Bitwa pod Locus Castorum
| Rok czterech cesarzy | |||
 Moneta z wizerunkiem Otona | |||
| Czas |
69 n.e. | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo wojsk Otona | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Locus Castorum[1][2][3][4][5] – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 69 n.e. w czasie wojny domowej w Imperium Rzymskim (tak zwany rok czterech cesarzy).
Po nieudanym oblężeniu Placencji, Cecyna odstąpił od miasta, kierując się w stronę Cremony[6]. Na wieść o nadciągających mu z pomocą oddziałach Walensa, zdecydował się przyśpieszyć swoje działania pokonując wojska Marka Salwiusza Otona. W obozie Otona tymczasem doszło do zmiany głównodowodzącego. Na czele piechoty stanął, znany z kampanii przeciwko Budyce, Gajusz Swetoniusz Paulinus, dowódcą kawalerii był Mariusz Celsus[7].
W odległości 12 mil od Cremony, w rejonie Locus Castorum[8], Cecyna przygotował zasadzkę, nakazując wojskom pomocniczym ukrycie się w lesie, kawalerii zaś sprowokowanie przeciwnika do marszu w miejsce ukrycia wojsk. Plany zasadzki zostały jednak wyjawione Paulinusowi oraz Celsusowi, którzy ustawili swoje wojsko do bitwy. Bitwę rozpoczął pozorowany atak jazdy Cecyny, który nie wywabił jednak przeciwnika w zasadzkę. Wojsko Paulinusa, zamiast ścigać przeciwnika, cofnęło się prowokując pozostałe oddziały Cecyny do ataku. W wyniku pościgu oddziały te zostały otoczone przez jazdę Paulinusa, który jednak nie wysłał swojej piechoty do całkowitego rozbicia przeciwnika. Umożliwiło to wojskom Cecyny ucieczkę w kierunku lasu, skąd podjęły kolejny atak na oddział pretorian, któremu zadano znaczne straty. Wówczas to nastąpił decydujący atak piechoty Paulinusa, który rozbił przeciwnika, zmuszając go do ucieczki. Obawiając się wprowadzenia kolejnych wojsk Cecyny, zwycięski Paulinius nakazał powstrzymanie pościgu, tracąc tym samym okazję do zniszczenia armii przeciwnika. Dzięki temu oddziały Cecyny mogły bez przeszkód połączyć się z wojskami Walensa, a ich liczba wzrosła do 60 000 ludzi[9][10][11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Waszak 2023 ↓, s. 31.
- ↑ Radosław Kasperczak, Udział pretorianów w wojnie 69 r. Gdy w Rzymie w rok panowało czterech cesarzy [online], historia.org.pl, 16 czerwca 2013 [dostęp 2023-11-29].
- ↑ Feier 2019 ↓, s. przypis 20.
- ↑ Cary i Scullard 1992 ↓, s. 162–163.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 181–182. Zgodnie z polskim przekładem Dziejów Tacyta autor używa określenia bitwa pod Kastorowe (Tacyt ↓, Dzieje II, 24).
- ↑ Tacyt ↓, Dzieje II, 20–23.
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 181–182.
- ↑ Tacyt ↓, Dzieje II, 24. (...) W odległości 12 mil od Kremony, w miejscu zwanym Kastorowe (...)
- ↑ Gazda 2008 ↓, s. 182–183.
- ↑ Tacyt ↓, Dzieje II, 24–26.
- ↑ Swetoniusz ↓, Othon 9.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Źródła
- Swetoniusz: Żywoty Cezarów. Przekład i wstęp Janina Niemirska-Pliszczyńska, przedmowa Józef Wolski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987. ISBN 83-04-01648-6.
- Tacyt: Dzieła. Tłumaczenie Seweryn Hammer. Warszawa: Czytelnik, 2004. ISBN 83-07-02993-7.
- Opracowania
- Stephen Dando-Collins, Machina do zabijania. XIV Legion Nerona, Warszawa: Bellona, 2008, s. 268–269, ISBN 978-83-11-11255-1 [dostęp 2023-11-29], (dostęp w serwisie Książki Google).
- Daniel Gazda, Wojny domowe w Imperium Rzymskim, Warszawa: Bellona, 2008, ISBN 978-83-11-11325-1.
- Iwona Feier, „Rok czterech cesarzy” – dojście Wespazjana do władzy, [w:] Amfiteatr Flawiuszów. Architektura w służbie propagandy, GRIN Verlag, 2019, przypis 20, ISBN 978-3-346-05893-5.
- Max Cary, Howard Hayes Scullard, Dzieje Rzymu: Od najdawniejszych czasów do Konstantyna, Jerzy Schwakopf (tłum.), t. 2, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992, ISBN 83-06-01859-1.
- Damian Waszak, „Rok czterech cesarzy” (68–69 n.e.). Poboczne epizody militarne, Bydgoszcz: Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy, 2023, ISBN 978-83-64130-52-6.