CANT Z.501

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
CANT Z.501
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Włochy

Producent

Cantieri Riuniti dell'Adriatico (C.R.D.A.), Monfalcone

Typ

Rozpoznawczo-bombowa łódź latająca dalekiego zasięgu

Konstrukcja

górnopłat, łódź latająca o konstrukcji drewnianej

Załoga

4–5 (pilot, nawigator, 2–3 strzelców pokładowych)

Historia
Data oblotu

7 marca 1934

Lata produkcji

1935 – 1943

Dane techniczne
Napęd

1 silnik gwiazdowy Isotta Fraschini Asso XI

Moc

900 KM (662 kW)

Wymiary
Rozpiętość

22,50 m

Długość

14,30 m

Wysokość

4,40 m

Powierzchnia nośna

62,00 m²

Masa
Własna

3 850 kg

Startowa

7 050 kg

Osiągi
Prędkość maks.

275 km/h

Prędkość przelotowa

240 km/h

Pułap

7 000 m

Zasięg

2400 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
3 karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 7,7 mm
4 bomby lotnicze o masie 160 kg każda
Użytkownicy
Włochy, Hiszpania, Rumunia

CANT Z.501 Gabbiano (pol. mewa) – włoska łódź latająca zaprojektowana i zbudowana w wydziale lotniczym stoczni Cantieri Riuniti dell'Adriatico (C.R.D.A.) w Monfalcone koło Triestu, używana podczas II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza konstrukcja inżyniera Filippo Zappaty w C.R.D.A., zrealizowana na zamówienie włoskiego Ministerstwa Lotnictwa na rozpoznawczo-bombową łódź latającą dalekiego zasięgu. Prototyp oblatany 7 marca 1934 roku przez znanego oblatywacza i pilota wyczynowego Mario Stoppaniego.

Ten sam pilot wykonał później kilka rekordowych przelotów na Z.501: 18 października 1934 roku przeleciał z Triestu do Massawy w Erytrei, pokonując trasę 4133 km w ciągu 26 godzin i 35 minut, a w lipcu 1935 roku dokonał przelotu z Monfalcone do Berbery w Somalii na dystansie 4966 km.

Użycie w lotnictwie wojskowym[edytuj | edytuj kod]

Produkcja Z.501 na potrzeby Regia Aeronautica rozpoczęła się w 1935 roku. W chwili przystąpienia Włoch do II wojny światowej 10 czerwca 1940 roku w służbie znajdowały się 202 egzemplarze samolotu, pełniące służbę patrolową i ratowniczą. Do września 1943 roku zbudowano łącznie 454 maszyny[1], z których kilkadziesiąt pozostałych w służbie po kapitulacji Włoch 8 września było używane zarówno w lotnictwie Włoskiej Republiki Socjalnej jak i w Aviazione Cobelligerante Italiana.

W 1937 roku kilka samolotów tego typu wspierało działania lotnictwa frankistowskiego w hiszpańskiej wojnie domowej, startując z bazy na Majorce. Zostały one następnie przekazane lotnictwu hiszpańskiemu.

W latach 1938–1939 kilka samolotów zakupiła również Rumunia do swoich eskadr rozpoznawczych na Morzu Czarnym.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Łódź latająca, górnopłat konstrukcji drewnianej, kadłub pokryty od dołu sklejką, od góry płótnem, płat również drewniany, kryty płótnem. Napęd samolotu stanowił jeden silnik gwiazdowy Isotta Fraschini ASSO XI o mocy 900 KM. Załoga 4-5 osób: pilot, nawigator i dwaj lub trzej strzelcy pokładowi. Samolot był uzbrojony w trzy ruchome karabiny maszynowe Breda-SAFAT kal. 7,7 mm w stanowiskach strzeleckich: na górze gondoli silnikowej, na grzbiecie tyłu kadłuba oraz na dziobie. Pod skrzydłami znajdowały się zaczepy dla czterech bomb lotniczych o masie po 160 kg.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wiesław Bączkowski, Włoskie samoloty wojskowe 1936–1945, Warszawa: Wydawnictwo Lampart, 1999, ISBN 83-86776-49-8, ISBN 83-86776-00-5, OCLC 751529809.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]