Birgit Nilsson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Birgit Nilsson
Ilustracja
Birgit Nilsson (1963)
Imię i nazwisko

Märta Birgit Nilsson

Data i miejsce urodzenia

17 maja 1918
Västra Karup

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 2005
Kristianstad

Typ głosu

sopran dramatyczny

Gatunki

opera

Zawód

śpiewaczka

Aktywność

1946–1984

Odznaczenia
Komandor 1. klasy Orderu Wazów (Szwecja) Kawaler 1. klasy Orderu Wazów (Szwecja) Komandor z Gwiazdą Królewskiego Norweskiego Orderu Świętego Olafa Medal „Ingenio et arti” (Dania) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Birgit Nilsson (właśc. Märta Birgit Svensson; ur. 17 maja 1918 w Västra Karup, zm. 25 grudnia 2005 w Kristianstad) – szwedzka śpiewaczka operowa, uważana za czołową wykonawczynię oper Wagnera w okresie powojennym.

Studiowała w Królewskiej Szkole Operowej w Sztokholmie, w 1944 debiutowała w Operze Królewskiej w Sztokholmie. W 1946 zwróciła na siebie uwagę jako Agata w Wolnym strzelcu Carla Marii Webera i Lady Makbet w Makbecie Giuseppe Verdiego, w przedstawieniach pod dyrekcją Fritza Buscha. W kolejnych latach zyskała status gwiazdy opery skandynawskiej, dzięki m.in. partiom sopranowym w dziełach Wagnera – Wenus w Tannhäuserze, Senty w Holendrze tułaczu, Izoldy w Tristanie i Izoldzie, Brunhildy i Zyglindy w Walkirii.

W 1951 na zaproszenie Fritza Buscha wystąpiła na festiwalu w Glydenbourne; zwróciła wówczas uwagę wielu krytyków partią Elektry w Idomeneo Mozarta. Od tego czasu zyskała sławę światową, występowała w La Scali, Metropolitan Opera, na festiwalu w Bayreuth. Zyskała opinię najwybitniejszej wykonawczyni Wagnera i Straussa w swoim pokoleniu. Do jej najbardziej znanych partii należały rola tytułowa w Elektrze Straussa, Farbiarka w Kobiecie bez cienia tego samego kompozytora, rola tytułowa w Turandot Pucciniego, rola tytułowa w Aidzie Verdiego, role wagnerowskie. W 1975 jedyny raz wystąpiła w Polsce, jako Tosca, w Teatrze Wielkim w Warszawie.

W 1966 została laureatką prestiżowej duńskiej Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning.

Karierę zakończyła jesienią 1984 w Ludwigshafen. Była znana z poczucia humoru, a także jako miłośniczka piwa. Jej mężem był lekarz weterynarii Bertil Niklasson. W 1995 wydała biografię „La Nilsson”. Zmarła w wieku 87 lat w grudniu 2005, oficjalnie o jej śmierci poinformowano 12 stycznia 2006.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Otrzymała liczne odznaczenia, w tym:

Partie operowe - nagrania[edytuj | edytuj kod]

Kompozytor Tytuł opery Partia Nagrania na żywo Nagrania studyjne
Giacomo Puccini Turandot Turandot 1961

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Prizes and awards. Birgit Nilsson Museum. [dostęp 2020-01-17]. (ang.).
  2. Kongelig Dansk Hof- og Statskalender 1995. København: J. H. Schultz Information, 1993, s. 155. ISBN 87-569-7785-9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]