Bogusław Sujkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bogusław Sujkowski (ur. 14 lipca 1900 w Warszawie, zm. 5 grudnia 1964 w Bydgoszczy) – leśnik, oficer Wojska Polskiego i autor powieści historycznych przeznaczonych głównie dla młodzieży.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Szkołę Realną W. Wróblewskiego w Warszawie, gdzie w 1918 r. złożył egzamin dojrzałości. W okresie nauki szkolnej należał do Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) i w listopadzie 1918 r. uczestniczył w akcji rozbrajania Niemców[1]. Po maturze rozpoczął studia na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Jednak już w 1919 przerwał je, by wstąpić ochotniczo do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po demobilizacji (w stopniu sierżanta) powrócił na studia, które ukończył w 1923 r., uzyskując dyplom inżyniera leśnika.

Od 1923 r. był zatrudniony w Nadleśnictwie Hoża w Dyrekcji Państwowej w Wilnie[2]. Następnie pracował jako leśnik w Glinnie nieopodal Warszawy. W latach 1924–1929 był zatrudniony w referacie nasiennictwa w Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie[1]. W 1928 r. po odbyciu szkolenia wojskowego został awansowany na stopień podporucznika rezerwy[1]. W latach 1928-1939 kierował Nadleśnictwem Chylonia[2] (obecnie Nadleśnictwo Gdańsk), należącym wówczas do Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu. W latach 30. uzyskał tytuł magistra nauk leśnych[1].

3 września 1939 r. wstąpił ochotniczo do wojska i jako oficer rezerwy walczył w obronie Gdyni i wybrzeża w Morskiej Brygadzie Obrony Narodowej. W dniu 19 września 1939 r. jego jednostka na Oksywiu poddała się i został wzięty do niemieckiej niewoli. Przebywał w obozach jenieckich dla polskich oficerów w oflagach Gross-Born, Neubrandenburg i Prenzlau do początku lutego 1945 r.[1]

Po powrocie do kraju zgłosił się do służby w Administracji Lasów Państwowych. Jego pierwszym zadaniem była organizacja Nadleśnictwa Szubin. W skład nowo utworzonego nadleśnictwa wchodziły głównie lasy prywatne, przejęte po wojnie na rzecz Skarbu Państwa. Organizację nadleśnictwa wykonał w trudnych warunkach powojennych. 6 lipca 1946 r. został powołany na stanowisko inspektora obwodowego Lasów Państwowych, pełniąc do końca października również obowiązki nadleśniczego. W 1948 roku objął to samo stanowisko w Nadleśnictwie Bydgoszcz, a od 1951 r. do śmierci kierował Nadleśnictwem Jachcice[1].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Debiutował literacko w 1930 r. powieścią Może już jutro; w okresie międzywojennym wydał też Garść wspomnień piechura (1935). Autor ponad 20 popularnych powieści historycznych publikowanych w okresie powojennym. W twórczości swej sięgał po szeroko pojętą tematykę z dziejów rodzimych (od czasów piastowskich) oraz z historii powszechnej: od starożytności klasycznej (Miasto przebudzone) poprzez średniowiecze (Dwa zakony) aż po czasy nowożytne (Cena wielkości), przy szczególnym zainteresowaniu epizodami zagłady cywilizacji indiańskich przez konkwistadorów (Nie bogowie, Dziewice słońca). Niektóre z powieści ukazały się w przekładach i wydaniach obcojęzycznych (Liście koka – w słowackim 1962 i rosyjskim 1965, Miasto przebudzone – w niemieckim 1975 jako Karthago).

  • Liście koka (1954)
  • Bogowie osądzą (1955)
  • Bolko Zapomniany (1956)
  • Trzy czarne włócznie. Powieść z czasów Stefana Batorego (1957)
  • Nie bogowie. Powieść o wyprawie Corteza (1958)
  • Ave libertas (1958)
  • Gasnące błyski (1958)
  • Banderę podnieść (1959)
  • „...I śpiące niech obudzi!” (1959)
  • Dwa zakony (1960)
  • Insz Allah (1960)
  • Dziewice słońca (1961)
  • Miasto przebudzone (1961)
  • Rydwany bojowe (1962)
  • Sploty i węzły (1962)
  • Wyszczerbione topory (1962)
  • Strzała z diabelskiego herbu (1963)
  • Słońce nad Ba-Kongo (1964)
  • Cena wielkości. Powieść historyczna z XVII w. (1964)
  • Jantarowy szlak (1965)
  • Srebrne obrączki (1967)
  • Lisowczycy. Powieść historyczna z XVII w. (1969)
  • Drwiny szatańskie (1973)

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Syn geografa i ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego Antoniego (1867-1941) i działaczki socjalistycznej i kobiecej, żołnierza AK Heleny z Chmieleńskich (1872-1944). Brat znanego geologa i żołnierza AK Zbigniewa Leliwy-Sujkowskiego. Od 24 października 1930 r. był mężem Cecylii z domu Choina, mieli córkę chemiczkę Krystynę (ur. 12 grudnia 1936 r.), z męża Olszewską[potrzebny przypis].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

  • Medal Niepodległości
  • Krzyż Walecznych
  • Srebrny Krzyż Zasługi

Ponadto otrzymał: Nagrodę Miasta Bydgoszczy (1958), Nagrodę Tygodnika „ Pomorze” (1960), nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Bydgoszczy za powieść Strzała z diabelskiego herbu.

Jego imię nosi jedna z bydgoskich ulic na osiedlu Błonie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f «Bogusław Sujkowski» w: Leśnicy w walce o niepodległość (baza biogramów)
  2. ↑ a b Krzysztof Jazdzewski, Historia lasów gdańskich: od dóbr oliwskich i puckich do Nadleśnictwa Gdańsk, wyd. 1, Gdynia, ISBN 978-83-941201-0-8, OCLC 961013881 [dostęp 2020-03-05].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bogusław_Sujkowski&oldid=69128879”