Bitwa pod Điện Biên Phủ
| I wojna indochińska | |||
 Zrzut francuskich spadochroniarzy podczas bitwy | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
w pobliżu Điện Biên Phủ | ||
| Terytorium | |||
| Przyczyna |
postępująca ofensywa wietnamska | ||
| Wynik |
zdecydowane zwycięstwo Wietnamu | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Wietnamu  | |||
| 21°23′13″N 103°00′56″E/21,386944 103,015556 | |||
Bitwa pod Điện Biên Phủ (wiet. Chiến dịch Điện Biên Phủ) – zakończone 7 maja 1954 roku starcie między oddziałami wietnamskimi Việt Minh a francuskimi oddziałami zamkniętymi w Điện Biên Phủ (założonej w czasie II wojny światowej przez Japończyków bazie wojskowej, w czasie I wojny indochińskiej przekształconej przez Francuzów w warowny obóz dla liczącego ok. 20 tys. żołnierzy garnizonu). Załogę wspierało 60 dział, 10 lekkich czołgów M24 Chaffee oraz 6 zrzucających napalm samolotów[1].
Prolog
W maju 1953 francuski generał Henri Navarre przejął dowództwo nad wojskami francuskimi w Wietnamie. Opracowana przez niego strategia zdecydowanej walki z Việt Minhem zakładała desant na terytorium wroga i związanie jego głównych sił w rozstrzygającej bitwie. Na miejsce bitwy wyznaczono rejon Điện Biên Phủ, leżące 320 km na północny zachód od głównej bazy armii francuskiej w Hanoi. W ramach operacji "Castor" pierwszy desant 1800 francuskich spadochroniarzy nastąpił już 20 listopada 1953, rejon został umocniony, szybko zbudowano bazę wojskową z dwoma lotniskami i rozpoczęto oczekiwanie na siły Việt Minhu.
31 stycznia 1954 roku pierwsze patrole francuskie starły się z siłami Việt Minhu, w dniach następnych po kolejnych potyczkach patroli wysyłanych we wszystkich kierunkach Francuzi zdali sobie sprawę z oblężenia.
Bitwa
13 marca 1954 o godzinie 17:00 zmasowany atak artylerii Việt Minhu zniszczył stanowiska artylerii francuskiej, a także samoloty znajdujące się na pasie startowym. Dowódca francuskiej artylerii, pułkownik Piroth, zdając sobie sprawę z przytłaczającej przewagi ogniowej nieprzyjaciela i własnej bezsilności, popełnił samobójstwo. Võ zaatakował umocnienia Beatrice wysyłając tam piechotę i kompletnie zaskakując obrońców. Po ciężkich walkach umocnienie padło.
Następnie artyleria i piechota Việt Minhu zaatakowała umocnienia Gabrielle, które zostały zdobyte po dwóch dniach walki. Trzy dni później Wietnamczycy zajęli Anne-Marie, co odsłoniło całkowicie lotnisko i uczyniło je bezużytecznym, dodatkowo zniszczono na pasach startowych 60 samolotów transportowych. Od tego momentu zaopatrzenie dla sił francuskich dostarczano tylko drogą powietrzną, ładunki zrzucano na spadochronach. 30 i 31 marca Việt Minh skierował kolejne ataki na umocnienia Dominique, Francoise oraz Claudine, Eliane i Huguette lecz Francuzi zmusili Wietnamczyków do wycofania się, a w rejonie południowym utrzymali pozycje wokół Isabelle. Obie armie miały teraz czas na reorganizację. Siły francuskie w toku walk były wzmacniane desantami spadochroniarzy – zrzucono 5 batalionów spadochroniarzy. W kwietniu generał Võ zmienił taktykę i ze zmasowanych ataków przeszedł do powolnego, ale systematycznego wdzierania się na teren Francuzów, konstruował też rozbudowaną sieć okopów wokół ich pozycji. Francuzi próbowali nalotów na pozycje wietnamskie, ale bez większych rezultatów. 22 kwietnia zaczęły padać deszcze monsunowe, zalewając pozycje Francuzów.
2 maja 1954 roku Việt Minh przypuścił ostateczny szturm i zajął część kolejnych umocnień. Dowództwo francuskie zdało sobie w końcu sprawę, iż niemożliwe jest przełamanie oblężenia wietnamskiego – jedynym wyjściem było uzyskanie amerykańskiego wsparcia i masowy nalot na pozycje Việt Minhu za pomocą bombowców startujących z lotniskowców na Morzu Południowochińskim. Francuzi zaczęli także poważnie rozważać możliwość użycia broni atomowej[2]. Mimo iż USA udzielała wojskom francuskim pomocy, dostarczając głównie broń i wsparcie logistyczne, odmówiła zbombardowania pozycji Việt Minhu, nie chcąc głębiej angażować się w konflikt.
7 maja po ponownym ataku padła kolejna część bronionych przez Francuzów pozycji, a o 17:30 Wietnamczycy wkroczyli do bunkra dowodzenia. Wojska francuskie poddały się. Komuniści z Việt Minh wzięli do niewoli po bitwie ok. 10,5 tys. żołnierzy francuskich. Spośród nich 3290 zostało później zwolnionych i przekazanych stronie francuskiej. Los 3130 jeńców pochodzenia indochińskiego nie jest dokładnie znany[3].
Narodowość obrońców
W bitwie pod Điện Biên Phủ walczyło niewielu rodowitych Francuzów. Republika do zwalczania Việt Minhu użyła przede wszystkim dywizji Legii Cudzoziemskiej. Jako ciekawostkę można podać fakt, że od końca II wojny światowej służyło w tej formacji wielu weteranów Waffen-SS (ramię w ramię m.in. z Polakami), którzy najprawdopodobniej wzięli udział w bitwie. Ponadto walczyło tam kilku Amerykanów[4].
Skutki
Bitwa zakończyła okres kolonialnego panowania Francji w Wietnamie i jej zaangażowania w Indochinach. Doprowadziła do rozmów w Genewie, które podzieliły Wietnam na dwie części.
Przypisy
- ↑ John Macdonald Wielkie Bitwy Historii Agencja Wydawnicza Morex, Warszawa 1994, ISBN 83-85904-92-1, str. 194
- ↑ John Macdonald Wielkie Bitwy Historii Agencja Wydawnicza Morex, Warszawa 1994, ISBN 83-85904-92-1, str. 196
- ↑ Jean-Jacques Arzalier, Les Pertes Humaines, 1954-2004: La Bataille de Dien Bien Phu, entre Histoire et Mémoire, Société française d’histoire d’outre-mer, 2004
- ↑ Stephen E. Ambrose, Kompania braci. Wydawnictwo Magnum: Warszawa 2009. ISBN 978-83-89656-55-1