Bernard Kryszkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bernard od Matki Pięknej Miłości Kryszkiewicz CP
Zygmunt Kryszkiewicz
Czcigodny Sługa Boży
prezbiter, zakonnik
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1915
Mława

Data i miejsce śmierci

7 lipca 1945
Przasnysz

Miejsce pochówku

kruchta kościoła św. Jakuba i Anny w Przasnyszu,
ul. 3 Maja 34[1]

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Zgromadzenie Męki Pańskiej (pasjoniści)

Śluby zakonne

11 listopada 1934

Diakonat

15 maja 1938

Prezbiterat

3 lipca 1938

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Przyczyna śmierci

tyfus

Rodzice
  • Tadeusz
  • Apolonia z d. Gołębiewska
    • Multimedia w Wikimedia Commons

    Bernard Kryszkiewicz (właśc. Zygmunt Kryszkiewicz; imię zakonne Bernard od Matki Pięknej Miłości Kryszkiewicz; ur. 2 maja 1915 w Mławie, zm. 7 lipca 1945 w Przasnyszu) – polski prezbiter, zakonnik, pasjonista oraz Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego.

    Życiorys[edytuj | edytuj kod]

    Zygmunt Kryszkiewicz pochodził z wielodzietnej rodziny Tadeusza i Apolonii z domu Gołębiewskiej (miał trzy siostry Stefanię, Helenę i Marię oraz trzech braci Hilarego, Jerzego i Jana)[2]. Po sześciu dniach od urodzenia (8 maja 1915) został ochrzczony w kościele Świętej Trójcy w Mławie[3]. Podczas I wojny światowej jego ojciec, który prowadził w Mławie warsztaty mechaniczne zesłany został w październiku 1914 na Syberię, powróciwszy do Polski w 1921[2]. Samotna matka w okresie zesłania męża oddała małego Zygmunta jego babci do Lubawy na Pomorzu, gdzie później pobierał naukę m.in. u sióstr szarytek[4]. W 1922 powrócił do Mławy, gdzie pobierał dalszą naukę w Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Wyspiańskiego[4]. Był wychowywany głównie przez pobożną matkę, która zaszczepiła w nim atmosferę religijności[5].

    Z powodu braku pilności w nauce trzecią klasę musiał powtarzać, co skłoniło jego matkę do przeniesienia go w 1928 do ośmioklasowej Szkoły Apostolskiej św. Gabriela Ojców Pasjonistów w Przasnyszu[6]. W szkole zakonnej czynił znaczne postępy w nauce, zaczynał przewyższać pod tym względem innych kolegów, uczył się obcych języków, stając się pilnym uczniem[4]. Pod wpływem zakonnej dyscypliny pogłębiła się jego religijność, wzrosło zamiłowanie do modlitwy i miłość do Matki Bożej, czego owocem było powołanie kapłańskie i zakonne[4]. Ułożył on wtedy modlitwę ofiarowania siebie Jezusowi przez ręce Maryi o następującej treści[4]:

    Ja, Zygmunt, grzesznik niewierny, odnawiam i zatwierdzam dzisiaj w obliczu Twoim śluby chrztu św. wyrzekam się na zawsze szatana, jego pychy i dzieł jego, a oddaję się całkowicie Jezusowi Chrystusowi, Mądrości wcielonej, by pójść za Nim niosąc krzyż swój po wszystkie dni życia. Bym zaś wierniejszy mu był niż dotąd, obieram Cię dziś Maryjo, w obliczu całego dworu niebieskiego za swą Matkę i Panią. Oddaję Ci i poświęcam jako niewolnik Twój ciało i duszę swą, dobra wewnętrzne i zewnętrzne, nawet wartości dobrych moich uczynków, zarówno przeszłych jak obecnych i przyszłych, pozostawiając Ci całkowite i zupełne prawo rozporządzania mną i wszystkim bez wyjątku co do mnie należy według Twego upodobania ku większej chwale Boga w czasie i wieczności.

    W okresie nauki w Szkole Apostolskiej prowadził z rodziną bogatą korespondencję, która stała się jego świadectwem duchowym. W Archiwum Polskiej Prowincji Pasjonistów w Warszawie zachowało się 117 jego listów, m.in. list do ojca z 25 kwietnia 1929, w którym napisał on m.in.[7]:

    Przecież wiesz dobrze drogi ojcze, że największe bogactwo ziemskie trzeba będzie zostawić, a tylko nasze uczynki pójdą za nami, a my za nie odbierzemy nagrodę lub karę. Musimy zatem być zawsze gotowi na śmierć, bo nie wiemy kiedy ona przyjdzie. A czyż to nie łatwiej czynić w klasztorze aniżeli w świecie? Na cóż więc gromadzić sobie bogactwa, które niezawodnie i szybko przeminą? Czyż nie lepiej skarbić sobie żywot i chwałę nigdy nie przemijającą? A jakże łatwo to czynić w klasztorze w tym domu Bożym, gdzie mamy zawsze z sobą tego Króla nad królami. O jakże jestem tu szczęśliwy!

