Brahin
51°47′N 30°16′E/51,783333 30,266667
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Wysokość |
113 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
2344 | ||||
| Kod pocztowy |
247630 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
1 | ||||
Położenie na mapie obwodu homelskiego  | |||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
| 51°47′N 30°16′E/51,783333 30,266667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Brahin, Brahiń (błr. Брагін; ros. Брагин, Bragin) – osiedle typu miejskiego na Białorusi w obwodzie homelskim. Siedziba administracyjna rejonu brahińskiego. Osiedle jest położone nad rzeką Brahinką, 28 km od najbliższej stacji kolejowej (w Chojnikach) i liczy 3,9 tys. mieszkańców (2010).
Prywatne miasto szlacheckie położone było w powiecie kijowskim województwa kijowskiego, własność Jeremiego Wiśniowieckiego w latach 30 i 40. XVII wieku[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Brahin został pierwszy raz wspomniany w Latopisie Ipatijewskim w 1147 roku[3], jako ważny gród Rusi Kijowskiej. W 1574 roku zamek wraz z miastem i dobrami ziemskimi został przekazany książętom Wiśniowieckim. Według inwentarza z tego samego roku zamek w Brahiniu był otoczony wodą[4]. W roku 1603 na należącym do Adama Wiśniowieckiego zamku brahińskim pojawił się zbiegły z Moskwy Grigorij Otriepiew i oświadczył, że jest cudownie ocalałym carewiczem Dymitrem[5]. Podczas wojny w latach 1654–1667 Brahiń i tamtejszy niewielki zamek zostały spalone przez oddziały moskiewskie. W miejscu zamku funkcjonował w późniejszym okresie dwór. Po rozbiorach Rzeczypospolitej znaczącą częścią populacji miasteczka stała się ludność pochodzenia żydowskiego. Do końca XIX wieku, 2254 osoby z 4311 mieszkańców były Żydami[6]. Wielu Żydów z okolic zostało zabitych przez wojska niemieckie podczas trwania II wojny światowej[7]:
W dniu 13 września 1941 roku, brahińscy Żydzi dostali rozkaz zgromadzenia się w szkole w celu wybrania przedstawiciela i jego zastępcy, ale kiedy 300 Żydów weszło we wskazanym terminie do szkoły, zostali otoczeni przez Niemców i zamknięci. Potem zostali wyprowadzeni w grupach na koniec wioski i rozstrzelani.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.)..
- ↑ Наталія Білоус, Приватні міста Київського воєводства в першій половині XVII ст.: кількість, особливості розвитку та функціонування, w: Україна в Центрально-Східній Європі Випуск 15, Kijów 2015, s. 144.
- ↑ Въ лЂто 6654 (1146) – въ лЂто 6655 (1147), ПСРЛ. – Т. 2. Ипатьевская летопись. – СПб., 1908. – Стлб. 327-360.
- ↑ Mikola Volkau, Волкаў М. А. Брагінскі замак у кантэксце абарончага будаўніцтва на паўднёва-ўсходніх землях Беларусі ў XVI–XVII стст. [online] [dostęp 2018-01-30] (ang.).
- ↑ Grzegorz Rąkowski „Czar Polesia”, Rewasz, Pruszków 2001.
- ↑ „Raspredelenie naseleniya mest Rossiyskoy Imperii po chislennosti naseleniya. Vseobshchaya perepis’. Materialy ob economicheskom polozhenii evreev v Rossii.(1898) (ed. Evr.Kol.O-va), as cited on JewishGen website.
- ↑ „Ghettos in the Gomel Region: Commonalities and Unique Features, 1941-42" by Leonid Smilovitsky, Ph.D., Diaspora Research Center Lester and Sally Entin Faculty of the Humanities Tel Aviv University (fulltext); citing Yad Vashem Archives, collection M-33/1120, p. 5.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Brahin, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 348.
