Batalion KOP „Niemenczyn”

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Batalion KOP "Niemenczyn")
Batalion KOP „Niemenczyn”
21 batalion graniczny
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1926

Rozformowanie

1939

Nazwa wyróżniająca

„Niemenczyn”

Dowódcy
Pierwszy

mjr piech. Florian Piotr Gryl

Organizacja
Kryptonim

78[a]

Dyslokacja

Niemenczyn

Formacja

Korpus Ochrony Pogranicza

Rodzaj wojsk

piechota

Podległość

6 Brygada OP
Brygada KOP „Wilno”
Pułk KOP „Wilno”

Multimedia w Wikimedia Commons

Batalion KOP „Niemenczyn” – pododdział piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Na posiedzeniu Politycznego Komitetu Rady Ministrów, w dniach 21–22 sierpnia 1924, zapadła decyzja powołania Korpusu Wojskowej Straży Granicznej. 12 września 1924 Ministerstwo Spraw Wojskowych wydało rozkaz wykonawczy w sprawie utworzenia Korpusu Ochrony Pogranicza[2], a 17 września instrukcję określającą jego strukturę[3]. W trzecim etapie organizacji KOP sformowano 6 Brygadę Ochrony Pogranicza, a w jej składzie 21 batalion graniczny. Podstawą formowania było rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych nr 1099 ze stycznia 1926[4]. Nazwa jednostki pochodzi od leżącego na Wileńszczyźnie miasta Niemenczyn znajdującego się wówczas na obszarze województwa wileńskiego i będącego macierzystym garnizonem batalionu. Długość ochranianego przez batalion odcinka granicy wynosiła 91 kilometrów, przeciętna długość pododcinka kompanijnego to 30 kilometrów, a strażnicy 6 kilometrów. Odległość dowództwa batalionu od dowództwa brygady wynosiła 25 kilometrów[5].

Aby zapewnić odpowiednią liczbę żołnierzy ze specjalnością saperską, 1 kwietnia 1928, przy 21 batalionie granicznym w Wilnie utworzono brygadowy ośrodek wyszkolenia pionierów[6].

W lipcu 1929 przyjęto zasadę, że bataliony przyjmą nazwę miejscowości będącej miejscem ich stacjonowania[7]. Obok nazwy geograficznej, do 1931 stosowano również numer batalionu[8]. W tym czasie batalion na uzbrojeniu posiadał 738 karabinów Berthier wz.1916, 49 ręcznych karabinów maszynowych Chauchat wz. 1915 i 2 ciężkie karabiny maszynowe wz.1914[9].

W wyniku reorganizacji batalionu w 1931, w miejsce istniejących plutonów karabinów maszynowych, utworzono kompanię karabinów maszynowych. Rozwinięto też kadry kompanii szkolnej do pełnoetatowej kompanii odwodowej[10]. Po przeprowadzonej reorganizacji „R.2” batalion składał się z dowództwa batalionu, plutonu łączności, kompanii karabinów maszynowych, kompanii odwodowej i trzech kompanii granicznych[11]. W listopadzie 1936 batalion etatowo liczył 19 oficerów, 70 podoficerów, 26 nadterminowych i 550 żołnierzy służby zasadniczej[b].

Rozkazem dowódcy KOP z 23 lutego 1937 została zapoczątkowana pierwsza faza reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza „R.3”. Jej wynikiem było między innymi przeorganizowanie batalionu KOP „Niemenczyn”[13] poprzez odebranie batalionowi charakteru jednostki administracyjnej z jednoczesnym zreorganizowaniem dowództwo batalionu[14]. jednostką administracyjną dla batalionu był pułk KOP „Wilno”, ale podkwatermistrzostwo batalionu zaopatrywało posterunek żandarmerii KOP „Niemenczyn”[15]. Zarządzeniem dowódcy KOP gen. bryg. Jana Kruszewskiego w sprawie zmian w kwatermistrzostwie KOP, dniem 1 kwietnia 1939 zlikwidowane zostało podkwatermistrzostwo batalionu, a sformowane kwatermistrzostwo[16]. Tym samym zarządzeniem, z dniem 1 kwietnia 1939 utworzono w batalionie etat oficera ewidencyjno-personalnego w stopniu kapitana. Oficer ten był faktycznie oficerem mobilizacyjnym baonu[17]. Z dniem 15 maja 1939 batalion stał się oddziałem gospodarczym. Stanowisko kwatermistrza batalionu przemianowane zostało na stanowisko zastępcy dowódcy batalionu do spraw gospodarczych, płatnika na stanowisko oficera gospodarczego, zastępcy oficera materiałowego dla spraw uzbrojenia na zbrojmistrza, zastępcy oficera materiałowego dla spraw żywnościowych na oficera żywnościowego[18].