    Jesienią 1933, po 10-dniowych rekolekcjach przygotowujących, i po obłóczynach w Przasnyszu w kaplicy zakonnej z rąk komisarza i mistrza o. Bartłomieja Rapettiego CP (14 września), obrawszy imię zakonne: Bernard od Matki Pięknej Miłości rozpoczął roczny nowicjat w klasztorze w Sadowiu[8]. Po jego zakończeniu złożył 11 listopada 1934 śluby zakonne[9]. Następnie w latach 1934-1939 studiował w Polsce i Rzymie, pobierając przez dwa lata naukę w Przasnyszu i Sadowiu, korzystając z wykładów filozofii i teologii, a potem z grupą innych kleryków wyjechał jesienią 1936 do Rzymu, gdzie studiował teologię, mieszkając w Domu Generalnym na Monte Celio[4].

    Za szczególną patronkę swojego życia duchowego podczas formacji zakonnej obrał on św. Teresę od Dzieciątka Jezus, o której tak m.in. pisał[10]:

    Idę jak mała Teresa, o różach, po świeżych różach, które mają bardzo silny zapach i jednocześnie silne i długie kolce. Jeśli kolce ranią to piękność i zapach róży a nade wszystko dłoń Boga dobrego, które mi je kładzie na drodze, tak mię zachwyca, że nie widzę krwi i jedno pragnienie, jeden delikatny mam żal: za mało cierpię i za mało kocham.

    Z tego okresu pochodzi ułożona 23 lutego 1936 przez niego modlitwa pt. „Boże, kocham Cię”, która powstała podczas rekolekcji zakonnych w Sadowiu i jest jego długim wyznaniem wiary, uwielbienia i poddaniem się Miłości Miłosiernej[11].

    W czasie pobytu w Rzymie po raz pierwszy zaczął odczuwać bóle głowy, które na tyle zaczynały mu dokuczać, że znacznie utrudniły mu studiowanie czy np. modlitwę brewiarzową[4]. 12 marca 1937 przyjął tonsurę, a 11 listopada tegoż roku złożył śluby wieczyste, po czym w Wielką Sobotę 16 kwietnia 1938 przyjął święcenia subdiakonatu[12]. Święcenia diakonatu otrzymał 15 maja 1938, a następnie 3 lipca 1938 święcenia prezbiteratu w bazylice świętych Jana i Pawła w Rzymie[13].

    W tym też roku stan jego zdrowia na tyle się pogorszył, że przełożeni zmuszeni byli odesłać go do Polski na odpoczynek[4]. Początkowo, zimą 1938 przebywał w Sadowiu, a potem został wysłany z innym współbratem do klasztoru sióstr szarytek w Pęcherach[4]. Po kilkutygodniowym pobycie w Pęcherach udał się do klasztoru Pasjonistów w Rawie Mazowieckiej[4]. 1 września 1939 zastał go wybuch II wojny światowej, kiedy to od jej rozpoczęcia do kwietnia 1940 przebywał w różnych miejscowościach, przesuwając się stopniowo na wschodnie tereny Polski[14]. Do wiosny 1940 przebywał w parafii św. Anny w Tucznej wraz z innymi współbraćmi goszcząc u proboszcza ks. Józefa Kocyka[15]. W wyniku działań wojennych pasjoniści rozproszyli się po całym kraju, część została w klasztorach, pozostali uciekli do rodzinnych domów, bądź ukrywali się w różnych miejscowościach[16]. Część z nich zginęła lub przeszła do stanu świeckiego.

    W kwietniu 1940 dotarł do klasztoru w Rawie Mazowieckiej i w tym miejscu pozostał już przez całą II wojnę światową, podlegając przełożonemu o. Stanisławowi Michalczykowi CP, pełniącemu obowiązki wiceprowincjała[4]. Okres rawski okazał się bardzo ważnym w jego wzroście w świętości i heroiczności cnót[17]. Wyjeżdżał na rekolekcje i kazania okazjonalne do innych parafii, opiekował się wysiedlonym księdzem z Wielkopolski oraz był jednocześnie kierownikiem duchowym i spowiednikiem[17]. Zajmował się także pracą pisarską, opracowując m.in. Dialogi z Ukrzyżowanym, Pedagogikum czy Rozważania o Męce Pańskiej na każdy dzień tygodnia[4]. 16 stycznia 1945, w dramatycznych okolicznościach, doszło do bombardowania miasta przez Armię Czerwoną. Ocalony od zniszczenia klasztor zamieniono na szpital dla rannych, gdzie posługiwał chorym[4].

