Bitwa pod Vincy
| |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
w pobliżu Cambrai | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
walka o sukcesję | ||
| Wynik |
zwycięstwo Austrazjańczyków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Nord  | |||
Położenie na mapie Francji  | |||
Położenie na mapie regionu Hauts-de-France  | |||
| 50°05′43″N 3°14′25″E/50,095278 3,240278 | |||
Bitwa pod Vincy[a] – starcie zbrojne, które miało miejsce 21 marca 717 roku w pobliżu Cambrai, na terytorium dzisiejszego departamentu Nord. Była to bitwa pomiędzy siłami majordoma Karola Młota i sprzymierzonych z nim Austrazjańczyków a armią byłego mnicha Chilperyka II, obwołanego w Paryżu królem przez majordoma Raganfreda.
Chilperyk i Raganfred po przegranym wstępnym starciu pod Amblève zawrócili do Neustrii. Karol bez pośpiechu zbierał armię, przygotował czas i miejsce starcia, aż wreszcie, wiosną 717 roku, sprowokował przeciwnika do ataku. Bitwa zakończyła się przegraną Chilperyka, a Karol podążył za uciekającym królem i majordomem do Paryża.
Mimo zwycięstwa, które odebrało Chilperykowi i Raganfredowi znaczenie, Karol nie obwołał się władcą, lecz ogłosił królem Chlotara, po czym oddalił biskupa Reims, Rygoberta, zastępując go Milonem, który został biskupem Reims i Trier. Pokonani w tej i następnej bitwie Chilperyk II i jego majordom nie zostali pozbawieni życia, a ostrzyżeni i osadzeni w klasztorze[1].
Władcy merowińscy nazywali siebie reges criniti, czyli monarchami długowłosymi. Długie włosy, opadające aż na plecy, były symbolem ich władzy i siły magicznej. Pokonanym pretendentom zwycięzca zawsze kazał golić głowy i zsyłać do klasztoru (stąd tonsura). Gdy jednak pokonani podejmowali nieudane próby przywrócenia swojej władzy, wówczas ścinano im głowę[1].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Vincy to dzisiejsze Les Rues-des-Vignes
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Baszkiewicz: Historia Francji. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1978.
- Charles Oman: The Dark Ages, 476-918. London: Rivingtons, 1914.