Borówno (województwo dolnośląskie)
50°46′33″N 16°05′59″E/50,775833 16,099722| wieś | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
450 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2011) |
483[2] |
| Strefa numeracyjna |
74 |
| Kod pocztowy |
58-379[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DBA i DB |
| SIMC |
0851927 |
Położenie na mapie gminy Czarny Bór  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu wałbrzyskiego  | |
| 50°46′33″N 16°05′59″E/50,775833 16,099722[1]
| |
Borówno – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wałbrzyskim, w gminie Czarny Bór[4], w środku Pasma Czarnego Lasu (Góry Kamienne) w Sudetach Środkowych[5] przy drodze wojewódzkiej nr 367.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie wałbrzyskim.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Obecna wieś Borówno składała się z dwóch wsi: Hartau i Forst, o których wiadomo, że należały do zakonu cystersów z Krzeszowa. Nie wiadomo natomiast dokładnie kiedy powstały. Dolną część Hartau w 1583 r. założył opat zakonu cystersów Kasper II Ebert, zakupił ją dla klasztoru. Zaś część górna Forst powstała prawdopodobnie dopiero w końcu XVII wieku. Obie części rozwinęły się szybko i w pierwszej połowie XVIII wieku należały już do większych osad w okolicy.
W 1747 roku w Hartau było 43 zagrodników i chałupników, a w Forst 43 zagrodników i chałupników. W 1765 r. wartość majątku klasztornego w Hartau wynosiła tylko 493 talary, mieszkało tu 23 zagrodników i 19 chałupników, w tym 9 rzemieślników. Były to dość duże, ale raczej ubogie wsie, słabo rozwijały się, a mieszkańcy w znacznym stopniu trudnili się tkactwem. W XVIII wieku przeprowadzono pomiędzy obiema wsiami trakt handlowy wysadzany drzewami, którego przebieg pokrywał się z obecną szosą Wałbrzych - Kamienna Góra.
W końcu XIX wieku rozpoczęto na terenie wsi eksploatację kamieniołomów, ale w tym czasie wieś nie rozwijała się, bowiem upadło tkactwo chałupnicze, które dawało utrzymanie sporej części mieszkańców. Wielu ludzi pracowało wówczas w okolicznych kopalniach węgla kamiennego m.in. w kopalni Gotthelf znajdującej się w centrum wsi oraz w kopalni Concordia znajdującej się na północ od wsi. W 1939 roku pomiędzy obiema częściami, już połączonej wsi, wzniesiono kościół Chrystusa Króla. Wcześniej w górnej części wsi stała tylko kaplica.
Po 1945 roku obie części wsi otrzymały jedną nazwę: "Zalesin", którą potem w 1950 roku zmieniono na obecną. Niżej położone zabudowania ciążyły wyraźnie do Czarnego Boru, szczególnie po reformie administracyjnej w 1975 r., kiedy to zlikwidowano powiaty i wieś znalazła się w województwie wałbrzyskim.
Gospodarka[edytuj | edytuj kod]
W południowej części wsi działa kamieniołom melafiru[5].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Na północ od drogi wojewódzkiej nr 367 przebiega europejski długodystansowy szlak pieszy E3[5].
Rozrywka[edytuj | edytuj kod]
- W Borównie działa klub piłkarski LZS Płomyk Borówno, oraz organizowany jest letni rodzinny festyn.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Kościół Chrystusa Króla w Borównie
- Kaplica Matki Bożej Częstochowskiej w Borównie
- Parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa w Czarnym Borze
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 9227
- ↑ woj. dolnośląskie >> pow. wałbrzyski >> gmina Czarny Bór. Wszystkie dane dla miejscowości Borówno. [w:] Bank Danych Lokalnych [on-line]. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-04].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 85 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 140, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-04-04].
- ↑ a b c Sudety Środkowe. Skala 1:40000. Wyd. 6. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2011. ISBN 978-83-62917-84-6.