Zmobilizowany w 1939 batalion został włączony w struktury rezerwowej 33 Dywizji Piechoty jako II batalion 133 pułku piechoty[19], dzieląc losy innych jednostek SGO „Narew”.

Po odejściu batalionu przeznaczonego dla 33 Dywizji Piechoty garnizon jednostki w Niemenczynie wyposażył i doprowadził do stanu etatowego (poprzez wcielenie nowych rekrutów i rezerwistów) jednostkę na nowo od podstaw. Batalion wszedł w skład pułku KOP „Wilno”. Po odtworzeniu batalion ochraniał granicę z Litwą o długości 114,628 km[20]. Od 17 września 1939 batalion odpierał agresję ZSRR na Polskę.

Służba graniczna[edytuj | edytuj kod]

Batalion graniczny był podstawową jednostką taktyczną Korpusu Ochrony Pogranicza przeznaczoną do pełnienia służby ochronnej na powierzonym mu odcinku granicy polsko-litewskiej, wydzielonym z pasa ochronnego brygady. Odcinek batalionu dzielił się na pododcinki kompanii, a te z kolei na pododcinki strażnic, które były „zasadniczymi jednostkami pełniącymi służbę ochronną”, w sile półplutonu. Służba ochronna pełniona była systemem zmiennym, polegającym na stałym patrolowaniu strefy nadgranicznej i tyłowej, wystawianiu posterunków alarmowych, obserwacyjnych i kontrolnych stałych, patrolowaniu i organizowaniu zasadzek w miejscach rozpoznanych jako niebezpieczne, kontrolowaniu dokumentów i zatrzymywaniu osób podejrzanych, a także utrzymywaniu ścisłej łączności między oddziałami i władzami administracyjnymi[21][22]. Batalion graniczny KOP „Niemenczyn” w 1934 ochraniał odcinek granicy państwowej szerokości 117 kilometrów 345 metrów[23]. Po odtworzeniu w 1939, batalion ochraniał granicę długości 114 kilometrów 628 metrów[20].

Bataliony sąsiednie:

Walki batalionu[edytuj | edytuj kod]

17 września 1939 znad granicy litewskiej do Wilna zostały ściągnięte trzy baony graniczne pułku KOP „Wilno”: „Orany”, „Troki” i „Niemenczyn”. Baon „Niemenczyn” zajął pozycje obronne w północno-zachodniej części miasta[24].

Bataliony pułku KOP „Wilno” znalazły się w trudnym położeniu. Pozbawione broni przeciwpancernej były bezbronne wobec nacierających czołgów. Dowódca pułku ppłk Kazimierz Kardaszewicz wyprowadził z miasta baony „Orany” i „Niemenczyn”[25]. Baon wycofywał się w kierunku granicy litewskiej, którą ostatecznie przekroczył 20 września w Mejszagole[25].

