Benedykt Woyna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Benedykt Woyna
Ilustracja
Herb duchownego
Data i miejsce śmierci

22 października 1615
Padwa

Biskup wileński
Okres sprawowania

1600-1615

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

31 lipca 1600[1]

Sakra biskupia

brak danych

Benedykt Woyna lub Wojna herbu Trąby[2] (zm. 22 października 1615 w Padwie[3]) – biskup wileński, kustosz kapituły katedralnej wileńskiej w latach 1576-1600[4], kanclerz Akademii i Uniwersytetu Wileńskiego Towarzystwa Jezusowego w latach 1600-1615[5].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Macieja kasztelana mścisławskiego[6]. Był kanonikiem wileńskim i sekretarzem króla Stefana Batorego. W 1587 roku podpisał elekcję Maksymiliana III Habsburga[7]. Od 1594 roku administrował diecezją wileńską, a 31 lipca 1600 został jej biskupem[8]. W 1613 roku został wyznaczony do Trybunału Skarbowego Wielkiego Księstwa Litewskiego[9].

Pochowany w katedrze Św. Stanisława i Św. Władysława w Wilnie[10].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Hierarchia Catholica medii et recentioris aevi, t. IV, Münster 1935, s. 369. (łac.).
  2. Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J., t. I, Lipsk 1846, s. 45.
  3. Encyklopedyja powszechna, t. XXVII, Warszawa 1867, s. 643.
  4. Wioletta Pawlikowska-Butterwick, A ‘Foreign’ Elite? The Territorial Origins of the Canons and Prelates of the Cathedral Chapter of Vilna in the Second Half of the Sixteenth Century, w: Slavonic and East European Review, 92, 1, 2014, s. 69.
  5. Józef Bieliński, Uniwersytet Wileński (1579-1831) T. 3, Kraków 1899-1900, s. 3.
  6. Encyklopedyja powszechna, t. XXVII, Warszawa 1867, s. 642.
  7. Akt elekcji arcyksięcia Maksymiliana Habsburga na króla polskiego z 22 VIII 1587 roku, AGAD. [dostęp 2016-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-01)].
  8. Było to zakończeniem trwającego od 1591 r. sporu o obsadę biskupstwa. Po przeniesieniu Jerzego Radziwiłła na biskupstwo krakowskie, jego następcą w Wilnie zostać miał Bernard Maciejowski, jednak III Statut Litewski w artykule 12 rozdziału 3 Około niedawania cudzoziemcom dostojeństw i urzędów wszelakich zabraniał powierzania stanowisk w Wielkim Księstwie Litewskim, w tym duchownych, cudzoziemcom, do których zaliczano też obywateli Korony. Polska i Litwa w dziejowym stosunku: praca zbiorowa Kraków 1914, s. 204 – 230.
  9. Volumina Legum, t. 3, Petersburg 1859, s. 120.
  10. Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 143.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]