Barbara Kostrzewska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Barbara Kostrzewska
Maria
Ilustracja
Barbara Kostrzewska w „Dziewczęciu z Holandii”
Data i miejsce urodzenia

21 października 1915
Jodłowa

Data i miejsce śmierci

14 listopada 1986
Warszawa

Zawód, zajęcie

śpiewaczka, reżyserka teatralna, łączniczka

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Barbara Kostrzewska z domu Trznadel[1] (ur. 21 października 1915 w Jodłowej, zm. 14 listopada 1986 w Warszawie[2][3]) – polska śpiewaczka (sopran liryczno-koloraturowy), reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny teatru.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Córka Mariana. Ukończyła gimnazjum w Krakowie, następnie seminarium nauczycielskie i rozpoczęła studia w Konserwatorium Muzycznym w Krakowie, po jego ukończeniu otrzymała tytuł nauczyciela muzyki i śpiewu dla szkół średnich. Wyszła za mąż za adwokata Stanisława Kostrzewskiego, syna burmistrza Przemyśla Józefa[4]. Zamieszkała w Przemyślu, występowała na scenie Teatru Fredreum. Równocześnie pracowała w seminarium nauczycielskim oraz jeździła na lekcje śpiewu do Lwowa u Augusta Dianniego. Pierwszy występ miał miejsce we Lwowie i był transmitowany przez lokalną rozgłośnię radiową. Wkrótce wystąpiła podczas lwowskich Targów Wschodnich. Następnie pojechała do Warszawy na organizowane przesłuchania wstępne do Teatru Wielkiego, otrzymała angaż z rąk ówczesnego dyrektora Adama Dołżyckiego[5].

Debiutowała w 1937 w warszawskim Teatrze Wielkim, śpiewając partie Micaeli w Carmen i Małgorzaty w Fauście. W filmie miała zadebiutować w anonsowanej w sierpniu 1939 do realizacji produkcji Kwiaciarka w reżyserii Konrada Toma[6].

W czasie wojny występowała w repertuarze operetkowym i rewiowym w jawnych teatrach Warszawy i Krakowa, równocześnie należała do Armii Krajowej (ps. „Maria”), gdzie była łączniczką i sanitariuszką. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim.

Po wojnie była solistką Opery Śląskiej w Bytomiu (1946–1949), Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu (do 1954) i Opery Narodowej w Warszawie (do 1957). Zagrała rolę Pauliny Rivoli w filmie Warszawska premiera (1951). Następnie była kierownikiem artystycznym i solistką Teatru Muzycznego Spółdzielczego w Warszawie (do 1959), Teatru Muzycznego w Lublinie (do 1966), gdzie występowała także jako solistka i dyrektorem Operetki Dolnośląskiej we Wrocławiu (do 1979).

Po przejściu na emeryturę wróciła do Warszawy, jednak nadal poświęcała się pracy zawodowej. W ostatnich lata życia zajmowała się reżyserowaniem oraz pracą pedagogiczną. Była jedną z ostatnich primadonn w starym stylu.

Pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 154c-4-7)[7].

Spektakle teatralne (wybór)[edytuj | edytuj kod]

  • Manewry jesienne
  • 1937 – Carmen (Opera Warszawska)
  • 1937 – Faust (Opera Warszawska)
  • 1937 – Słońce Meksyku (Teatr Wielki w Warszawie)
  • 1937 – Ptasznik z Tyrolu
  • 1938 – Książę Szirasu (Teatr Malickiej)
  • 1939 – Dziewczę z Holandii (Teatr Wielki w Warszawie)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jan Mazanka: Zakończono projekt. staszowski.eu, 2014-11-12. [dostęp 2014-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-23)].
  2. Józef Kański: „Słowik Warszawy” Barbara Kostrzewska. W: Józef Kański: Mistrzowie sceny operowej. Wyd. 2. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1988, s. 271–272-30. ISBN 83-224-1774-8.
  3. Zbigniew Adrjański: Kalejdoskop estradowy : leksykon polskiej rozrywki 1944–1989 : artyści, twórcy, osobistości. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09191-9.
  4. „Powiat staszowski”. Nr 57, s. 41, grudzień 2014. Staszów. ISSN 1641-8212. (pol.). 
  5. Wacław Panek, Barbara Kostrzewska i jej uśmiech
  6. Film polski. „Kurjer Poranny”. Nr 235, s. 8, 26 sierpnia 1939. 
  7. Cmentarz Stare Powązki: FRANCISZKA SERKOWSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-02].
  8. M.P. z 1953 r. nr 15, poz. 206 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Józef Kański: „Słowik Warszawy” Barbara Kostrzewska. W: Józef Kański: Mistrzowie sceny operowej. Wyd. 2. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1988, s. 271–272-30. ISBN 83-224-1774-8.
  • Zbigniew Adrjański: Kalejdoskop estradowy : leksykon polskiej rozrywki 1944–1989 : artyści, twórcy, osobistości. Warszawa: Bellona, 2002. ISBN 83-11-09191-9.
  • Ludwik Sempoliński: Wielcy artyści małych scen. Warszawa: Czytelnik, 1977.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]