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Organizacja batalionu w 1934[23]:

Wykaz kompanii granicznych i strażnic w 1937[26][27]

1 kompania graniczna „Suderwa”

  • drużyna gospodarcza
  • pluton odwodowy
  • strażnica KOP „Surmańce”
  • strażnica KOP „Kasmazyny”
  • strażnica KOP „Białozoryszki”

2 kompania graniczna „Gudolino”

  • drużyna gospodarcza
  • pluton odwodowy
  • strażnica KOP „Grabiały”
  • strażnica KOP „Podgaj”
  • strażnica KOP „Drawcza”
  • strażnica KOP „Bortkuszki”
  • strażnica KOP „Podbłędzie”

3 kompania graniczna „Szkrubiszki”

  • drużyna gospodarcza
  • pluton odwodowy
  • strażnica KOP „Romaszkańce”
  • strażnica KOP „Olany”
  • strażnica KOP „Pustyłki”
  • strażnica KOP „Gawiejki”
  • strażnica KOP „Unkszta”

kompania odwodowa

  • drużyna gospodarcza
  • dwa plutony odwodowe po trzy drużyny

kompania ckm

  • drużyna gospodarcza
  • I pluton ckm
  • III pluton ckm
  • III pluton broni towarzyszących

pluton łączności

Stan osobowy batalionu wynosił 638 żołnierzy, w tym 19 oficerów, 63 podoficerów zawodowych, 22 podoficerów nadterminowych oraz 537 podoficerów i szeregowców służby zasadniczej[28].

Z dniem 9 września 1938 dowódca KOP zarządzeniem nr L.5232/, tj. og.org/38 przeniósł dowództwo 3 kompanii granicznej z Gudolina do Mejszagoły.

Żołnierze batalionu[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: oficerowie batalionu KOP „Niemenczyn”.
Dowódcy batalionu[29]
stopień imię i nazwisko okres pełnienia służby kolejne stanowisko
mjr piech. Florian Piotr Gryl 11 III 1926[30] – 28 I 1931 dowódca III/32 pp w Działdowie[31]
mjr piech. Lucjan Trzebiński 28 I 1931[32] – XII 1931? IV 1932 dowódca baonu KOP „Kopyczyńce”
ppłk piech. Franciszek Kubicki XII 1931 – VI 1932[33] zastępca dowódcy 75 pp
mjr Stanisław Parkasiewicz 27 VII 1932[34] – 30 III 1934 do dyspozycji dowódcy KOP[35]
ppłk piech. Piotr Sosialuk 30 V 1934[35] – 27 III 1935 zastępca dowódcy 73 pp
mjr piech. Jan Kasztelowicz 27 III 1935 – 1938 wykładowca CWPiech.
mjr piech. Czesław I Mierzejewski VIII 1938 – IX 1939[36][20]
Obsada personalna w 1928[35]
  • dowódca batalionu – mjr Florian Gryl
  • adiutant batalionu – kpt. Józef Śliwa
  • kwatermistrz – mjr Benedykt Matarewicz
  • płatnik – por. Stanisław Lechna
  • oficer materiałowy – kpt. Franciszek Kwaśnik
  • oficer żywnościowy – por. Józef Walusz
  • oficer wywiadowczy –
  • lekarz –
  • dowódca kompanii szkolnej – kpt. Stefan Dokalski
  • dowódca plutonu łączności – por. Kazimierz Żurniak
  • dowódca 1 kompanii granicznej – kpt. Zygmunt Landgman
  • dowódca 2 kompanii granicznej – kpt. Henryk König[c]
  • dowódca 3 kompanii granicznej – kpt. Daniel Krośnicki

Obsada personalna w marcu 1933[35]:

  • dowódca batalionu – mjr Stanisław Parkasiewicz
  • adiutant batalionu – kpt. Roman Wójcicki
  • kwatermistrz – kpt. Kazimierz Zieliński
  • oficer materiałowy – por. Witold Urbanowicz
  • płatnik – por. Stanisław Lachna
  • lekarz – por. Dydak Pożarzycki
  • dowódca plutonu łączności – por. Tomasz Mika
  • dowódca kompanii odwodowej – kpt. Antoni Michalewski
  • dowódca kompanii karabinów maszynowych – kpt. Bronisław Jankowski
  • dowódca 1 kompanii granicznej – kpt. Juliousz Fetkowski
  • dowódca 2 kompanii granicznej – kpt. Wiktor Jedynakiewicz
  • dowódca 3 kompanii granicznej – kpt. Adam Paweł Gruda
  • komendant powiatowy pasa granicznego PW – por. Tadeusz Skarski

