Beniamin (Taušanović)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Beniamin
Venijamin
Vladimir Taušanović
Владимир Таушановић
Biskup braniczewski
ilustracja
Kraj działania

Jugosławia

Data i miejsce urodzenia

23 stycznia 1884
Pirot

Data i miejsce śmierci

28 maja 1952
Belgrad

Miejsce pochówku

Požarevac

Biskup braniczewski
Okres sprawowania

1934–1952

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Serbski Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Eparchia braniczewska

Śluby zakonne

11 maja 1913

Diakonat

14 maja 1913

Prezbiterat

21 maja 1913

Nominacja biskupia

1925

Chirotonia biskupia

6 grudnia 1925

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

6 grudnia 1925

Miejscowość

Belgrad

Miejsce

Sobór św. Michała Archanioła

Konsekrator

Dymitr

Współkonsekratorzy

Bazyli (Popović), Michał (Šljak)

Beniamin, imię świeckie Vladimir Taušanović (ur. 23 stycznia 1884 w Pirocie, zm. 28 maja 1952 w Belgradzie) – serbski biskup prawosławny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył gimnazjum w Belgradzie oraz seminarium duchowne w Kiszyniowie, a następnie studia teologiczne na Uniwersytecie Ateńskim, gdzie w 1912 obronił doktorat. 11 maja 1913 w monasterze Rakovica złożył wieczyste śluby mnisze na ręce jego przełożonego, archimandryty Rufima, przyjmując imię zakonne Beniamin. 14 maja 1913 biskup niski Dosyteusz wyświęcił go na hierodiakona w soborze św. Michała Archanioła w Belgradzie. Święcenia kapłańskie przyjął 21 maja tego samego roku z rąk metropolity belgradzkiego Dymitra. W 1919 otrzymał godność protosyncellusa (protosyngla), zaś w 1920 – archimandryty. Kolejno był wykładowcą seminarium duchownego w Belgradzie, gimnazjum w Gewgeliji oraz serbskich gimnazjów na Korfu i w Wełesie oraz w Ochrydzie[1].

6 grudnia 1925 został nominowany na pierwszego ordynariusza nowo utworzonej eparchii bihackiej, zaś chirotonię biskupią przyjął z rąk patriarchy serbskiego Dymitra, metropolity banjaluckiego Bazylego oraz biskupa raszko-prizreńskiego Michała.

W listopadzie 1929 biskup Beniamin został przeniesiony na katedrę zletowsko-strumicką, zaś w 1934 został biskupem braniczewskim.

W kierowanej przez siebie eparchii braniczewskiej wzniósł 19 nowych cerkwi, budował również nowe domy parafialne. Był zwolennikiem świętosawia i aktywnie wspierał działające w jego duchu organizacje. Podczas II wojny światowej utrzymywał 40 serbskich duchownych, którzy uciekli przed okupantem ze swoich parafii, w monasterze Rawanica i monasterze św. Paraskiewy udzielał pomocy pozbawionym opieki dzieciom[1].

Zmarł 28 maja 1952 w Belgradzie. Został pochowany w soborze w Požarevcu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996, ss.67–68.