Bas-baryton

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bas-baryton – rodzaj głosu łączący w sobie cechy basu i barytonu. Często są to śpiewacy o niezwykle rozległej skali głosu umożliwiającej im śpiewanie zarówno partii barytonowych jak i basowych. Skala bas-barytonu obejmuje ponad dwie oktawy i sięga od F (czasem E) wielkiego do g razkreślnego.

Bas-baryton powinna cechować siła i głębia basu oraz blask barytonu (zwłaszcza w górnym rejestrze). Partii na bas-baryton jest wiele, jednak rzadko są to partie pierwszoplanowe. Bas-barytony często wykonują muzykę dawną, gdyż posiadając skalę basową posiadają również ruchliwość i blask, a także miękkość barytonu (głosu, którego nie wyróżniano w muzyce dawnej). Bas-barytony wykonują też partie przeznaczone dla basów buffo. W obrębie tego rodzaju głosu można wyróżnić kilka kategorii:

Bas-baryton liryczny[edytuj | edytuj kod]

Bas-baryton dramatyczny[edytuj | edytuj kod]

Najsłynniejszymi bas-barytonami w XX wieku byli: George London, José van Dam, Bryn Terfel, Simon Estes, Ian Curtis, Ferruccio Furlanetto, a ze śpiewaków wykonujących muzykę dawną Peter Kooy i David Thomas. Wśród Polaków należy wymienić przede wszystkim Adama Didura, Edwarda Reszke oraz Bernarda Ładysza. Ten ostatni to powojenny król basów nie tylko w Polsce, ale i na świecie.