Bardolino (wino)
Bardolino – włoskie czerwone wino wytrawne klasy Denominazione di Origine Controllata (DOC), produkowane w prowincji Werona, w szesnastu gminach leżących na południowy wschód od jeziorem Garda, spośród których Bardolino dało nazwę winu[1]. Roczna produkcja wina wynosi ok. 230-240 000 hl, z czego 70% trafia na eksport[2].
Obszar produkcji[edytuj | edytuj kod]
Bardolino jest produkowane w regionie o bogatej tradycji winiarskiej. Początkowo prawo do nazwy bardolino miały wina z gmin Bardolino, Garda, Lazise, Affi, Costermano i Cavaion i są wyróżniane określeniem bardolino classico[3]. Obszar apelacji został poszerzony o 10 innych okolicznych gmin, już bez prawa do predykatu classico[3].
Charakterystyka i warianty[edytuj | edytuj kod]
Bardolino cieszy się sławą lekkiego wina czerwonego[1][3][4]. Cechuje się rubinową barwą, z odcieniem czereśniowym, ciemniejącym w miarę starzenia[3]. Popularny jest także wariant nazywany chiaretto (jaśniutki), o różowawej barwie i klasyfikowany jako wino różowe[3][5]. W tym przypadku winiarze ograniczają kontakt moszczu ze skórkami, przez co do wina przenika mniejsza ilość barwników znajdujących się w skórkach i napój zyskuje na delikatności[3]. Miejscowi producenci oferują również wytrawne wino musujące chiaretto Spumante Brut oraz wersję novello, produkowaną z wykorzystaniem maceracji węglowej dla przyspieszenia dojrzałości, podobnie jak beaujolais nouveau i przeznaczoną do picia jako wino młode[3].
Wino bardolino musi być wytwarzane z przynajmniej dwóch odmian: corvina veronese (znaną także w regionie pod nazwami cruina i corvina) oraz rondinella[3][4]. Zamiast corviny dopuszcza się również do 10% szczepu corvinone. Pierwsza z nich musi stanowić 35–65% gotowego wina, rondinella – 10-40%[3]. Dopuszcza się także użycie do 20% winorośli odmian molinara, rossignola, barbera, sangiovese, marzemino, merlot, cabernet sauvignon, z których udział żadnej nie może przekroczyć 10%[3]. Analogiczne uregulowania obowiązują bardolino superiore, najwyższej włoskiej kategorii DOCG[6].
Normy jakościowe[edytuj | edytuj kod]
Poziom alkoholu powinien wynosić przynajmniej 10,5% dla wina bez predykatów albo z predykatem Classico, 11,5% dla musującego i 11% dla wina tegorocznego (novello)[3]. Z wyjątkiem tego ostatniego za dojrzałe uważa się bardolino po 8-12 miesiącach i poleca się konsumpcję bez dalszego starzenia[3][4]. Wino bogatsze w alkohol (12%) ma prawo do oznaczenia Bardolino Superiore DOCG, o ile leżakowało przynajmniej rok[6]. Ten wariant jest z reguły także pełniejszy w smaku[5].
Zestawienia kulinarne[edytuj | edytuj kod]
Bardolino jest polecane do dań jarskich, białych mięs, owoców morza i dań z makaronem[7][3]. Odmiana musująca dobrze komponuje się z przystawkami albo jest podawana jako aperitif, a novello – z daniami z grzybów i ryb[3]. Przykładem potrawy harmonizującej z chiaretto jest spaghetti con olive[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 277. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).
- ↑ Il statistiche. Consorzio Tutelavino Bardolino DOC. [dostęp 2015-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 marca 2013)]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 334. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ a b c Stuart Walton, Brian Glover: The Ultimate Encyclopedia of Wine, Beer, Spirits and Liqueurs. Hermes House, 1998, s. 88. ISBN 978-1840380859. (ang.).
- ↑ a b Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 166. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
- ↑ a b Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 333. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 120. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).
- ↑ Tutto vino. Guida complete ai vini d'Italia. Florencja: Giunti Editori, 2008, s. 144. ISBN 978-88-440-3610-2. (wł.).