Borys Fournier

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Borys Fournier
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1891
Petersburg

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie na Wschodzie
Wojsko Polskie

Jednostki

Lejb-Gwardyjski Keksholmski Pułk,
III Korpus Polski w Rosji,
27 pułk piechoty,
2 pułk Strzelców Podhalańskich,
86 pułk piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Borys Fournier (ur. 5 grudnia?/17 grudnia 1891 w Petersburgu, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski oficer i inżynier pochodzenia francusko-rosyjskiego, major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Petersburgu na terenie Imperium Rosyjskiego jako syn Włodzimierza i Heleny, z domu Pietrowej[1]. Jego ojciec był Francuzem, a matka Rosjanką.

Absolwent Średniej Szkoły Technicznej w Moskwie w 1911. Podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej i ukończył sześć semestrów. Po wybuchu I wojny światowej rozpoczął kształcenie w szkole oficerskiej w Petersburgu, zaś po jej ukończeniu został przydzielony do Lejb-Gwardyjskiego Keksholmskiego Pułku Armii Imperium Rosyjskiego. Brał udział w walkach i został dwukrotnie ranny: nad Stochodem w 1915 oraz w 1916. W 1917 wstąpił do III Korpusu Polskiego w Rosji w ramach Wojska Polskiego na Wschodzie i został dowódcą batalionu. U schyłku wojny w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i rozpoczął służbę w szeregach 27 pułku piechoty. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 na stanowisku dowódcy batalionu. W sposób szczególny odznaczył się podczas obrony wsi Suszczany (10 km na północny - wschód od Olewska) przed nacierającą sowiecką 20 Dywizją po 1 lipca 1920 oraz w walkach nad Bugiem. Za te zasługi 28 lutego 1921 otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty[2][3]. W 1923 był pełniącym obowiązki dowódcy III batalionu w 27 pp[4]. Następnie został przydzielony do 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku, w którym w 1924 był pełniącym obowiązki dowódcy I batalionu[5], a później dowódcą I batalionu[6]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 34. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W październiku tego roku został przeniesiony do 86 pułku piechoty w Mołodecznie na stanowisko dowódcy II batalionu[8]. W styczniu 1927 został przesunięty na stanowisko kwatermistrza[9], a w maju tego roku zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy pułku[10]. 28 lutego 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1928 jako major w stanie spoczynku zamieszkiwał w Mołodecznie[11]. W 1934 był zweryfikowany z lokatą 25.

Został pracownikiem kolejowym (pomocnik naczelnika eksploatacji kolei Jabłonna-Karczew)[12]. Był zatrudniony w fabryce A. Brodzic-Lipińskiego.

Jego żoną była Maria, z domu Lisowska. Ich dziećmi byli: synowie Tadeusz (zm. 1936 po maturze w wyniku utonięcia), Wiesław (1922-1975, ps. „Renard”[13]) i Włodzimierz (1926-1945, ps. „Bob”[14]) oraz najmłodsza córka Maria (ur. 1931, po mężu Buńda[15], działaczka Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie[16]). Rodzina zamieszkiwała w Sanoku, a następnie w Warszawie (przy ulicy Chłodnej), gdzie Borys Fournier pracował na stanowisku inżynieryjnym, w tym w Centralnym Instytutem Wychowania Fizycznego (CIFW). W Warszawie mieszkali także jego rodzice.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 Borys Fournier został zmobilizowany do macierzystego 2 psp w Sanoku i brał udział w kampanii wrześniowej. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. W tym czasie nadsyłał korespondencję do bliskich w Warszawie. Wiosną 1940 został przetransportowany do Katynia i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, gdzie w 1943 jego ciało zidentyfikowano podczas ekshumacji prowadzonych przez Niemców pod numerem 953[17]. Przy zwłokach Borysa Fournier zostały odnalezione m.in. legitymacja oficerska, legitymacja Orderu Virtuti Militari, karta szczepień[18].

W 1944 jego żona oraz synowie i córka brali udział w powstaniu warszawskim.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[19]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[20].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” 21 maja 2009 Borys Fournier został uhonorowany poprzez zasadzenie Dębu Pamięci przy Gimnazjum nr. 1 im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego Prymasa Tysiąclecia w Jaworzynie Śląskiej[21][22].

Odznaczenie[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 42.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 407.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 353.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 203.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 328.
  6. ↑ Franciszek Groński. 22 Dywizja Piechoty Górskiej. 2 Pułk Strzelców Podhalańskich – Sanok. „Przemyskie Zapiski Historyczne”, s. 262, R. XIV-XV z 2003-2005. ISSN 0860-0317. 
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 125.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 335.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29 stycznia 1927 roku, s. 22.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 143.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 898.
  12. ↑ Ocalić pamięć o prześladowanych kolejarzach. katyn.ru, 25 października 2006. [dostęp 2014-08-05].
  13. ↑ Wiesław Fournier. 1944.pl / Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2014-08-05].
  14. ↑ Włodzimierz Fournier. 1944.pl / Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2014-08-05].
  15. ↑ Rodziny katyńskie: zatajenie przez aliantów sprawy Katynia było ohydne. polskieradio.pl, 8 stycznia 2014. [dostęp 2014-08-05].
  16. ↑ Stowarzyszenie Rodzina Katyńska w Warszawie. Władze Stowarzyszenia. katyn.org. [dostęp 2014-08-05].
  17. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 2014-08-05].
  18. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 52. ISBN 83-7001-294-9.
  19. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  20. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  21. ↑ „KATYŃ… ocalić od zapomnienia”. gimnazjum.jaworzyna.net, 24 maja 2009. [dostęp 2014-08-05].
  22. ↑ Zasadziliśmy Dąb Pamięci. gimnazjum.jaworzyna.net, 25 maja 2009. [dostęp 2014-08-05].
  23. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2647 z 28 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 11 poz. 326

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Borys_Fournier&oldid=71676901”