Bronisław Kuśnierz

Bronisław Kuśnierz

Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1883 Tarnów, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	27 kwietnia 1966 Londyn, Wielka Brytania
Poseł na Sejm RP II kadencji (II RP)
Okres	od 27 marca 1928 do 30 sierpnia 1930
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Chrześcijańskiej Demokracji
Minister sprawiedliwości
Okres	od 29 listopada 1944 do 10 lutego 1949
Przynależność polityczna	Stronnictwo Pracy
Poprzednik	Wacław Komarnicki

{{Polityk infobox}} Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Bronisław Stanisław Kuśnierz (ur. 27 stycznia 1883 w Tarnowie, zm. 27 kwietnia 1966 w Londynie) – polski prawnik (doktor praw) i polityk. Poseł na Sejm RP II kadencji (1928–1930), minister sprawiedliwości RP (1944–1949, na uchodźstwie).

Życiorys

Ojciec Mateusz - woźny sądowy, matka Aniela z d. Kozłowska. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim (1905–1907) i Uniwersytecie Wiedeńskim (1907-1909). W 1910 uzyskał stopień naukowy doktora praw na UJ. Pracował następnie w Banku Krajowym we Lwowie, w bankowości i ruchu spółdzielczym w Krakowie. W czasie I wojny światowej porucznik Armii Austro-Węgier (1914-15), urzędnik Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie (1916-18).

Po odzyskaniu niepodległości w latach 1919-21 naczelnik wydziału w Ministerstwie Skarbu. Następnie prowadził w Krakowie wytwórnię papeterii. W latach 1928–1930 był posłem na Sejm RP II kadencji wybranym z listy Polskiego Bloku Katolickiego utworzonego przez Polskie Stronnictwo Ludowe „Piast” i Chrześcijańską Demokrację w okręgu wyborczym nr 46 (Jasło). W Sejmie członek komisji budżetowej i skarbowej. Od 1932 prowadził kancelarię adwokacką w Krakowie. Członek Zarządu Głównego Chrześcijańskiej Demokracji, wiceprzewodniczący a w latach 1935-37 przewodniczący Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. W latach 1933-1938 radny miejski w Krakowie z listy Polskiego Bloku Obrony Chrześcijańskiego Krakowa. Zwolennik współpracy ze Stronnictwem Narodowym.

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty.

Od 1937 należał do Stronnictwa Pracy, członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego SP i prezes Zarządu Wojewódzkiego w Krakowie. Członek Związku Stowarzyszeń Zarobkowych i Gospodarczych we Lwowie, Państwowej Rady Spółdzielczej (od 1921), Unii Związków Spółdzielczych w Polsce i Kongregacji Kupieckiej w Krakowie. Delegat Rad Kasy Chorych.

W sierpniu 1939 został zmobilizowany, służył w cenzurze wojskowej. Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył granicę polsko-rumuńską, internowany. Od stycznia do lipca 1940 przebywał pod przybranym nazwiskiem w obozach internowanych w Turnu Severin i Târgu Jiu, był wiceprezesem Komitetu Obywatelskiej Pomocy i Opieki nad Uchodźcami w Rumunii. Od lipca 1940 do lipca 1942 służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich w Palestynie i Egipcie, dowódca obozu jeńców włoskich, później niemieckich.

W październiku 1942 znalazł się w Wielkiej Brytanii. Został członkiem Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy i z jego ramienia członkiem II Rady Narodowej RP od grudnia 1943 do listopada 1944. W listopadzie 1944 został mianowany ministrem sprawiedliwości w gabinecie Tomasza Arciszewskiego, chociaż większość jego partii nie poparła tego rządu. Był także przeciwnikiem polityki Karola Popiela, akceptującej w 1945 postanowienia jałtańskie i we wrześniu 1945 został prezesem Komitetu Zagranicznego SP. Swoją funkcję ministerialną pełnił do dymisji premiera w 1947, a następnie w kolejnym rządzie Tadeusza Komorowskiego (do 1949). Od 1952 do 1954 był członkiem Wydziału Wykonawczego Rady Politycznej. W 1954 należał do sygnatariuszy Aktu Zjednoczenia podpisanego w 1954. Od 1954 do 1962 był członkiem Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Pierwszy przewodniczący Rady Federacji Ruchów Demokratycznych i członek władz Towarzystwa Pomocy Polakom.

Na emigracji pozostał czynnym działaczem Stronnictwa Pracy, w odłamie niezależnym od Karola Popiela. W 1952 został prezesem Zarządu Głównego SP, w 1959 przewodniczącym Rady Naczelnej SP. W 1965 podpisał porozumienie o zjednoczeniu z SP K. Popiela.

Zginął tragicznie w wypadku samochodowym. Pochowany na cmentarzu Gunnersbury w Londynie.

Publikacje

• Organizacja kredytu ludowego w Królestwie Kongresowym (1918),
• Stalin and the Poles: an indictment of the Soviet leaders (London: Holis & Carter, 1949).

Autor artykułów w „Głosie Narodu” i „Polsce Walczącej”.

Bibliografia, literatura, linki

• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
• Rafał Habielski, Druga Wielka Emigracja 1945–1990. T. 3. Życie społeczne i kulturalne emigracji, Warszawa 1999 (nota biograficzna autorstwa Andrzeja Friszke)
• Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny. Tom III. K-Ł, wyd. Warszawa 2005
• Kuśnierz Bronisław w: Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej (redakcja naukowa Jacek M.Majchrowski przy współpracy Grzegorza Mazura i Kamila Stepana), Warszawa 1994, wyd. BGW, ISBN 83-7066-569-1, t. II s. 339-340.
• Kuśnierz Bronisław Stanisław - biogram w bazie Sejmu RP