Berard z Marsi
| biskup kardynał | |
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja |
10 maja 1802 |
| Wspomnienie | |
| Patron |
miasta i diecezji Marsi |
| Szczególne miejsca kultu |
San Benedetto dei Marsi |
Berard z Marsi, Berardo de Marsi (ur. 1079 lub 1080 na zamku w Colli, zm. 3 listopada 1130 w Marsi) – włoski benedyktyn, kardynał i biskup Marsi, błogosławiony Kościoła katolickiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem hrabiego Marsi Berarda i jego żony Teodozji. Przeznaczony do stanu duchownego, na wychowanie oddany został do miejscowego klasztoru św. Sabiny należącego do kanoników regularnych, a później przez sześć lat pobierał nauki w klasztorze na Monte Cassino[2]. Za pontyfikatu Paschalisa II przeszedł do pracy w kurii papieskiej. Około 1104 przyjął święcenia subdiakonatu, a około 1105 został mianowany kardynałem diakonem S. Angelo in Pescheria. W tej drugiej godności jest poświadczony w dokumentach między 24 lutego 1107 a 7 września 1109. Pod koniec 1109 lub na początku 1110 przyjął święcenia kapłańskie i został kardynałem prezbiterem San Crisogono.
W 1110 Paschalis II mianował 30-letniego Berarda biskupem jego rodzinnego miasta Marsi, co w owym czasie było równoznaczne z opuszczeniem Kolegium Kardynalskiego. Objęcie tego urzędu nie było jednak łatwym zadaniem, gdyż w owym czasie w Marsi wciąż działał wyświęcony jeszcze przez antypapieża Klemensa III biskup Sigenulfus, mający poparcie miejscowego kleru, przeciwnego reformom gregoriańskim, oraz części lokalnych baronów. Wskutek gwałtownej opozycji z ich strony Berard, zagorzały przeciwnik symonii i konkubinatu duchownych, filantrop religijny kilkakrotnie był wypędzany ze swej diecezji[2]. Za swoje wystąpienia przeciwko samowoli feudałów był pobity, więziony (przez Piotra Colonnę), próbowano go też ukamienować[1][2]. W okresach, gdy nie mógł rezydować w Marsi, przebywał przeważnie w kurii papieskiej lub wykonywał inne zadania na rzecz papieża. W październiku 1113 sygnował dokument Paschalisa II wystawiony w Ferentino, a w nieokreślonym bliżej punkcie czasowym (między 1110 a 1118) był także legatem tego papieża na Sardynii. W lutym 1114 uzyskał przywilej protekcyjny dla swojej diecezji. W 1122 działał jako sędzia delegowany z ramienia papieża Kaliksta II.
Berard zmarł 3 listopada 1130 i został pochowany w katedrze w Marsi. Cały swój majątek pozostawił ubogim. Jego kult w diecezji Marsi został oficjalnie zatwierdzony 10 maja 1802 przez papieża Piusa VII, który ogłosił go patronem tej diecezji.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Antonio Borrelli: San Berardo dei Marsi. [dostęp 2010-01-07]. (wł.).
- ↑ a b c d Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 1: A-C. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, s. 419/420. ISBN 83-7097-271-3.
- ↑ Klewitz, s. 133; Ganzer, s. 67.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Klaus Ganzer: Die Entwicklung des auswärtigen Kardinalats im hohen Mittelalter. Ein Beitrag zur Geschichte des Kardinalkollegiums vom 11. bis 13. Jahrhundert. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga, 1963. ISBN 978-3-484-80025-0.
- Rudolf Hüls: Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049–1130. Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom. Max Niemeyer Verlag. Tybinga, 1977. ISBN 978-3-484-80071-7.
- Hans Walter Klewitz: Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums., Hermann Gentner Verlag. Darmstadt, 1957 (brak ISBN).
- Gerhard Schwartz: Die Besetzung der Bistümern Reichsitaliens unter den sächsischen und salischen Kaisern mit den listen der Bischöfe 951-1122, Verlag von B. G. Teubner in Leipzig und Berlin, 1913 (brak ISBN).
- The Cardinals of the Holy Roman Church