Bolesław Ziemba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Ziemba
podporucznik kawalerii podporucznik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1896
Kamieńsk

Data i miejsce śmierci

31 sierpnia 1920
Wolica Śniatycka

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 pułk ułanów
9 pułk ułanów

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Bolesław Ziemba (25 czerwca 1896 w Kamieńsku, zm. 31 sierpnia 1920 pod Wolicą Śniatycką[1][2]) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Tomasza i Katarzyny z Kułaków. Absolwent gimnazjum w Piotrkowie. Początkowo pracował na kolei[3]. We wrześniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich[3][4]. Na szlaku legionowym walczył w szeregach 1 szwadronu 2 pułku ułanów[3].

W 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. W czasie wojny z bolszewikami, w stopniu wachmistrza, walczył w szeregach 9 pułku ułanów małopolskich. 6 maja 1920[a] w potyczce pod Olszanicą, samorzutnie, na czele swojego plutonu, powstrzymał kolumnę nieprzyjaciela, co umożliwiło pozostałym oddziałom polskim na przegrupowanie się[3]. Według Jana Tatary „gdy oddziały sowieckie naciskane z kilku stron, przeszły do odwrotu, odznaczył się brawurową szarżą na kompanię piechoty rosyjskiej pluton 2-go szwadronu wachmistrza Bolesława Ziemby. Kompania ta w całości poddała się, tracąc w walce kilku zarąbanych w szarży żołnierzy”[8]. W „Księdze Jazdy Polskiej” wspomniano, że „pod Olszanicą wachm. Zięba, szarżując na czele plutonu 9 p.uł. zarąbał 7 bolszewików”[9]. 31 sierpnia 1920 poległ w bitwie pod Wolicą Śniatycką, pochowany został na cmentarzu w Zamościu[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. W tej samej walce stoczonej 6 maja 1920 poległ ppor. Tadeusz Stych-Ślusarczyk[5][6][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Lista strat 1934 ↓, s. 1039.
  2. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 399, tu 21 sierpnia 1920.
  3. a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 166.
  4. Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano, że do Legionów Polskich wstąpił we wrześniu 1915.
  5. Tatara 1929 ↓, s. 17.
  6. Lista strat 1934 ↓, s. 842.
  7. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 390.
  8. Tatara 1929 ↓, s. 17, 32.
  9. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 166.
  10. Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 425.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 6.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]