Bernard Singer
Bernard Singer, ps. „Regnis”, „Meszorer” (ur. 16 czerwca 1893, zm. 30 czerwca 1966 w Londynie[1]) – dziennikarz i publicysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo spędził w dzielnicy żydowskiej w Warszawie – wspomnienia z tego okresu zawarł w książce Moje Nalewki. Studiował polonistykę i historię w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Jako dziennikarz debiutował w 1915 roku na łamach „Lodzier Folksblat”. Był jednym z inicjatorów ruchu fołkistów w Polsce, kandydował do Sejmu Ustawodawczego z ramienia Żydowskiego Stronnictwa Ludowego w Łodzi, jednak mandatu nie uzyskał. Od tego momentu zarzucił karierę działacza politycznego i zajął się wyłącznie pracą dziennikarską.
Publikował w prasie żydowskiej w języku polskim, jidysz i hebrajskim. Współpracował z „Hajnt”, krakowskim „Nowym Dziennikiem”, „Unzer Ekspres”, „Wilner Tog”, „Literarisze Bleter”. W roku 1925 rozpoczął wieloletnią współpracę z polskojęzycznym „Naszym Przeglądem” i odtąd znany był przede wszystkim jako stały felietonista i korespondent tej gazety. Wybór jego felietonów parlamentarnych ukazał się już po wojnie w zbiorze Od Witosa do Sławka. Jako reporter podróżował między innymi do ZSRR. Swoje teksty prasowe podpisywał najczęściej pseudonimem „Regnis”, który pochodził od jego nazwiska czytanego wspak[2].
Na początku II wojny światowej opuścił Warszawę i spędził kilka miesięcy na terenach okupowanych przez ZSRR. Aresztowany w Rydze w sierpniu 1940 roku, został osadzony w obozie w Workucie. Objęty amnestią w wyniku układu Sikorski-Majski znalazł się w Kujbyszewie, gdzie dzięki pomocy Stanisława Kota pracował przy ambasadzie rządu RP na uchodźstwie. Opuścił ZSRR wraz z ambasadorem Kotem w lipcu 1942 roku.
W 1943 roku znalazł się w Londynie, gdzie podjął pracę w Ministerstwie Informacji i Dokumentacji. Przez kilka lat pisywał do wydawanego przez ambasadę PRL „Tygodnika Polskiego”, jego teksty ukazywały się również w prasie krajowej (w „Słowie Polskim”, „Dzienniku Zachodnim”, „Życiu Warszawy”, „Kurierze Codziennym”). W drugiej połowie lat 40. był tajnym współpracownikiem Departamentu VII Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego o pseudonimie „Rex”[3][4].
W latach 1950–1966 stale współpracował z „The Economist”, publikował również w „Observerze”.
Publikacje książkowe[edytuj | edytuj kod]
- Moje Nalewki, Warszawa, Czytelnik, 1959
- Od Witosa do Sławka, Paryż, Instytut Literacki, 1962
- W krajach Hitlera i Stalina: wybór reportaży z Niemiec hitlerowskich i Związku Sowieckiego, Warszawa, Stowarzyszenie Midrasz, 2007, ISBN 978-83-924432-4-7.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Singer Bernard, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2011-06-16].
- ↑ Adam Ochocki, Raz, dwa, wziali!, Łódź: Towarzystwo Krzewienia Kultury Świeckiej, 1988, s. 160.
- ↑ Gerhard Gnauck Marcel Reich-Ranicki. Polskie lata, wyd. W.A.B., Warszawa 2009, s. 150.
- ↑ Sławomir Cenckiewicz Pomiędzy kompromisem a zdradą. Stanisława Mackiewicza powroty do Polski, w tegoż Śladami bezpieki i partii, wyd. LTW, Łomianki 2009, s. 243 i n.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bernard Singer, Moje Nalewki z przedmową Jerzego Giedrojcia i posłowiem Janiny Rogozik, Czytelnik, Warszawa 1993, ISBN 83-07-02338-6.
- Marian Fuks, Żydzi w Warszawie, Sorus, 1997, ISBN 83-85599-01-0.