Bałtowie
Bałtowie – indoeuropejska grupa ludnościowa, zamieszkująca obszar Europy Środkowej, głównie południowo-wschodnie wybrzeża Morza Bałtyckiego i posługująca się językami bałtyckimi[1], należącymi do języków bałtycko-słowiańskich.
Pochodzenie
W wyniku badań archeologicznych i językoznawczych określono, że Bałtowie przybyli z dorzecza górnego Dniepru i obszaru na południe od środkowej Dźwiny. Prawdopodobnie od Scytów przejęli umiejętność wytopu żelaza z rud błotnych.
Historia
Z kultur archeologicznych z dużym prawdopodobieństwem z ludami bałtyckimi identyfikuje się kulturę zachodniobałtyjską, czasem też kulturę ceramiki sztrychowanej.
Najstarszy zachowany zapis historyczny pochodzi z I wieku z Germanii Tacyta:
Zwracając się więc w prawo, spotykamy na wybrzeżu Morza Swewskiego (Morze Bałtyckie) oblane nim gminy Estów (Bałtów), którzy mają zwyczaje i strój Swewów, lecz język zbliżony bardziej do brytańskiego
W okresie od II do IV wieku dzięki rozwojowi handlu z Cesarstwem Rzymskim nastąpił rozkwit cywilizacji Bałtów. Upadek Rzymu i przejęcie handlu morskiego przez wikingów przyniósł kryzys i znaczną utratę znaczenia plemion Bałtów. Próby odzyskania pozycji, między innymi poprzez wysłanie grupy kupców z bogatymi darami bursztynowymi do Teodoryka Wielkiego, króla Ostrogotów, zakończyły się niepowodzeniem. W X wieku podjęta została pierwsza próba chrystianizacji Bałtów – nieudana misja świętego Wojciecha. Chrystianizację przeprowadził w XIV wieku zakon krzyżacki. Z plemion bałtyckich samodzielność etniczną i kulturową zachowali jedynie Litwini i Łotysze.
Narody bałtyckie
Dawne plemiona bałtyckie:
Zobacz też
Przypisy
- ↑ języki bałtyckie. [w:] PWN [on-line]. WN PWN SA, 1997-2014. [dostęp 2016-08-31].
Bibliografia
- Praca zbiorowa: Wielka Historia Świata. Cywilizacje Europy. Anglia – Słowianie... T. 13. Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 113–117. ISBN 83-7425-368-1.
Linki zewnętrzne
- Marija Gimbutas: The Balts. Thames & Hudson, 1963. [dostęp 2016-06-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-27)]. (ang.).