Beaver Lake
70°47′S 68°18′E/-70,783333 68,300000 Zdjęcie satelitarne oazy Amery’ego i jeziora (w centrum) | |
| Położenie | |
| Terytorium | |
|---|---|
| Wysokość lustra |
0 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Wymiary • max długość • szerokość |
|
| Hydrologia | |
| Rodzaj jeziora | |
Położenie na mapie Antarktyki  | |
| 70°47′S 68°18′E/-70,783333 68,300000
| |
Beaver Lake – jezioro episzelfowe położone na Antarktydzie Wschodniej, największe z jezior tego rodzaju[2].
Jezioro wyróżnia się w terenie jako płaski obszar lodu, graniczący z nierówną powierzchnią południowej części Lodowca Szelfowego Amery’ego. Zostało odkryte w 1956 roku przez członków australijskiej wyprawy antarktycznej; Australijczycy intensywnie wykorzystywali je jako lądowisko dla samolotu de Havilland Canada DHC-2 Beaver[3][4], od którego pochodzi nazwa jeziora.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Jezioro to znajduje się na Ziemi Mac Robertsona w Oazie Amery’ego, wolnym od lodu obszarze kontynentu położonym na styku Lodowca Lamberta i Lodowca Szelfowego Amery’ego[1].
Już w 1958 roku australijscy polarnicy zauważyli, że Beaver Lake podlega cyklowi przypływów i odpływów, choć jest położone 250 km od Oceanu Południowego. Jezioro to posiada hydrauliczne połączenie z wodami oceanu[4]: słodka woda jeziora unosi się nad położoną głębiej wodą morską, a lodowiec szelfowy stanowi zaporę, uniemożliwiającą jej ucieczkę. Jezioro to jest ultra-oligotroficzne, ale występują w nim organizmy żywe, m.in. karłowaty widłonóg Boeckella poppei, który oprócz oazy Amery’ego nie występuje nigdzie na Antarktydzie Wschodniej[2].
Jest ono zasilane przez wodę wypływającą z położonego wyżej w tej samej oazie małego, lecz głębokiego jeziora Radok Lake. W przeszłości przepływ wody był intensywny, o czym świadczy wyżłobiony przez nią głęboki wąwóz o stromych ścianach, Pagodroma Gorge[a][4].
Obecność ludzka[edytuj | edytuj kod]
W 1957 roku Australijczycy założyli letni obóz na gładkim lodzie południowej części jeziora. Powierzchnia lodu była wykorzystywana jako lądowisko zarówno przez badaczy z Australii, jak i Związku Radzieckiego, którzy zaczęli badać Góry Księcia Karola w latach 70. XX wieku. W 1982 roku radzieccy polarnicy założyli na półwyspie Jetty Peninsula letnią stację polarną Sojuz[4]. Od stycznia 1995 roku na zachodnim brzegu jeziora działa australijski letni obóz, mogący gościć do 10 osób w sezonie od listopada do lutego[5]. W pobliżu zainstalowano stację referencyjną GPS[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazwa wąwozu wywodzi się od gnieżdżącego się tam petrela śnieżnego, Pagodroma nivea.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c The Amery Oasis, Northern Prince Charles Mountains. Australian Antarctic Division, 2002-08-02. [dostęp 2014-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-07)].
- ↑ a b J. Laybourn-Parry, D.A. Pearce. The biodiversity and ecology of Antarctic lakes: models for evolution. „Philosophical Transactions of the Royal Society B”, 2007-05-21. [dostęp 2014-09-09]. (ang.).
- ↑ Beaver Lake
- ↑ a b c d The Beaver Lake Region. Australian Antarctic Division, 2002-08-07. [dostęp 2014-09-09].
- ↑ Australia – 2013/2014 Annual Information. Antarctic Treaty Electronic Information Exchange System. [dostęp 2014-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
- ↑ Success at Beaver Lake. Australian Antarctic Division, 2002-01-29. [dostęp 2014-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-11)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Satellite Image map of the Amery Oasis region. Australian Antarctic Division, 2002-08-07. [dostęp 2014-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-11)].