa pomorskiego. T. 2 (wraz z Beatą Możejko, 2004)
  • Rzeź i zniszczenie Gdańska przez Krzyżaków w 1308 roku, Gdańsk : Wydawnictwo "Marpress", 2006, ISBN 83-89091-91-7
  • Początki Gdańska : dzieje ziem nad zachodnim brzegiem Zatoki Gdańskiej w I połowie X wieku, Gdańsk : Muzeum Historyczne Miasta Gdańska, 2009, ISBN 978-83-61077-28-2
  • Sambor II. Książę tczewski (2010)
  • Leszek książę inowrocławski, Kraków : Wydawnictwo Avalon, 2010, ISBN 978-83-60448-85-4
  • Bezprym. Pierworodny syn pierwszego króla Polski (986–zima/wiosna 1032), 2014
  • Ziemomysł Inowrocławski : książę kujawski, brat Leszka Czarnego i króla Władysława Łokietka (ok. 1247 - początek października/25 grudnia 1287), Wydawnictwo Avalon, 2017
  • Historia Rumi. T. 1. 2017 (współautor)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]