Barbar Rosa

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Barbar Rosa. Opowieść detektywistyczna (niem. Barbar Rosa. Eine Detektivgeschichte) – powieść niemieckiego pisarza Georga Kleina z 2001. W Polsce ukazała się po raz pierwszy w 2006 nakładem wydawnictwa Sic! w tłumaczeniu Krzysztofa Jachimczaka(inne języki) z okładką projektu Jacka Staszewskiego.

Treść[edytuj | edytuj kod]

Akcja powieści rozgrywa się w Berlinie, chociaż nazwa ta nie pada ani razu (autor pisze o stolicy Niemiec)[1]. Prywatny detektyw Mühler odbiera kolejne zlecenie od swojego kolegi z dzieciństwa - Hannsiego, obecnie kierującego tajemniczą Centralą. Mühler ma za zadanie wyjaśnić tajemnicę zniknięcia furgonetki Zündapp Janus z pokaźnym transportem gotówki. Pomaga mu przyjaciel - Kurti (zapalony urynofil[2]). Ponadto na stronach powieści przewija się cała gama dziwacznych postaci, np. ekscentryczny artysta Bertini, bracia bukiniści - Ilbichowie lub Polka, która przyjechała do Niemiec na operację usunięcia żylaków z łydek, zakończoną całkowitym niepowodzeniem[3]. Historia kończy się w poetyce absurdu - wielkim performancem traktującym o pieniądzu, śmierci i maszynach. Okazuje się, że Mühler był tylko jednym ze statystów tego dzieła.

Detektyw Mühler[edytuj | edytuj kod]

Główny bohater - detektyw Mühler - to osoba o wielu problemach. Posiada poważną alergię charakteryzującą się impulsami świądu, poprzedzonymi występowaniem ropnych pęcherzy na rękach, a potem także w kroczu. Ataki kończą się uczuciem paraliżu obejmującym mięśnie przedramion i dłonie[4]. Jest ponadto impotentem z klinicznie stwierdzoną niewydolnością ciał jamistych prącia[5]. Brzydzi się wszelkimi napojami, które wywołują u niego odruch wymiotny (zwłaszcza soki, mleko i piwo). Jego język reaguje ostrym pieczeniem na każdy jon metalu zawarty w cieczy, co wyklucza picie wody z kranu. Spożywa jedynie herbatę z mięty lub innych ziół, osłodzoną dużą ilością naturalnego cukru[6]. Nigdy daleko nie podróżuje, a właściwie nie opuszcza stolicy[7]. Posługuje się tylko językiem niemieckim[8] i nie ma prawa jazdy. Nie lubi bliskowschodnich imigrantów o śniadym odcieniu skóry, a na samą myśl o obrzezaniu robi mu się niedobrze. Do takich osób odczuwa wstręt[9].

Zuko[edytuj | edytuj kod]

W powieści wprowadzono pojęcie zuko - fikcyjnej substancji wzmacniającej działanie alkoholu (rodzaj dopalacza). Z uwagi na silne właściwości uzależniające substancja ta stała się z czasem zakazana. Ludzie uzależnieni nazywani są zukoholikami. Epizod z uzależnieniem miał także detektyw Mühler[10].

SWR-Bestenliste[edytuj | edytuj kod]

Powieść znalazła się w pierwszej dziesiątce SWR-Bestenliste(inne języki) w: kwietniu 2001 (9. miejsce) i maju 2001 (1. miejsce).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.63, ISBN 83-60457-12-3
  2. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.18, ISBN 83-60457-12-3
  3. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.16, ISBN 83-60457-12-3
  4. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.10, ISBN 83-60457-12-3
  5. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.30, ISBN 83-60457-12-3
  6. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.80, ISBN 83-60457-12-3
  7. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.77, 86, ISBN 83-60457-12-3
  8. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.78, ISBN 83-60457-12-3
  9. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.87, ISBN 83-60457-12-3
  10. ↑ Georg Klein, Barbar Rosa, Sic!, Warszawa, 2006, s.15, ISBN 83-60457-12-3

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Barbar_Rosa&oldid=69937815”