Bronisław Dąbrowski (duchowny)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 09:18, 18 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Bronisław Dąbrowski
arcybiskup tytularny Hadrianotherae
Instaurare omnia in Christo
Odnowić wszystko w Chrystusie
Data i miejsce urodzenia

2 listopada 1917
Grodziec

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 1997
Warszawa

Miejsce pochówku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

biskup pomocniczy warszawski
Okres sprawowania

1962–1993

sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski
Okres sprawowania

1969–1993

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

orioniści

Śluby zakonne

8 grudnia 1943

Prezbiterat

10 czerwca 1945

Nominacja biskupia

24 listopada 1961

Sakra biskupia

25 marca 1962

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Sukcesja apostolska
Data konsekracji

25 marca 1962

Miejscowość

Warszawa

Konsekrator

Stefan Wyszyński

Współkonsekratorzy

Franciszek Korszyński
Zygmunt Choromański

Nagrobek bpa Bronisława Dąbrowskiego na Cmentarzu Powązkowskim (Warszawa, 14 maja 2008)

Bronisław Wacław Dąbrowski (ur. 2 listopada 1917 w Grodźcu, zm. 25 grudnia 1997 w Warszawie) – polski biskup rzymskokatolicki, orionista, biskup pomocniczy warszawski w latach 1962–1993, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski w latach 1969–1993, od 1982 arcybiskup tytularny pro hac vice[1], w latach 1993–1997 biskup senior archidiecezji warszawskiej.

Życiorys

10 czerwca 1945 jako kleryk zgromadzenia księży orionistów otrzymał święcenia kapłańskie w Rokitnie pod Warszawą z rąk bpa Antoniego Szlagowskiego.

24 listopada 1961 został mianowany biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej. 17 stycznia 1962 nominacja została oficjalne ogłoszona. 25 marca 1962 otrzymał sakrę biskupią w katedrze warszawskiej z rąk kard. Stefana Wyszyńskiego, bpa Franciszka Korszyńskiego i bpa Zygmunta Choromańskiego.

W latach 1969–1993 jako sekretarz Konferencji Episkopatu Polski angażował się w polskie życie polityczne. Uczestniczył w rozmowach w Magdalence, rozmowach przy Okrągłym Stole, negocjacjach między przedstawicielami władz a działaczami związkowymi. Przyjmowany przez kolejnych papieży na comiesięcznych audiencjach ponad 250 razy, w trakcie których informował o bieżącej sytuacji Kościoła w Polsce.

Był inicjatorem powołania Prymasowskiej Rady Społecznej 12 grudnia 1981. 16 grudnia 1981 skierował list do gen. Wojciecha Jaruzelskiego, w którym potępił dekret Rady Państwa o stanie wojennym, w szczególności jego art. 26 (możliwość użycia broni palnej przez dowódców oddziałów), który uznał za „rażący i prowokujący rozlew krwi”[2]. Tego samego dnia doszło do pacyfikacji KWK „Wujek”, w wyniku której śmierć poniosło 9 górników.

6 czerwca 1982 Jan Paweł II mianował go arcybiskupem tytularnym pro hac vice.

W 1993 został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[3]. W 1990 otrzymał tytuł doctora honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[4].

27 lutego 1993 przeszedł na emeryturę. Zmarł po krótkiej chorobie. Został pochowany 29 grudnia 1997 na warszawskich Powązkach w pobliżu kościoła, w grobie biskupów pomocniczych warszawskich.

Przypisy

  1. {{{tytuł}}} [online], catholic-hierarchy.org (ang.). [dostęp 2010-12-02].
  2. Antoni Dudek, Ryszard Gryz: Komuniści i Kościół w Polsce (1945–1989). Wyd. 2. Kraków: Znak, 2006, s. 376. ISBN 83-240-0675-3.
  3. M.P. z 1993 r. nr 21, poz. 210. [dostęp 2011-02-09].
  4. Doktor Honoris Causa KUL abp Bronisław Dąbrowski. kul.pl. [dostęp 2010-12-02].

Bibliografia

  • Peter Raina, Bronisław Dąbrowski, Ks[iądz] Arcybiskup Dąbrowski w służbie Kościoła i narodu. Rozmowy z władzami PRL. t. 1:1970–1981, Książka Polska, Warszawa 1995.
  • Peter Raina, Bronisław Dąbrowski, Ks[iądz] Arcybiskup Dąbrowski w służbie Kościoła i narodu. Rozmowy z władzami PRL., t. 2: 1982–1989, Książka Polska, Warszawa 1995.

Linki zewnętrzne