Bronisław Gancarz
 Bronislaw Gancarz | |
| Data i miejsce urodzenia |
31 października 1906 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 września 1960 |
| Obywatelstwo |
polskie |
Bronisław Gancarz (ur. 31 października 1906 w Rudniku nad Sanem, zm. 30 września 1960 w Nisku) – polski lekkoatleta, olimpijczyk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 31 października 1906 w Rudniku nad Sanem. Był synem Walentego i Anieli Mierzwy. W latach 1913–1920 chodził do szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości. Kontynuował naukę w Państwowym Gimnazjum w Nisku. W 1928 uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1928–1929 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Piechoty w Gródku Jagiellońskim oraz w 38 Pułku Piechoty w Przemyślu[1]. 1 stycznia 1932 został mianowany podporucznikiem rezerwy. W latach 1929–1931 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[1]. W 1937 uzyskał tytuł magistra wychowania fizycznego. Temat pracy to „Wpływ ośmiogodzinnej pracy na zmęczenie fizyczne i znużenie psychofizyczne”[1]. 1września 1938 został nauczycielem wychowania fizycznego w gimnazjum w Dolinie koło Stryja. Pełnił również rolę komendanta hufca szkolnego przysposobienia wojskowego.
Lekkoatletyka[edytuj | edytuj kod]
Sport zaczął uprawiać podczas nauki w gimnazjum. Na studiach został członkiem klubu Pogoń Lwów. Specjalizował się w biegach długodystansowych, zwłaszcza w maratonie. W 1931 zdobył srebrny medal mistrzostw Polski w biegu na 3000 metrów z przeszkodami. W 1932 na Mistrzostwach Polski Seniorów w Lekkoatletyce zajął 4 miejsce w maratonie[1]. W tej konkurencji był trzykrotnym mistrzem Polski (w 1933, 1934 i 1936). W latach 1933–1937 był rekordzistą Polski w maratonie. Wystąpił też w niej na igrzyskach olimpijskich w Berlinie w 1936 gdzie zajął 33. miejsce[1]. W 1937 zajął 4 miejsce w biegu przełajowym na 10 000 m[2]. Rok później zajął 5 miejsce na tym samym dystansie. Był rekordzistą Polski w biegach na 20 000 metrów, 25 000 metrów i w biegu maratońskim.
Wojna i dalsze losy[edytuj | edytuj kod]
W kampanii wrześniowej walczył w szeregach 3 Pułku Piechoty Legionów w stopniu podporucznika[1]. Do lipca 1944 przebywał w Rudniku nad Sanem. W listopadzie 1944 został wcielony do Ludowego Wojska Polskiego. Do września 1945 był wykładowcą w szkole oficerskiej w Lublinie. 1 maja 1945 został awansowany na stopień porucznika. Podemobilizacji został nauczycielem w liceum ogólnokształcącym w Rudniku. Po wojnie kontynuował karierę lekkoatletyczną. Występował w latach 1946–1951 i 1954 w barwach Cracovii[2], W latach 1952–1953 reprezentował barwy Unii Ruda Śląska[2]. Startował w mistrzostwach Polski w maratonie do 1954 (14. miejsce)[3]
Dla upamiętnienia Bronisława Gancarza rozgrywany jest w Rudniku nad Sanem memoriał lekkoatletyczny jego imienia (w 2006 odbyła się 13. edycja memoriału). Także stadion sportowy w Rudniku nosi imię Bronisława[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Wryk 2015 ↓, s. 227.
- ↑ a b c d Wryk 2015 ↓, s. 228.
- ↑ Dziekoński 1987 ↓, s. 94.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Polski Komitet Olimpijski: Bronisław Gancarz – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-12-21]. (pol.).
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- Tadeusz Dziekoński: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL: Tom III Maraton mężczyzn 1946 – 1986. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, listopad 1987, s. 94.
- Ryszard Wryk: Olimpijczycy Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Nauka i Innowacje, 2015, s. 227–228. ISBN 978-83-64864-22-3.