    Po zakończeniu działań wojennych został skierowany jako nowy przełożony do zniszczonego częściowo klasztoru w Przasnyszu[4]. Zajął się tam odbudową kościoła oraz klasztoru. Początkowo, w marcu 1945 zamieszkał u osoby świeckiej, a potem u sióstr Klarysek-Kapucynek, u których odprawiał msze święte, wygłaszał nauki duchowe, a następnie w święto Zmartwychwstania powrócił do pasjonistów, gdzie zajął się administracją terenu, odnową budynków, kompletowaniem wyposażenia oraz gromadzeniem bielizny kościelnej i klasztornej[4]. W czerwcu wyjechał na parę dni do rodzinnej Mławy[4]. Powróciwszy z niej okazało się, że jest chory na tyfus[4]. Pod opieką siostry szarytki leczył się parę dni w klasztorze, a następnie został przewieziony do szpitala[4]. Wiceprowincjał o. Juliusz Dzidowski CP udzielił mu namaszczenia chorych[4]. Zmarł w godzinach porannych 7 lipca 1945, po czym 11 lipca odbył się uroczysty pogrzeb, a jego trumnę ze szczątkami, obłożoną białymi liliami pochowano w podziemiach kościoła pasjonistów w Przasnyszu[18]. 29 marca 1989 dokonano ekshumacji jego doczesnych szczątków oraz złożono je w sarkofagu w kruchcie tego kościoła[19].

    Mława, ul. Lelewela 10
    Kamienica Kryszkiewiczów
    Tablica pamiątkowa na kamienicy

    Publikacje[edytuj | edytuj kod]

    Bernard od Matki Pięknej Miłości Kryszkiewicz pozostawił po sobie następujące publikacje:

    • Bernard Kryszkiewicz, Dialogi Pedagogicum, Ostrów Wielkopolski: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 1989, OCLC 834076906.
    • Bernard Kryszkiewicz (do druku przygotował Dominik Buszta): Modlitwa w życiu Sługi Bożego Ojca Bernarda Kryszkiewicza pasjonisty. Sadowie-Golgota: OO. Pasjoniści, 1996. ISBN 83-904710-4-3. OCLC 812678385.
    • Bernard Kryszkiewicz, Po co żyć?, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1998, ISBN 83-86940-74-3, OCLC 830806728.
    • Bernard Kryszkiewicz, W Boga wierzyć - Boga miłować, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1998, ISBN 83-86940-74-3, OCLC 830806729.
    • Bernard Kryszkiewicz, Kazania, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1998, ISBN 83-86940-74-3, OCLC 803083524.
    • Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta): Czy kochasz Matkę Bożą. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1999. ISBN 83-7232-029-2. OCLC 830806730.
    • Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta): Nie bądź przeciętnym! Nauki dla młodych. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 1999. ISBN 83-7232-029-2. OCLC 830806731.
    • Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta): Kazania. Z. 3, Czy kochasz Matkę Bożą?. Sadowie-Golgota: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 1999. OCLC 1050775348.
    • Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. Dominik Buszta): Rodzice, wychowujcie swoje dzieci!. Ostrów Wielkopolski: Zakład Wydawniczo-Drukarski, Poligrafia (ZWD), 2000. ISBN 83-912893-4-6. OCLC 830472372.
    • Bernard Kryszkiewicz, Matki, na rany Chrystusa! Wychowajcie dzieci w czystości!, Kraków: Wydawnictwo WAM, 2001, ISBN 83-7097-246-2, OCLC 751184579.
    • Bernard Kryszkiewicz, Jak rozmyślać o męce Jezusa Chrystusa?, Kraków: Wydawnictwo WAM, 2001, ISBN 83-7097-549-6, OCLC 804740880.
    • Bernard Kryszkiewicz (do dr. przygot. i wprow. Dominik Buszta): Boski przyjaciel w Najświętszym Sakramencie. Sadowie-Golgota: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 2001. OCLC 838865761.
    • Bernard Kryszkiewicz (oprac. Krzysztof Zygmunt, D. Szafarz, Jan Koziatek): Męka Jezusa Chrystusa. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2006. OCLC 838865767.
    • Bernard Kryszkiewicz (oprac. Krzysztof Zygmunt): Rozważania różańcowe. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2008. OCLC 995782542.
    • Bernard Kryszkiewicz, Dialogi z Ukrzyżowanym, Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2010, OCLC 995756321.
    • Bernard Kryszkiewicz (opracował Krzysztof Zygmunt): Chrystus Król. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2015. OCLC 995782517.
    • Bernard Kryszkiewicz (opracował Krzysztof Zygmunt): Kazania różne. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2017. OCLC 995799007.
    • Bernard Kryszkiewicz (opracował Krzysztof Zygmunt): Wiara - grzech - pokuta. Warszawa: Oficyna Wydawniczo-Poligraficzna „Adam”, 2017. OCLC 995782683.
    • Bernard Kryszkiewicz (opracowanie Krzysztof Zygmunt): Nie tylko o świętych. Sadowie-Golgota: Wydaw. Rodzina Matki Pięknej Miłości OO. Pasjoniści, 2018. OCLC 1042468182.

