Brylancik niebieskogardły
Heliodoxa jacula[1] | |||
Gould, 1850 | |||
Samiec | |||
Samica | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
brylancik niebieskogardły | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |||
Zasięg występowania | |||
Brylancik niebieskogardły[4] (Heliodoxa jacula) – gatunek małego ptaka z rodziny kolibrowatych (Trochilidae). Zamieszkuje Amerykę Centralną i północno-zachodnią część Ameryki Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten jako pierwszy opisał John Gould, nadając mu nazwę Heliodoxa jacula[5], która obowiązuje do tej pory[3][4][6]. Opis ukazał się w 1850 roku na łamach „Proceedings of the Zoological Society of London”. Jako miejsce typowe autor wskazał Santa Fe de Bogotá (dawna nazwa Bogoty)[2][5].
Wyróżnia się trzy podgatunki H. jacula[6]:
- H. j. henryi Lawrence, 1867
- H. j. jacula Gould, 1850
- H. j. jamersoni (Bourcier, 1851)
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Wygląd
- Prosty, czarny dziób. Pióra zielone z niewyraźną fioletową plamą na gardle. Ogon długi, niebieskoczarny, rozwidlony. Samica od spodu biała, z gęsto ułożonymi zielonymi plamami. Z wierzchu zielona, z białą plamą za okiem i białym paskiem policzkowym. Ogon biało zakończony.
- Rozmiary
- długość ciała: samce 12–13 cm, samice 10,5–12 cm[7]
- średnia masa ciała: samce 7,9 g, samice 6,8 g; podgatunek henryi: samce 9,4 g, samice 8,2 g[7]
Zasięg, środowisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje od Kostaryki po Ekwador. Głównie spotykany w wysokogórskich lasach.
Poszczególne podgatunki zamieszkują[6]:
- H. j. henryi – Kostaryka do zachodniej Panamy
- H. j. jacula – wschodnia Panama, północna i środkowa Kolumbia
- H. j. jamersoni – południowo-zachodnia Kolumbia, zachodni Ekwador
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Zwykle kiedy żeruje, przysiada na kwiatach. Odwiedza kwiaty roślin, które rosną na średnim piętrze lasu, czasami broni źródeł pokarmu.
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje brylancika niebieskogardłego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność populacji nie została oszacowana; ptak ten opisywany jest jako dość pospolity, ale rozmieszczony plamowo. BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako lokalnie spadkowy ze względu na utratę siedlisk[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Heliodoxa jacula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e D. Lepage: Green-crowned Brilliant Heliodoxa jacula. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-10-26]. (ang.).
- ↑ a b c Heliodoxa jacula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Heliantheini Reichenbach, 1853 (wersja: 2020-03-01). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-15].
- ↑ a b J. Gould. Description of Two New Species with the characters of A New Genus of Trochilidae. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 17, s. 96, [1849]. (ang.).
- ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hummingbirds. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-15]. (ang.).
- ↑ a b Handbook of the Birds of the World. Josep del Hoyo, Andrew Elliott & Jordi Sargatal (red.). T. 5: Barn-Owls to Hummingbirds. Barcelona: Lynx Edicions, 1999, s. 617. ISBN 84-87334-25-3. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Gosler Andrew: Atlas ptaków świata. MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).