Calomicroides
| Calomicroides | |
| Nadein, 2016 | |
| Okres istnienia: eocen | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Podplemię | |
| Rodzaj |
Calomicroides |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Calomicroides danicus Nadein, 2016 | |
Calomicroides – wymarły rodzaj chrząszczy z rodziny stonkowatych i podrodziny Galerucinae. Jego jedynym znanym gatunkiem jest Calomicroides danicus. Żył w eocenie na terenach współczesnej Skandynawii.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj i jego gatunek typowy opisane zostały po raz pierwszy w 2016 roku przez Konstantina Nadeina na łamach Papers in Palaeontology, w publikacji współautorstwa Jewgienija Perkowskiego i Aleksieja Mosejki. Opisu dokonano na podstawie inkluzji okazu w bursztynie, odnalezionym w Danii. Holotyp zdeponowany został w Muzeum Historii Naturalnej w Kopenhadze. Skamieniałości datowane są na dolny eocen[1].
Nazwa rodzajowa pochodzi od nazwy podobnego rodzaju współczesnego, Calomicrus. Epitet gatunkowy oznacza po łacinie „duński”[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Chrząszcz ten miał jajowate w zarysie ciało o długości około 3,3 mm i szerokości około 2 mm. Ubarwiony był żółtawo. Wierzch ciała miał gładki, bezładnie i gęsto punktowany oskórek[1].
Głowa była trochę węższa od przedplecza; miała duże i wypukłe ciemię, trójkątne i nieco wyniesione czoło z pośrodkowym żeberkiem wchodzącym nieco między panewki czułkowe, dobrze rozwinięte guzy czołowe oraz okrągławe oczy złożone oddzielone od ciemienia głębokimi bruzdami supraokularnymi. Panewki czułkowe leżały między oczami poniżej ich przednich krawędzi, a ich rozstaw nie przekraczał ich średnicy. Nitkowate czułki budowało jedenaście członów, z których ostatni miał spiczasty wierzchołek[1].
Poprzeczne przedplecze było węższe od pokryw, pozbawione wcisków, o słabo wykształconych przednio-bocznych nabrzmiałościach szczecinkonośnych i bardzo dużych, silnie wystających tylno-bocznych nabrzmiałościach szczecinkonośnych. Przednia krawędź przedplecza była prosta i nieobrzeżona, boczne zaokrąglone i rozszerzone, a tylna wypukła z wyprostowanym odcinkiem środkowym. Niewielka tarczka miała trójkątny kształt. Wydłużone i stopniowo ku tyłowi rozszerzone, równomiernie wysklepione pokrywy pozbawione były nabrzmiałości i żeberek, natomiast miały zaznaczone guzy barkowe. Podgięcia pokryw ciągnęły się aż do ich wierzchołkowych kątów i na całej długości widoczne były patrząc z boku. Śródpiersie było bardzo krótkie, podczas gdy zapiersie bardzo długie, trzykrotnie dłuższe od pierwszego z widocznych sternitów odwłoka. Odnóża były długie i smukłe[1].
Paleoekologia[edytuj | edytuj kod]
Bursztyn bałtycki znajdywany w Danii dostarcza licznych skamieniałości stawonogów. Skład ich fauny jest znacząco odmienny od bursztynu bałtyckiego z rejonów Zatoki Gdańskiej i najbardziej przypomina ten z bursztynu rówieńskiego[1]. Zgodnie z hipotezą S.G. Larssona w 1978 roku bursztyn znajdowany na Półwyspie Jutlandzkim wytworzony został w lasach rosnących na terenach obecnej południowo-zachodniej Szwecji[1][2]. Obecność w składzie faunistycznym rodzajów znanych obecnie tak ze strefy umiarkowanej, jak i tropikalnej wskazuje na występowanie tam wówczas zrównoważonego klimatu o chłodnych latach i ciepłych zimach[1].
Przynależność taksonomiczna drzew, z których pochodziła żywica, nie jest pewna, ale przypuszczalnie były to sosny, modrzewniki lub sośnice[1]. W skład entomofauny tworzonych przez nie w priabonie lasów wchodziły m.in. pluskwiaki z rodzajów Baltichaitophorus, Electrocallis, Germaraphis, Mengeaphis, Megantennaphis, Oligocallis, Palaeophyllaphis[3], Palaeonewsteadia[4], Pseudamphorophora, Schizoneurites[3] i Weitschatus[5], karaczany z rodzajów Electrotermes i Proelectrotermes[6], chrząszcze z rodzajów Ampharthropelma, Archinvolvulus, Baltoconapium, Electrotribus[7], Paleomolpus[1], Paraphloeostiba[8], Paonaupactus[7], Phyllodrepa[8] i Psyllototus[1], błonkoskrzydłe z rodzajów Dencyrtus[9], Gnamptogenys[10], Holepyris, Hypoponera, Pachycondyla[10], Plastanoxus, Sierola[11] i Tetraponera[10].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Konstantin S. Nadein, Evgeny E. Perkovsky, Alexey G. Moseyko. Taxonomic names, in New late Eocene Chrysomelidae (Insecta: Coleoptera) from Baltic, Rovno and Danish ambers. „Papers in Palaeontology”. 2 (1), s. 117-137, 2015.
- ↑ S.G. Larsson. Baltic amber – a paleobiological study. „Entomography”. 1, s. 1–192, 1978.
- ↑ a b O.E. Heie. Studies on fossil aphids (Homoptera: Aphidoidea), especially in the Copenhagen collection of fossils in Baltic amber. „Spolia Zoologica Musei Hauniensis”. 26, s. 1-274, 1967.
- ↑ J. Koteja. Palaeonewsteadia huaniae gen. et sp. n. (Homoptera, Coccinea, Ortheziidae) from Baltic amber. „Polskie Pismo Entomologiczne”. 57, s. 235-240, 1987.
- ↑ J. Koteja. Xylococcidae and related groups (Hemiptera: Coccinea) from Baltic amber. „Prace Muzeum Ziemi”. 49, s. 19-56, 2008.
- ↑ A.E. Emerson. A revision of the Tertiary fossil species of the Kalotermitidae (Isoptera). „American Museum Novitates”. 2359, s. 1-57, 1969.
- ↑ a b E. Voss. Einige Rüsselkäfer der Tertiäzeit aus Baltischem Bernstein (Coleoptera, Curculionoidea). „Steenstrupia”, s. 167-181, 1972.
- ↑ a b A. Zanetti, M. Perreau, A. Solodovnikov. Two new fossil species of Omaliinae from Baltic amber (Coleoptera: Staphylinidae) and their significance for understanding the Eocene-Oligocene climate. „Arthropod Systematics & Phylogeny”. 74, s. 53-64, 2016.
- ↑ S.A. Simutnik, E.E. Perkovsky. Dencyrtus gen. nov. (Hymenoptera, Chalcidoidea, Encyrtidae) from the late Eocene Danish amber. „Paleontological Journal”. 52, s. 290-293, 2018.
- ↑ a b c G.M. Dlussky. The Ant Subfamilies Ponerinae, Cerapachyinae, and Pseudomyrmecinae (Hymenoptera, Formicidae) in the Late Eocene Ambers of Europe. „Paleontological Journal”. 43, s. 1043-1086, 2009.
- ↑ M. Sorg. Zur Phylogenie und Systematik der Bethylidae (Insecta: Hymenoptera, Chrysidoidea). „Sonderveröffentlichungen des Geologischen Instituts der Universität Köln”. 63, s. 1-146, 1988.