Bronisław Bojarski de Bojary Czarnota

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bronisław Bojarski de Bojary Czarnota
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

6 października 1853
Warszawa

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1923
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1876–1921

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Stanowiska

szef komisji likwidacyjnej Armii gen. Hallera

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Korony Włoch Order Medżydów (Imperium Osmańskie) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza III klasy (Imperium Rosyjskie) Order św. Stanisława – I klasy
Grób Bronisława Bojarskiego de Bojary Czarnoty na cmentarzu Powązkowskim

Bronisław Czarnota de Bojary Bojarski (ur. 6 października 1853 w Warszawie, zm. 25 lutego 1923 tamże) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Sas, syn Ludwika i Idy z de Whit'hów. Ukończył Nikołajewską Szkołę Kawalerii w Petersburgu[1]. Od 1876 pełnił służbę w 13 Włodzimierskim Pułku Ułanów Jego Imperatorskiej Wysokości Wielkiego Księcia Michała[2], awansując od korneta do podpułkownika (1895). Dowodził w tym pułku 5, a następnie 1 szwadronem. 4 kwietnia 1900 objął dowództwo Krymskiego Dywizjonu, pododdziału kwalerii stacjonującego w Symferopolu, w którym służyli Tatarzy krymscy[3]. 22 marca 1901 został dowódcą 9 Jelizawietgradzkiego Pułku Dragonów[4]. W 1907 awansowany został na generała majora ze starszeństwem z 16 stycznia 1917 i mianowany dowódcą 1 brygady 8 Dywizji Kawalerii. Dowództwo 1 brygady, w skład której wchodziły dwa pułki kawalerii (dragonów i ułanów), stacjonowało w Tyraspolu, w ówczesnej guberni besarabskiej. 24 sierpnia tego roku przeniesiony został w tej samej dywizji na stanowisko dowódcy 2 brygady. Jej dowództwo mieściło się w Odessie, a w skład wchodził tylko jeden pułk huzarów. 9 października 1912 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała lejtnanta, z prawem noszenia munduru i pensją. 27 sierpnia 1913 został reaktywowany i przydzielony do Ministerstwa Imperatorskiego Dworu. Po 10 lipca 1916 ponownie przeniesiony w stan spoczynku. Od 1917 do maja 1918 walczył w I Korpusie Polskim w Rosji.

3 grudnia 1918 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała porucznika i przydzielony do Rezerwy Personalnej[5]. 28 maja 1919 został przewodniczącym Komisji Odbioru Materiałów Armii Polskiej we Francji, a następnie przewodniczącym Komisji Likwidacyjnej Armii Polskiej we Francji[6]. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika[7]. Zmarł 25 lutego 1923 w Warszawie po długotrwałej chorobie. 28 lutego 1923 roku został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[8] (kwatera 95-1-22)[9].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Zbigniew Judycki "Mazowszanie w świecie, część III" Niepodległość i Pamięć 23/1 (53), 365-443, 2016
  2. ↑ W latach 1882-1907 oddział nosił nazwę: 38 Włodzimierski Pułk Dragonów Jego Imperatorskiej Wysokości Wielkiego Księcia Michała. Do 1914 stacjonował w Mińsku Mazowieckim.
  3. ↑ 21 lutego 1906 dywizjon przeformowany został w pułk dragonów, a 31 grudnia 1907 przemianowany na Krymski Konny Pułk.
  4. ↑ 6 grudnia 1907 oddział przemianowany został na 3 Jelizawietgradzki Pułk Huzarów.
  5. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 10 z 11.12.1918 r.
  6. ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 71 z 28 czerwca 1919 roku, poz. 2284.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 2 z 15.01.1921 r.
  8. ↑ a b c d e Wspomnienie pośmiertne ↓.
  9. ↑ Cmentarz Stare Powązki: MICHAŁ CZARNOTA DE BOJARY BOJARSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2017-11-24].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bronisław_Bojarski_de_Bojary_Czarnota&oldid=72021205”