Obsada personalna batalionu w czerwcu 1939[37]:

  • dowódca batalionu – mjr Czesław I Mierzejewski[d]
  • adiutant batalionu – por. Leon Dobrzyński[e] → dowódca 2 kompanii ckm 133 pp
  • dowódca 1 kompanii granicznej – kpt. Ludwik Waryński[f]
  • dowódca 2 kompanii granicznej – kpt. Florian Domżała[g]
  • dowódca kompanii odwodowej – kpt. Stanisław Mieczysław Kwasnowski[h]
  • dowódca kompanii karabinów maszynowych – kpt. Józef Włodarczyk[i]
  • dowódca plutonu łączności – por. Zygmunt Marcewicz[j]

Żołnierze batalionu – ofiary zbrodni katyńskiej[edytuj | edytuj kod]

 Osobne artykuły: zamordowani w Katyniu, zamordowani w Charkowie, zamordowani w Kalininie, zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej (ULK) i zamordowani z Białoruskiej Listy Katyńskiej (BLK).

Biogramy zamordowanych znajdują się na stronie internetowej Muzeum Katyńskiego[44]

Nazwisko i imię stopień zawód miejsce pracy przed mobilizacją zamordowany
Walczak Stefan podporucznik rezerwy wykładowca Seminarium Nauczycielskie w Grodnie Katyń
Jaczmieńczuk Arseniusz podporucznik rezerwy Charków