    Proces beatyfikacji[edytuj | edytuj kod]

    Przekonani o jego świątobliwości ojcowie pasjoniści podjęli starania celem wyniesienia go na ołtarze, gromadząc pisma pozostawione po nim oraz zeznania świadków. Przygotowania do procesu beatyfikacyjnego rozpoczęły się w 1972 dzięki kard. Stefanowi Wyszyńskiemu, który po zapoznaniu się z jego biografią zaaprobował podjętą próbę wyniesienia go na ołtarze[20]. 11 czerwca 1983 Stolica Apostolska wydała tzw. Nihil obstat zezwalający na przeprowadzenie procesu beatyfikacyjnego[21]. Postulatorem procesu mianowano początkowo o. Fryderyka Menegazzo CP, potem o. Giovanniego Zubianiego CP, a następnie został nim o. Cristiano Massimo Parisi CP[20][21]. Postępowanie informacyjne na szczeblu diecezjalnym rozpoczęło się w diecezji płockiej w 1983, po czym powołano trybunał kościelny i przesłuchano świadków, a następnie 15 kwietnia 1991 postępowanie to zostało zakończone, a akta przesłane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie[22]. 24 września 1993 wydano dekret o ważności postępowania informacyjnego, po czym w czerwcu 2010 złożono tzw. Positio w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych[21]. 22 maja 2021 papież Franciszek podpisał dekret o heroiczności jego życia i cnót[23]. Odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.

    Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

    Z duchowości o. Bernarda zrodził się w Sadowiu, w 1988 ruch modlitewno-apostolski Rodzina Matki Pięknej Miłości, kierowany początkowo przez o. Dominika Busztę CP (1919–2005). Od 1989 ruch ten wydaje czasopismo o nazwie Echo Ojca Bernarda. Z inicjatywy Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Mławskiej w maju 1998, przy ul. Lelewela 10, na ścianie domu w którym się urodził i mieszkał umieszczono okolicznościową tablicę pamiątkową jemu poświęconą.

    14 grudnia 2001 przed kościołem pasjonistów w Przasnyszu biskup płocki Stanisław Wielgus poświęcił pomnik o. Bernarda autorstwa Jana Stępkowskiego ze Strzegowa. Ponadto jedną z ulic w Mławie[24] oraz Przasnyszu[1] nazwano jego imieniem.

    Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

    Przypisy[edytuj | edytuj kod]

    1. ↑ a b Kościół klasztorny pw. św. Jakuba i Anny w Przasnyszu (mapa) 1:3000 [online], pl.mapy.cz [dostęp 2017-04-12].
    2. ↑ a b Zygmunt 2013 ↓, s. 62.
    3. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 63.
    4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s Krzysztof Zygmunt, Ojciec Bernard od Matki Pięknej Miłości Kryszkiewicz [online], rmpm.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-11-06].
    5. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 64.
    6. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 65.
    7. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 76.
    8. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 83.
    9. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 89.
    10. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 85.
    11. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 90.
    12. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 100–101.
    13. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 101.
    14. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 105–106.
    15. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 106.
    16. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 107.
    17. ↑ a b Zygmunt 2013 ↓, s. 108.
    18. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 111, 309.
    19. ↑ Sługa Boży o. Bernard Kryszkiewicz CP, [w:] Sanktuarium Matki Bożej Niepokalanej Przewodniczki w Przasnyszu [online], sanktuarium-przasnysz.pl [zarchiwizowane z adresu 2022-10-07].
    20. ↑ a b Zygmunt 2013 ↓, s. 313.
    21. ↑ a b c ~1945~ (Zygmunt Kryszkiewicz, Bernard of the Mother of Beautiful Love) [online], newsaints.faithweb.com [dostęp 2016-06-08] (ang.).
    22. ↑ Zygmunt 2013 ↓, s. 314–315.
    23. ↑ Promulgazione di Decreti della Congregazione delle Cause dei Santi, 22.05.2021 [online], press.vatican.va [zarchiwizowane z adresu 2023-04-01] (wł.).
    24. ↑ Pochodził z Mławy. Jedna z ulic w Mławie nosi jego imię... [online], mlawainfo.pl [zarchiwizowane z adresu 2016-06-08].

    Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

    Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

    Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bernard_Kryszkiewicz&oldid=72438902”