Bohdan Zieliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bohdan Zieliński
Legus, Tytus, Wesołowski
Ilustracja
gen. Bohdan Zieliński (Kraków, marzec 1999)
Generał brygady Generał brygady
Data i miejsce urodzenia

14 lutego 1906
Lublin

Data i miejsce śmierci

21 maja 2001
Kraków

Przebieg służby
Lata służby

1938–1946

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa
ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa, kampania wrześniowa, powstanie warszawskie

Późniejsza praca

Biuro Projektów Przemysłu Cementowego i Wapienniczego w Krakowie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 Krzyż Armii Krajowej Warszawski Krzyż Powstańczy

Bohdan Zieliński ps. „Legus”, „Tytus”, „Wesołowski” (ur. 14 lutego 1906 w Lublinie, zm. 21 maja 2001 w Krakowie) – generał brygady Wojska Polskiego, szef wywiadu i kontrwywiadu AK (od października 1944 do stycznia 1945)[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W latach 1925–1926 był podchorążym kursu unitarnego Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie i podchorążym Oficerskiej Szkoły Artylerii w Toruniu w latach 1926–1928. W latach 1936–1938 był słuchaczem XVII Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów otrzymał tytuł oficera dyplomowanego i przydział do dowództwa 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. Po rozwiązaniu 2 Dywizji Kawalerii został przeniesiony do dowództwa 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku na stanowisko I oficera sztabu.

W kampanii wrześniowej był szefem sztabu 1 Brygady Górskiej. 22 września 1939 roku dostał się do niemieckiej niewoli. Zbiegł z obozu w Piaskach Luterskich. Aresztowany przez Gestapo 9 listopada[2] i osadzony na Zamku Królewskim w Lublinie, a następnie w obozie w Radomiu, z którego uciekł 22 listopada.

Od października 1944 do stycznia 1945 pełnił funkcję szefa Oddziału II (informacyjno - wywiadowczego) Komendy Głównej Armii Krajowej[1].

Walczył w powstaniu warszawskim. 1 września 1945 roku zmobilizowany został do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko wykładowcy taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty. 7 kwietnia 1946 roku został zwolniony z czynnej służby. Zatrudnił się w Krakowie, w Centrali Rybnej Gdynia.

18 marca 1949 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy UB i skazany na dziesięć lat więzienia, zwolniony w 1955 roku. W latach 1955–1974 pracował w Biurze Projektów Przemysłu Cementowego i Wapienniczego w Krakowie. Od 1974 roku na emeryturze[2]. W 1983 roku odmówił przyjęcia stopnia generała. Awansowany na generała brygady w 1992 roku. Małopolanin Roku (1998), Honorowy Obywatel Krakowa (1999)[3].

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia[4][edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Łukasz Roman, Grzegorz Winogrodzki, Służby specjalne w systemie bezpieczeństwa państwa, Józefów: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Gospodarki Euroregionalnej, 2016, s. 92, ISBN 978-83-62753-75-8.
  2. a b Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: 1990, s. 468.
  3. Honorowe Obywatelstwo Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa. [dostęp 2011-02-18].
  4. Powstańcze Biogramy - Bohdan Zieliński [online], www.1944.pl [dostęp 2022-01-10] (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marek Ney-Krwawicz: Komenda Główna Armii Krajowej 1939–1945. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990, s. 468. ISBN 83-211-1055-X.