Biber (most czołgowy)
 Biber | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
3[2] |
| Historia | |
| Prototypy |
lata 60. XX wieku[1] |
| Produkcja |
1975-?[1] |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
1 silnik wysokoprężny widlasty, 10-cylindrowy MTU MB 838 Ca-M 500 o mocy 830 KM (611 kW) przy obrotach 2200 obr./min[1] |
| Poj. zb. paliwa |
985 l[2] |
| Pancerz |
20–70 mm[1] |
| Długość | |
| Szerokość |
4 m (z mostem)[2] 3,25 m (bez mostu)[2] |
| Wysokość |
3,55 m[2] |
| Prześwit |
420 mm[2] |
| Masa | |
| Nacisk jedn. |
0,92 kp/cm²[2] |
| Osiągi | |
| Prędkość |
62 km/h[2] |
| Zasięg pojazdu |
550 km[2] |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
2,25 m[2] |
| Rowy (szer.) |
2,5 m[2] |
| Ściany (wys.) |
0,7 m[2] |
| Dane operacyjne | |
| Wyposażenie | |
| wyrzutnie granatów dymnych[1] | |
Biber (z niem. „bóbr”) – niemiecki most czołgowy wykorzystujący podwozie czołgu Leopard 1.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W latach 60. XX w. podjęto decyzję o zastąpieniu używanych dotąd w Bundeswehrze mostów czołgowych M48 A2 AVLB. Prace nad następcą podjęto w dwóch zespołach pod wspólnym kierownictwem firmy Krauss-Maffei AG. Opracowano dwa prototypy. Pierwszy z nich oznaczony jako A zbudowano w zakładach MaK, zaś prototyp B w firmie Krauss-Maffei[1].
W latach 1969–1971 przeprowadzono szereg testów, po których do produkcji seryjnej zatwierdzono prototyp B. Produkcja rozpoczęła się w roku 1975, a głównym producentem nowych mostów nazwanych Biber została firma MaK[1].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Most czołgowy Biber zbudowany jest na podwoziu czołgu Leopard 1. W stosunku do czołgu przedłużono kadłub, tak aby zmieścić dodatkowe akumulatory. Z przodu umieszczono lemiesz oraz ramię unoszące dwuczęściowe, rozsuwane przęsło. Ma ono łączną długość 22 m i wytrzymuje maksymalny ciężar do 50 t (krótkotrwale dopuszcza się ciężar 60 t)[1].
Most rozkłada się w płaszczyźnie poziomej, a nie sposobem „nożycowym”, jak to ma w przypadku np. M48 AVLB. Pozwala to ukryć czołg przed nieprzyjacielem, wykorzystując niewysokie przeszkody terenowe, jak krzewy czy wzgórza[1].
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Estonia – 2
Dania[potrzebny przypis]
Niemcy: Bundeswehra – zakupiono 105 pojazdów (nośników) oraz 125 przęseł[3]
Polska[4] – od 2017 roku planuje się je zastąpić MS-20 Daglezja[5].
Włochy – 64 mosty (produkowane na licencji)[3]
Byli
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Michael Jercher, Waldemar Trojca: Leopard 1. Cz. 9. Hannover-Speyer, Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1993, s. 31–33. ISBN 83-86209-35-6. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Michael Jercher, Waldemar Trojca: Leopard 1. Cz. 9. Hannover-Speyer, Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1993, s. 40. ISBN 83-86209-35-6. (pol.).
- ↑ a b c Dariusz Użycki, Tomasz Begier. Czołg Leopard 1. (III). „Nowa Technika Wojskowa”. 10/1997, s. 13–18, 1997. Andrzej Kiński – redaktor naczelny. Warszawa: Magnum-X Sp. z o.o.. ISSN 1230-1655. (pol.).
- ↑ Sprzęt saperski i chemiczny. 10 BKPanc. [dostęp 2013-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-04)].
- ↑ Leopard pomoże Daglezji. Dziennik Zbrojny, 2013-11-28.
| Czołgi | |
|---|---|
| Bojowe wozy piechoty | |
| Transportery opancerzone | |
| Artyleria samobieżna | |
| Pojazdy przeciwlotnicze | |
| Lekkie wozy bojowe | |
| Pojazdy inżynieryjne | |
| Inne pojazdy | |
| Prototypy |
