Beret wz. 37

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Beret wz. 1937

Beret wzór 1937beret żołnierzy broni pancernych i oddziałów zmotoryzowanych Wojska Polskiego w latach 1937-1939.

Beret został wprowadzony do użytku rozkazem Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Tadeusza Kasprzyckiego z 23 sierpnia 1937. Zastąpił, choć nie wyparł poprzednika wz. 19[potrzebny przypis]. Obok hełmofonów i hełmów czołgowych wz. 15 był on jednym z polowych nakryć głowy używanych w broniach pancernych i oddziałach zmotoryzowanych. Beret należało nosić do ubioru polowego (bojowego i ćwiczebnego) oraz przy pracy przy sprzęcie. Żołnierze broni pancernych i oddziałów zmotoryzowanych mogli nosić beret poza służbą, w czasie prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Beret wykonany był z jednego kawałka tkaniny dzianej w kolorze czarnym. Był okrągły, występował w kilku rozmiarach. Beret wewnątrz posiadał potnik skórzany. Na beretach umieszczano wyhaftowanego orzełka. Pod godłem umieszczone symetrycznie oznaki stopni wojskowych na czarnej sukiennej podkładce, haftowane szarą jedwabną nitką dla oficerów, z galonu z karmazynowymi brzegami dla żołnierzy niezawodowych, z galonu całkowicie srebrnego dla podoficerów zawodowych[1]. Beret posiadał ogonek (tzw. antenka).

Beret noszono lekko ściągnięty do tyłu oraz lekko przekrzywiony na prawe ucho. Orzeł powinien znajdować się na linii nosa. Oznaki stopnia umieszczano pod godłem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947. s. 180.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918-1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałów Broni Pancernej, 1971.
  • Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 11 z 23 sierpnia 1937 r., poz. 139.