Bitwa pod Helgolandem (1849)
| I wojna o Szlezwik 1848–1851 | |||
 Walka duńskiej korwety Valkyrien z jednostką pruską | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
Bez rozstrzygnięcia | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Helgolandem – potyczka między flotą niemiecką a duńską w 1849. Zasadniczo nierozstrzygnięta, przyczyniła się do osłabienia blokady wybrzeży niemieckich przez flotę duńską.
W wojnie o Szlezwik Duńczycy mieli zdecydowaną przewagę na morzu, co pozwalało im blokować porty północnoniemieckie. Po długich deliberacjach parlament frankfurcki przyjął plan rozbudowy floty niemieckiej. W pierwszym etapie składała się ona głównie z lokalnie budowanych kanonierek i kupionych za granicą statków uzbrojonych, na których znaczną część podoficerskiej kadry stanowili cudzoziemcy. W marcu 1849 udało im się zgromadzić 8 okrętów, z których największe były parowce „Barbarossa” i „Erzherzog Johann”[1]
Dnia 4 czerwca 1849 niemiecka eskadra dowodzona przez kom. Rudolfa Brommy’ego, składająca się z flagowej fregaty „Barbarossa” (1350 ton, 9 armat 68-funtowych[2]) i korwet „Bremen” (350 ton, 1 armata 36-lb, 1 32-lb i 2 18-lb[3]) i „Lübeck” (339 ton, 1 armata 84-lb, 1 32-lb i 2 18-lb[4]) wyszła z Bremerhaven. Na morzu spotkała duńską korwetę „Valkyrien” (dowódca kmdr. Steen Bille Mł.)[5]. Niemcy rozpoczęli pościg, a okręt duński schronił się u wybrzeży podówczas brytyjskiego Helgolandu. Od kontynuowania akcji odstraszył Brommy’ego ostrzegawczy strzał brytyjskiej baterii nadbrzeżnej[1].
14 czerwca eskadra Brommy’ego przepędziła od ujścia Łaby eskadrę duńską składającą się trzech okrętów; później pozostała nieaktywna, aż do jej rozwiązania – i tym samym likwidacji pierwszej floty niemieckiej w 1853 roku. „Barbarossę” przejęła następnie marynarka pruska[1]. Aczkolwiek potyczka sama w sobie była nieistotna, przyniosła Brommy'emu stopień kontradmiralski i pozostała jedyną bitwą stoczoną pod żółto-czerwono-czarną banderą ogarniętego rewolucją Cesarstwa Niemieckiego; status tej marynarki był prawnie niedookreślony i po jej likwidacji, późniejsza flota zjednoczonych Niemiec wywodziła się floty pruskiej[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Lawrence Sondhaus: Naval warfare, 1815-1914. London: Routledge, 2001, s. 49–50. ISBN 978-0-415-21478-0. (ang.).
- ↑ Gröner 1982 ↓.
- ↑ Gröner 1982 ↓, s. 66.
- ↑ Gröner 1982 ↓, s. 109.
- ↑ Paweł Piotr Wieczorkiewicz: Historia wojen morskich. T. 2: Wiek pary. Warszawa: Wydawnictwo Puls, 1995, s. 56–67. ISBN 1-85917-030-7.
- ↑ Archibald Hurd: The German fleet. London: Hodder and Stoughton, 1915, s. 65-68.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe, 1815-1945. München: Bernard & Graefe, 1982. ISBN 3-7637-4800-8. (niem.).
|
