Bystrzyk (Pieniny)
 Widok z Palenicy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
704 m n.p.m. |
Położenie na mapie Pienin  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°24′54,1″N 20°27′24,5″E/49,415028 20,456806
| |
Bystrzyk (686 m[1], 704 m[2]) – szczyt wieńczący wschodnią ścianę Przełomu Pienińskiego, naprzeciwko Sokolicy[2]. Należy do Małych Pienin, przez niektórych geografów zaliczany jest jednak do Pienin Właściwych, jako zakończenie grzbietu Pieninek. Zbudowany jest z twardych wapieni rogowcowych serii pienińskiej[3]. Tworzy skalistą grań długości ok. 200 m, przez którą przebiega granica polsko-słowacka. Po północnej (polskiej) stronie tej grani znajduje się strome zbocze porośnięte świerkowo-jodłowym lasem, na południową natomiast stronę do Leśnickiego Potoku grań opada bardzo efektowną, niemal pionową ścianą o wysokości ok. 70 m[1]. W ścianie tej znajdują się duże wnęki i rosną pojedyncze kępy bardzo rzadkiego gatunku jałowca sawiny[3]. U podnóża ściany, wzdłuż Leśnickiego Potoku prowadzi do Leśnicy droga (zamknięta dla ruchu pojazdów, jeżdżą nią tylko samochody odwożące tratwy flisaków słowackich i inne upoważnione), ścieżka rowerowa i pieszy szlak turystyczny, oddzielony od drogi barierą. W miejscu, gdzie Leśnicki Potok uchodzi do Dunajca, ściana Bystrzyka kończy się potężną skałą zwaną Wylizaną[3].
Od północno-zachodniej strony Bystrzyk opada do Dunajca bardzo stromym, zalesionym zboczem, w którym wyróżnia się doskonale widoczna z drogi od Krościenka do Szczawnicy wapienna skała zwana Białą Skałą. Ze Szczawnicy, wzdłuż Dunajca, podnóżami zboczy Bystrzyka prowadzi Droga Pienińska[1].
Istniało dawniej, wyznakowane w 1928 r. dojście na grań Bystrzyka od strony zachodniej. Obecnie jest ono niedostępne. Bystrzyk w starych dokumentach nosił różne nazwy; zwany był Kaczą Górą, Kaczyńcem, Siodełkiem (tę nazwę obecnie nosi przełęcz oddzielająca Białą Ścianę od grani Bystrzyka)[3].
Ciekawa flora. Występują tutaj m.in. tak rzadkie w Polsce gatunki roślin, jak: chaber barwny, irga czarna, tawuła średnia[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna [online] [dostęp 2021-10-11].
- ↑ a b Pieniński Park Narodowy. Pieniny polskie i słowackie. Mapa 1:20 000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart, lipiec 2006, ISBN 83-87873-07-1.
- ↑ a b c d Józef Nyka, Pieniny, wyd. IX, Latchorzew: Wyd. Trawers, 2006, ISBN 83-915859-4-8.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.