Bolesław Drobiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Henryk Drobiński
Ghandi
7 zwycięstw
Ilustracja
major pilot major pilot
Data i miejsce urodzenia

23 października 1918
Ostróg nad Horyniem

Data i miejsce śmierci

26 lipca 1995
Chiddingfold

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

65 dywizjon RAF
dywizjon 303
dywizjon 317

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
(bitwa o Anglię)

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941, trzykrotnie) Medal Lotniczy (dwukrotnie) Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej (Wielka Brytania)
Multimedia w Wikimedia Commons

Bolesław Henryk Drobiński (ur. 23 października 1918 w Ostrogu nad Horyniem, zm. 26 lipca 1995 w Chiddingfold) – major pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii, as myśliwski II wojny światowej, kawaler Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Felicjana. W 1934 roku odbył swój pierwszy lot na szybowcu Wrona w Goleszowie, niedaleko Cieszyna. Maturę zdał w Dubnie. 2 stycznia 1938 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Absolwent 13 promocji, 11 lokata[1]. W kampanii wrześniowej nie brał udziału, przez Rumunię i Włochy dotarł do Francji. Jako jeden z pierwszych wyjechał następnie do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, posiadał numer służbowy RAF 76731[2].

W sierpniu 1940 roku przeszedł przeszkolenie w 7 OTU w Old Sarum. 11 września 1940 roku otrzymał przydział do 65 dywizjonu RAF stacjonującego w Turnhouse, w którym walczył w czasie bitwy o Anglię[3]. 15 lutego 1941 roku został ranny podczas lotu na Supermarine Spitfire Mk. II (nr P7829). Od 2 marca 1941 w dywizjonie 303[4]. 15 maja 1941 roku, w ramach operacji Rhubarb, wspólnie z ppor. Marianem Bełcem uszkodził na lotnisku St. Inglevert samolot Junkers Ju 52. W drodze powrotnej do Anglii ostrzelali statek towarowy, który zatonął w wyniku pożaru[5].

21 czerwca 1941 podczas operacji Circus 17 Drobiński ciężko uszkodził samolot niemieckiego asa Adolfa Gallanda[6][7], który przymusowo lądował na brzuchu. 19 września na uroczystej zbiórce dywizjonu został odznaczony brytyjskim krzyżem Distinguished Flying Cross[8].

18 marca 1942 roku instruktor w 58 OTU w Grangemouth[9]. Powrócił do dywizjonu 303 9 sierpnia i 15 grudnia objął dowództwo nad eskadrą "A"[4]. 9 kwietnia 1943 ponownie przebywał na odpoczynku operacyjnym w 58 OTU jako instruktor. Od 18 października 1943 roku dowódca eskadry "B" w dywizjonie 317. 3 kwietnia 1944 roku objął funkcję adiutanta Ministra Obrony Rządu RP na uchodźstwie. 26 września 1944 roku objął dowództwo dywizjonu 303[10]. 25 kwietnia 1945 roku poprowadził dywizjon 303 do ostatniego lotu bojowego, w trakcie którego 255 bombowców Avro Lancaster zbombardowało rezydencję Adolfa Hitlera Berghof w Berchtesgaden[11]. Po rozwiązaniu Polskich Sił Powietrznych służył w 61 OTU, od 20 marca 1946 r. pełnił funkcję polskiego oficera łącznikowego przy dowództwie 11 Grupy RAF[4].

Zdemobilizowany w 1948 roku, nie zdecydował się na powrót do komunistycznej Polski. Początkowo pracował w przemyśle naftowym w Ameryce, w 1954 roku osiedlił się na wsi w Surrey w Anglii i zajął się prowadzeniem farmy teścia. W 1960 otrzymał brytyjskie obywatelstwo. Zmarł w 1995 roku[12].

W 1943 roku w Anglii ożenił się, miał dwóch synów i córkę[13].

Wizerunek pilota został umieszczony na samolocie myśliwskim MiG-29 nr 89 z 23 Bazy Lotnictwa Taktycznego[14].

Zwycięstwa powietrzne[edytuj | edytuj kod]

Na liście Bajana zajmuje 23. pozycję z wynikiem 7 zestrzeleń pewnych oraz 1 i 1/3 prawdopodobnych – wszystkie w dywizjonie 303[15]

  • 18 czerwca 1941 – dwa Bf 109
  • 21 czerwca 1941 – Bf 109
  • 22 czerwca 1941 – Bf 109
  • 25 czerwca 1941 – Bf 109
  • 3 lipca 1941 – Bf 109
  • 7 lipca 1941 – 1/2
  • 13 marca 1942 – Bf 109

prawdopodobne

  • 6 lipca 1941 – 1/3 Bf 109
  • 24 lipca 1941 – Bf 109
  • 24 października 1941 – Bf 109

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Pawlak 2009 ↓, s. 231.
  2. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 161.
  3. ↑ Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 48.
  4. ↑ a b c Zieliński, Matusiak, Gretzyngier 2015 ↓, s. 49.
  5. ↑ Król 1990 ↓, s. 140.
  6. ↑ Bale out 1941 [online], www.ejection-history.org.uk [dostęp 2017-12-02] [zarchiwizowane z adresu 2015-01-01] (ang.).
  7. ↑ Z dniem 31 [online], www.elknet.pl [dostęp 2019-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2013-08-01].
  8. ↑ Król 1990 ↓, s. 143.
  9. ↑ Zieliński 2003 ↓, s. 35.
  10. ↑ Król 1990 ↓, s. 156.
  11. ↑ Zieliński 2003 ↓, s. 56.
  12. ↑ The Airmen's Stories - P/O B H Drobinski. THE BATTLE OF BRITAIN LONDON MONUMENT. [dostęp 2021-08-26]. (ang.).
  13. ↑ Battle of Britain London Monument - P/O B H Drobinski [online], bbm.org.uk [dostęp 2021-05-31] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-17].
  14. ↑ Myśliwce z portretami wybitnych pilotów. polska-zbrojna.pl, 1 marca 2015. [dostęp 2016-01-31]. (pol.).
  15. ↑ „Lista Bajana”. Polskie siły Powietrzne w II wojnie światowej. [dostęp 2021-02-01]. (pol.).
  16. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 403.
  17. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 54, Nr 4 z 20 grudnia 1990. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolesław_Drobiński&oldid=71804939”