Buddy Bolden

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Buddy Bolden
Ilustracja
Imię i nazwisko

Charles Joseph Bolden

Pseudonim

Buddy

Data i miejsce urodzenia

6 września 1877
Nowy Orlean

Data i miejsce śmierci

4 listopada 1931
Jackson (Louisiana)

Instrumenty

kornet

Gatunki

jazz, ragtime, blues

Zawód

muzyk (kornecista, akordeonista)

Zespoły
Buddy Bolden Band
Buddy Bolden Band

Charles Joseph „Buddy” Bolden (ur. 6 września 1877 w Nowym Orleanie, zm. 4 listopada 1931[1] w Jackson) – amerykański muzyk i instrumentalista grający ragtime'y, kornecista jazzowy.

Początki zainteresowania muzyką[edytuj | edytuj kod]

Zanim zajął się muzyką był fryzjerem. Kiedyś w sklepie z rzeczami używanymi kupił stary akordeon. Nie znał nut, ale z łatwością potrafił zagrać każdą zasłyszaną melodię: zarówno bluesy, jak i arie śpiewane w słynnej nowoorleańskiej „French Opera”. Młody Buddy Bolden słuchał wszystkiego i chciał to grać. Zorientował się wkrótce, że akordeon się do tego nie nadaje – zdobył kornet. Nowoorleańska legenda głosi, że znalazł go na ulicy.

Lata 90. XIX wieku[edytuj | edytuj kod]

W latach dziewięćdziesiątych Buddy Bolden prowadził zespół, który cieszył się w Nowym Orleanie dużym powodzeniem. Słysząc jego kornet ludzie mawiali: „Bolden przywołuje swoje dzieci”. Tymi dziećmi byli mieszkańcy Nowego Orleanu, kochający taniec i życie. Niemal każdy, kto mówił o Boldenie, sławił nośność głosu i potężne brzmienie jego instrumentu. Klarnecista Alphonse Picou powiedział: „Buddy był najgłośniejszym trębaczem wszystkich czasów, a głos jego kornetu brzmiał tak donośnie, jak gra Louisa Armstronga przez mikrofon i głośnik”.

Schyłek 1906 roku[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec 1906 nadszedł koniec kariery. Buddy często skarżył się na bóle głowy. Wkrótce wzmogły się one tak dalece, że Buddy zaczął grać fałszywie. W końcu nie mógł już w ogóle grać, nie rozpoznawał najbliższych przyjaciół. W kwietniu 1907, wskutek stałych skarg sąsiadów, umieszczono go w zakładzie dla umysłowo chorych.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Gus Edwards: Black heroes in monologues. Uniwersytet Michigan: Heinemann, 2006, s. 21. ISBN 978-0-325-00925-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Joachim Ernst Berendt, Od raga do rocka, Irena Panek (tłum.), Wacław Panek (tłum.), Stanisław Haraschin (tłum.), Kraków: Polskie Wydaw. Muzyczne, 1979, ISBN 83-224-0102-7, OCLC 297534939.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]