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zarządzenie szefa sztabu KOP ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna w sprawie używania w dowództwie KOP kryptonimów zamiast nazw jednostek KOP[1].
  2. ↑ Wykaz stanów etatowych oficerów, podoficerów i żołnierzy KOP przesłanych przez ppłk. dypl. Franciszka Węgrzyna ze sztabu KOP do I oficera do zleceń GISZ płk. dypl. Kazimierza Glabisza[12].
  3. ↑ Dane biograficzne Henryka Königa zobacz w haśle KRU Płońsk
  4. ↑ Do mobilizacji dowódca baonu KOP „Niemenczyn”. We wrześniu 1939 dowódca odtworzonego baonu KOP „Niemenczyn”[38].
  5. ↑ Dobrzyński Leon, por. piech., w KOP od 1937. Do mobilizacji adiutant baonu KOP „Niemenczyn”. We wrześniu 1939 dowódca 2 kompanii ckm II batalionu 133 pułku piechoty[39].
  6. ↑ Ludwik Waryński, kpt. piech., w KOP od 1936. Do mobilizacji dowódca 1 kompanii granicznej „Orniany” baonu KOP „Niemenczyn”. Przydział mobilizacyjny nieznany[40].
  7. ↑ Florian Domżała, kpt. piech., w KOP od 1938. Do mobilizacji dowódca 2 kompanii granicznej „Szrubiszki” baonu KOP „Niemenczyn”. We wrześniu 1939 na dotychczas zajmowanym stanowisku. Wraz z baonem 17 września 1939 przybył do Wilna. Dalsze losy nieznane[39].
  8. ↑ Stanisław Mieczysław Kwasnowski, mjr piech., w KOP od 1937. Do mobilizacji dowódca komp. odwodowej baonu KOP „Niemenczyn”. We wrześniu 1939 na dotychczasowym stanowisku w odtworzonym baonie KOP „Niemenczyn”. Internowany na Litwie, skąd przedostał się na zachód W PSZ, m.in. zastępca dowódcy 14. baonu piechoty 5 BP 5 KDP, zastępca dowódcy 24 baonu piechoty 7 BP 7 DP[41].
  9. ↑ Józef Włodarczyk, kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca kompanii ckm baonu KOP „Niemenczyn”. Przydział mobilizacyjny nieznany[42].
  10. ↑ Zygmunt Marcewicz, por. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dowódca plutonu łączności baonu KOP „Niemenczyn”. We wrześniu 1939 na dotychczasowym stanowisku[43].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 426.
  2. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 11–12.
  3. ↑ Dominiczak 1992 ↓, s. 111.
  4. ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 151, 152.
  5. ↑ Komunikaty dyslokacyjne KOP ↓, s. 3/1928.
  6. ↑ Bereza i Szczepański 2014 ↓, s. 51.
  7. ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 34.
  8. ↑ Wiśniewska i Promińska 2013 ↓, s. 2.
  9. ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 101.
  10. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 44.
  11. ↑ Zarządzenie nr L.dz.4160/Tjn.Og.Org/31 ↓, s. 3.
  12. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 371.
  13. ↑ Prochwicz i 3/1994 ↓, s. 157.
  14. ↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 2.
  15. ↑ Zarządzenie nr L.500/Tjn.Og.Org/37 ↓, s. 1 i 3 zał. 47.
  16. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 624.
  17. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 625.
  18. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 624, 628.
  19. ↑ Prochwicz i 4/1994 ↓, s. 8.
  20. ↑ a b c Prochwicz 2003 ↓, s. 169.
  21. ↑ Falkiewicz 1925 ↓, s. 3–4.
  22. ↑ Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 21.
  23. ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 291.
  24. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 232.
  25. ↑ a b Prochwicz 2003 ↓, s. 234.
  26. ↑ Szubański 1993 ↓, s. 276.
  27. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 357.
  28. ↑ Prochwicz 2003 ↓, s. 356.
  29. ↑ Wiśniewska i Promińska 2013 ↓, s. 10.
  30. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 13 z 11 III 1928 s. 81.
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 1 z 28 I 1931 s. 31.
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 1 z 28 I 1931 s. 30.
  33. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 439..
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 438.
  35. ↑ a b c d Obsada oficerska bg „Niemenczyn” ↓.
  36. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 935.
  37. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 655.
  38. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 733.
  39. ↑ a b Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 715.
  40. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 756.
  41. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 729.
  42. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 757.
  43. ↑ Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 732.
  44. ↑ Księgi Cmentarne – biogramy oficerów.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Prochwicz, Andrzej Konstankiewicz, Jan Rutkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Barwa i Broń, 2003. ISBN 83-900217-9-4.
  • Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część I. Powstanie i przemiany organizacyjne KOP do 1939 r. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), s. 148–160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
  • Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148–160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
  • Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Rajmund Szubański. Bataliony, kompanie, strażnice KOP. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (145), 1993. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
  • Iwona Wiśniewska, Katarzyna Promińska, Wstęp do inwentarza zespołu archiwalnego „Brygada Korpusu Ochrony Pogranicza «Wilno»”, Szczecin: Archiwum Straży Granicznej, 2013.
  • Komunikaty dyslokacyjne Korpusu Ochrony Pogranicza z lat 1927 (z uzupełnieniami i poprawkami), 1928, 1932, 1934 (z uzupełnieniami i poprawkami) i 1938 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
  • Zarządzenie dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza R.142.R.2 w sprawie reorganizacji batalionów i Centralnej Szkoły Podoficerskiej („R.2”) nr L.dz.4160/Tjn.Og.Org/31 z 21 sierpnia 1931.
  • Zarządzenie dowódcy KOP w sprawie reorganizacji Korpusu Ochrony Pogranicza („R.3” I Faza) nr L.500/Tjn.Og.Org/37 z 23 lutego 1937.
  • Wykaz zmian stanu oficerów batalionu granicznego KOP „Niemenczyn” w latach 1927–1934 → Archiwum Straży Granicznej. Szczecin.
  • Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z 1928, 1931 i 1934. [dostęp 2016-02-15].
Korpus Ochrony Pogranicza
Brygady
Pułki
piechoty
Bataliony
graniczne
odwodowe
forteczne
Kawaleria
szwadrony
Artyleria
Saperzy
Wywiad
Placówki wywiadowcze KOP nr
Ekspozytury Oddziału II Szt. Gen.
Jednostki
sformowane
przez KOP
Kompanie
graniczne
Strażnice
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Batalion_KOP_„Niemenczyn”&oldid=72627817”